Элжернонга аталган гуллар. Дэниел Киз

деган эдинг!

      – Йўқ, Чарли. Мен сенга бундай демаганман.

      – Ёлғон! – деб бақирдим мен. Бу сафсата! Ғазабим қайнаб кетди. – Менга худди шундай дегансан! Мендан ақллироқлигинг ва коллежда ўқишинг менинг устимдан осонгина кула оласан дегани эмас! Ҳамма устимдан кулиб, мени калака қилишидан тўйиб кетдим!

      Ҳеч қачон бундай туйғуларни ҳис қилмаган эдим. Ичимда гўё нимадир портлагандай бўлди. «Роршах» варақларини стол устига отиб, хонадан чиқиб кетдим. Ўша пайт профессор Немур хона олдидан ўтиб кетаётган экан, мени бу ҳолда кўриб, дарҳол бир нима бўлганини англади.

      Барт иккаласи лифтга чиқаётганимда менга етиб олишди.

      – Чарли, тўхта! – деб қўлимдан тинчлантирмоқчи бўлиб тутди профессор Немур. – Нима бўлди, тушунтириб бера оласанми?

      Қўлимни тортиб олиб, Бартга қарадим:

      – Мени хўрлаб, таҳқирлашларидан чарчадим. Бор гап шу. Олдин буни пайқамасдим, лекин ҳозир ҳаммасини сезяпман ва бу менга умуман ёқмаяпти.

      – Чарли, биз ҳеч қачон сени камситишни ўйламаганмиз, – деди Немур.

      – Унда сиёҳ доғлари‐чи? Ўтган сафар Барт доғларда расмлар яширинган ва уларни ҳамма кўра олади деганди, мен бўлсам…

      – Барт билан бўлган ўша суҳбатингларни тинглаб кўрмоқчимисан? Бизда магнитофон қайдлари бор. Кел, бирга тинглаймиз.

      Немур тасмага кетганда Барт қайта тушунтиришга уриниб кўрди:

      – Ўтган сафар ҳам худди шу гапларни айтгандим. Гапларимни ўзгартира олмасдим ҳам, чунки бу тестни бошлашдан олдинги мажбурий тартиб.

      Шу пайт Немур қайтиб келди ва менинг:

      – Ундай бўлса, қани, бирга эшитайлик‐чи, балки ишонарман, – деганимни эшитиб қолди.

      Улар бир‐бири билан кўз уриштириб олди. Жазавага тушдим. Улар яна устимдан куляпти. Лекин бирдан нима деяётганларимни тушундим ва уларнинг нигоҳларининг маъносини англадим. Кулиш уларнинг хаёлларида ҳам йўқ эди. Мен ривожланишда янги поғонага ўтгандим. Ғазаб ва шубҳа мени ўраб турган дунёга нисбатан ҳис қилган туйғуларимнинг биринчилари эди.

      Карнайчадан Бартнинг овози эшитила бошлади:

      «Чарли, энди бу вараққа эътиборингни қаратишингни хоҳлайман. Бу нима? У ерда нималарни кўряпсан? Одамлар уларда ҳар хил расмларни кўриб оладилар. Нималар хаёлингга келаётганини менга айт…»

      Худди ўша сўзлар, худди ўша оҳанг. Сўнгра мен ўз овозимни эшитдим… Бўлиши мумкин эмас… Ҳайратдан оғзим очилиб, Немурнинг столи яқинидаги стулга ўтириб қолдим.

      – Бу ростдан ҳам менманми?

      …Биз Барт билан лабораторияга қайтиб бориб, барча тестни қайтадан бошладик. Бу сафар менинг жавобларим олдингиларидан фарқли эди, мен расмларни кўра олдим. Уришаётган қиличбозлар. Миямга ҳар хил нарсалар келди. Аммо ўзимни Бартга эътирозсиз ишонишга мажбур қила олмадим.

      У ҳаммасини ёзиб борарди. Уларни ўқимоқчи бўлдим, лекин унинг қайдлари махфий ёзувларга ўхшарди: ВФ+А ДдФ-Ад ҳақ. ВФ-А СФ+об.

      Бу тест мен учун маъносиз бир тест каби бўлиб қолди. Кўрмаган нарсалари ҳақида ҳар ким ҳам хоҳлаган нарсаларини тўқийверади. Мен ҳам уларни калака қилмаганимни улар қаердан