Keçmişdən gələn səslər. Болеслав Прус

uzanmışdı. Atası naharda heç nə yemədi və Anceyə kolyaska qoşmağı tapşırdı. Saat dördə yaxın arvadının yataq otağına daxil oldu və şəhərə getməsinin zəruri olduğunu elan etdi.

      –Yas, mərhəmət göstər! – pani zəif səslə belə dedi. – Indi bizi necə qoyub gedə bilirsən? Bütün evdə bir kəlmə deyə biləcəyim bir şəxs də olmayacaq… Xidmətçilər özlərini, necəsə, qəribə aparırlar… Elə mən də müqəddəs Yandan sonra başqa adamları işə götürməni səndən xahiş etmək istəyərdim.

      – Işə götürərik, narahat olma, – deyə əri gözlərini qaldırmadan cavab verdi.

      – Yaxşı, amma sən hələlikdə məni tək qoyursan! Mənə yaşlı və ağır ev xidmətçisi lazımdır. Anelka üçün mürəbbiyədən isə heç danışmıram – əlbəttə, özünlə kimisə gətirəcəksən?..

      – Yaxşı, yaxşı, – deyə pan narahat halda, bir ayağını qoyub – o biri ayağını götürərək, təkrar etdi

      – Malheureuse que je suis (Mən necə də bədbəxtəm) !.. Başa düşmürəm, hansı işlər sənə evdə oturmağa imkan vermir, üstəlik, belə bir anda… Artıq gözlərim ağlar qalıb. Yuzek üçün həblər, mənim üçün isə maya ekstraktı gətir… Sonra, məni Xalubinskinin yanına aparacağına ümid edə biləcəyimi bilmək istəyərdin.

      – Görüşənə qədər, Metsya! – əri axıra kimi qulaq asmayaraq, onun sözünü kəsdi. – Mənə, hər şeydən əvvəl, ən təxirəsalınmaz işləri yoluna qoymaq lazımdır, artıq sonra sənin Varşavaya səyahətindən danışarıq.

      Pan Yan kabinetinə getdi, ora qapandı və yazı masasının yeşiklərindən müxtəlif sənədlər çıxarmağa başladı. Olduqca kefsiz idi və qapı arxasındaki xırda səsdən də əsəbi vəziyyətdə diksinirdi. Hələ evinə qayıdacağı fikrilə özünü sakitləşdirirdi, amma başqa, daha sakit səs qəlbinin dərinliyində ona burdan həmişəlik getdiyini pıçıldayırdı. Işlərin onun getməsini tələb etdiyini özünə təlqin edirdi, bu daxili səs isə onun öz yaxınlarının başına gətirdiyi tufandan qaçdığını təkrar edirdi. Özünü mülkü satmasını, acıdığına görə, arvadından gizlətməsinə inandırmağa çalışır, vicdanı isə, altdan-altdan, onun, sadəcə, yalançı olduğunu deyirdi.

      Pan Yanın mülkü satmalı olmasını Şmul dəqiqliklə bilirdi, malikanədəki bütün xidmətçilər hiss edirdi, kəndlilər də şübhələnirdilər. Yalnız malikanənin sahibi olan arvadı heç nə bilmir və fəlakəti öncədən hiss etmirdi. Onun mülkiyyətinə hökm etməyə məhdudiyyətsiz hüququn – toy günü ərinə verdiyi haqqın nəticəsi belə idi. Işlərlə özünün məşğul olması, hətta onlarda nəyisə anlamaq onun dairəsinin gənc və gözəl qadınına yaraşmazdı. Həm də ərin hər şeyi göyə sovuracağından necə şübhələnmək olardı!

      Hüdudsuz etibarın toxumlarının kasıblıq doğurması qəribə zəmindir!

      Pan Yanın xeyli sayda cəmiyyət istedadları vardı: dəblə geyinirdi və zəriflik nümunəsi idi, cəmiyyətdə böyük dilavərliklə və nəzakətlə söhbət aparmağı bacarırdı, minlərlə başqa qabiliyyətlərə malik idi, lakin, təhlükə barəsində fikirləşməyərək, uşaq kimi, odla oynayırdı, yanğın törədəndə isə qaçıb gedirdi.

      Uşaqları tullamaq qərarına gəldiyinə görə, arvadını ümidsizliyə çatdırmaq və onların hamısını bir parça çörəksiz qoymaq üçün getmirdi, – xeyr, həmişəki kimi, sadəcə, xoşagəlməzliklərdən qaçmaq istəyirdi. Ailəyə təskinlik vermək və sakitləşdirmək, xidmətçi və nökərlərin gözünə baxmaq, yeni sahibin mülkə sahib olmağa başlamasını görmək, – bir sözlə, müflis rolunda çıxış etmək – yox, bu onun zövqünə uyğun deyildi.

