Уч мушкетёр. Александр Дюма

буларнинг ҳаммаси сизга қайдан маълум?

      – Ҳаҳ… қайдан маълум-а!

      – Ҳа, қайдан? Тўла ишонч, ёки… ўзингиз тушунасиз…

      – Мен буларни рафиқамдан биламан, тақсир, ўзимнинг рафиқамдан.

      – Унинг ўзи-чи, қайдан билади?

      – Жаноб де Ла Портдан. Ахир қироличанинг ишончли кишиси бўлмиш жаноб де Ла Портнинг у чўқинтирган қизи бўлади, деб айтмабмидим сизга. Хўш, шўрлик қироличамизнинг, қирол тарк этган, кардинал таъқиб этаётган, ҳамма хиёнат қилган бу бечоранинг ёнида ўзи ишона оладиган бирор кимса бўлиши учун жаноб де Ла Порт рафиқамни ҳазрат олияларининг олдига жойлаштириб қўйган.

      – Хўш, хўш, аҳвол равшанлашяптими?

      – Рафиқам тўрт кун бурун меникига келган эди, тақсир – ҳафтада икки марта мендан хабар олишга рухсат унинг хизмати шартларидан бири эди. Сизга уқтиришга мушарраф бўлганимдек, рафиқам мени жуда севади, шундай қилиб, у меникига келиб, қироличанинг ҳозир жуда ташвишда юрганини зимдан айтиб берди.

      – Ростдан-а?

      – Ҳа. Рафиқамнинг сўзларига қараганда жаноб кардинал қироличани ҳар қачонгидан кўпроқ таъқиб этиб, зулм ўтказаётганмиш. У сарабанда воқеаси учун уни кечиролмай юрибди. Сарабанда воқеасидан хабарингиз борми ўзи?

      – Бўлмасам-чи! Менинг хабарим бўлмасмишми? – жавоб қилди ҳеч нарсадан хабарсиз, лекин ўзини ҳамма гапдан бохабардай кўрсатмоқчи бўлган д’Артаньян.

      – Шундай қилиб, ҳозир бу адоват эмас – қасос!

      – Ажабо?

      – Қиролича ҳам гумон қилмоқдаки…

      – Қиролича нима гумон қилмоқда?

      – У герсог Бэкингемга ўзининг номидан мактуб юборилмаганмикан деб гумон қилмоқда.

      – Қироличанинг номиданми?

      – Ҳа, уни Парижга чақириб олиб, келгандан сўнг эса бирор тузоққа илинтириш пайида.

      – Азбаройи шифо!.. Лекин, рафиқангиз-чи, тақсирим, буларнинг ҳаммасига сизнинг рафиқангизнинг нима алоқаси бор?

      – Унинг қироличага садоқати ҳаммага маълум. Уни ё бекачидан нари қилишмоқчи, ё қўрқитиб, ҳазрат олияларининг сир-асрорини билиб олишмоқчи, ёинки, уни пулга қизиқтириб, жосус қилиб олишмоқчи.

      – Эҳтимол, – деди д’Артаньян. – Лекин уни ўғирлаган киши сизга танишми?

      – Сизга ҳали айтдим-ку, уни танисам керак деб.

      – Унинг номи?

      – Номини билмайман. Менга у, кардиналнинг итдай содиқ арзандаси экани маълум.

      – Лекин, бирор пайт уни кўришингизга тўғри келганми?

      – Ҳа, бир кун рафиқам уни менга кўрсатган эди.

      – Унинг таниса бўладиган ҳеч қандай нишоналари йўқмиди?

      – О, албатта! Бу басавлат, буғдойранг, қора соч, нигоҳи ўткир ва тишлари оппоқ жаноб. Чаккасида чандиғи ҳам бор.

      – Чаккасида чандиғи! – хитоб қилди д’Артаньян. – Яна бунинг устига тишлари оппоқ, нигоҳи ўткир, ўзи буғдойранг, қорасоч, басавлат. Бу ўша, Менгдаги нотаниш киши!

      – Менгдаги нотаниш киши дедингизми?

      – Ҳа, ҳа! Лекин, бунинг ишга алоқаси йўқ. Яъни, мен адашиб кетдим: бу уни жуда осонлаштиради. Сизнинг душманингиз бир йўла меники ҳам эканми, мен иккаламиз учун ҳам ўч оламан, вассалом. Лекин, бу одамни қайдан топаман?

      – Бунисини