      “Burda, yerində onlara heç nə ilə kömək edə bilmərəm, – deyə düşündü, – yalnız indi mənə ən çox gərək olan sakitliyimi itirərəm. Səhnələrdən qaçaraq, hər şeyi şəhərdə yoluna qoymaq, arvadını hara yerləşdirməyi fikirləşmək və onda hər şey barəsində ona yazmaq daha yaxşısı deyilmi? Əgər pis xəbərlər yaxşılarla birlikdə gəlsə, başqaları malikanəni tutanda hara getməli qayğısı zavallıya əzab verməyəcək…”

      Şübhəsiz, işgüzar mühakimələrdir, bununla belə, pan Yanın kefi pozulmuşdu. O bütün bunlarda hansısa saxta not olduğunu hiss edirdi. Bəlkə, arvadı və uşaqları ilə qalmalı idi, çünki qadına, üstəlik də xəstə qadına məsləhət və köməksiz tək qalmaq çətin olacaq. Bəs Anelka nə deyəcək?

      Həm də özünün bu guşəsi qəlbinə elə əziz, elə etibarlıdir, elə xoşuna gəlir ki! On beş il əvvəl arvadı ilə birgə bu kabinetdə neçə dəfə bütöv saatlar keçirmişdi! Pəncərə arxasındakı cökə ağacı o vaxt daha nazik idi və belə budaqlı deyildi. Pəncərədən nohurun günəşdə parıldayan hamar səthi görünürdü, indi isə kollar onu kölgələyib. Orada, şabalıd ağacının altında, – onda hələ belə çürük deyildi, – Anelka daim dayənin əllərində gəzirdi. Uzun göy paltarda, ağ ağız suyu döşlüyündə və ləçəkdə gəlinciyə bənzəyirdi. Tez-tez atasını pəncərədə görüb, əllərini ona uzadırdı…

      Bəs bu yollarla nə qədər qonaq gəzmişdi! Sanki yaxşıca baxmağa dəyərdi – və burda yellənmiş qadın paltarlarının izini bağda görərdin. Əgər yaxşı dinşənilərsə, kim bilir – çoxdan səslənmiş gülüş, zarafatlı və zərif sözlər, sevənlərin donan ahları havada səslənməzmi ?

      Ah, bura necə gözəldir! Torpağın hər qarışı canlanmış xatirələr kitabıdır… O isə burdan həmişəlik gedir! Bundan belə ev və bağ boyu gəzən əziz kölgələr dəhşətli xəyallar olacaq və yad insanları qorxudacaq.

      Bəs o necə olacaq? Axı insan, sanki, iki yarıdan ibarətdir: bir yarı onun evi, tarlası, bağı, digəri o özüdür. Əgər torpaqdan çıxarılmış ağac quruyursa, keçmişinin ən gözəl hissəsini həmişəlik olaraq bu malikanədə qoyub getmiş o necə olacaq?.. O, başqa dünyaya gedəcək, tamamilə başqa, yeni adam, kürəyindən çanağı qoparılmış və əzabla yenisini yaratmalı olan ilbiz olacaq. Bu yenisi daha rahat olacaqmı, ya da heç olmasa, əvvəlkindən daha pis olmayacaq ki?..

      Ağaclarda, divarlarda neçə ruh olduğu heç kəsə məlum deyil. Onlarla həmişəlik vidalaşanda cansız əşyaların necə hay verdiyini eşitmirik.

      Təkərlərin taqqıltısı pan Yanı ayıltdı. O, ətrafına baxmayaraq, çamadanı qapdı və çıxdı.

      Artırmada ona Anelka rast gəldi.

      – Ata, sən gedirsən?

      – Bir neçə… Bir günlüyə, artıq deyil, – onu öpərək, belə dedi.

      Qızın dodaqları soyuq idi.

      Pan Yan kolyaskaya əyləşdi. Onda bir an sonra evin uçacağı və onda qalan hamını altında dəfn edəcəyi hissi vardı.

      – Tərpət!

      – Görüşənə kimi, ata!

      – Ancey, getdin!

      Atlar kolyaskanı silkələyərək, yerlərindən elə götürüldülər ki, pan Yanın başı oturacağın söykənəcəyinə dəydi. Tezliklə ev gözdən itdi. Artıq xidməti tikililər uçaraq, yan keçirdilər. Xiyabanlarla gedirdilər. Budur onlar, onun əkilməmiş, başına buraxılmış tarlaları… Yenə bağ göründü, evin damı, mezonindəki (yarımmərtəbədəki – tərc.)