Hər tərəf yaşıl idi. Энн-Луиз Лэмберт

Elof kartof və duzlu balıq yedikdən sonra yenidən taxıl anbarına getdi. Ağaclar onun üzərinə uzun kölgə salırdı, küləkdə iynələr titrəyirdi. Elofun qorxusu ladinlərə yayıldı, hər gün gördüyü ağaclar birdən özünü yeni və təhlükəli hiss etdi. Elof bunu etiraf etməyə cəsarət etmədi, amma yəqin ki, yenidən evə qayıdacaqdı.

      Bədənini və qulağını ona söykəyib ehtiyatla talvara yaxınlaşdı. Heç nə eşitmədi. Sadəcə ağacların xışıltısı və ulduzların nəğməsi. Pəncərə yox idi və logların çatlarında heç nə görmürdü. Ola bilsin ki, həmin şəxs başqa yerdə idi. Bəlkə də ölmüşdü. Ola bilsin ki, Elof səhv edib. Elof yola düşərkən qəflətən çırpıldı, sonra tövlənin içində cingildədi və Elof hətta kiminsə ağır nəfəs aldığını, ah çəkdiyini eşitdi.

      Orada bir adam bağlanmışdı və bu, Rafaeldən başqa heç kim ola bilməzdi. Elof talvarın yanındakı otların üstündə oturub nəfəs almalıdır. Ürəyi balaca qurbağa kimi sıçrayaraq az qaldı bədənindən çıxa. Və daha da pisləşdi, spermanın içindəki adam danışmağa və ya buraxmağa başladı. Tövlənin hər hansı oğrunun dişləməməsi üçün tikilən qoşa divarları talvarı demək olar ki, səs keçirməz etdi. Elof dizləri üstə sürünərək ön tərəfdəki qapıya getdi, evdən gələn işıqlar onun tərəqqisini işıqlandırdı, amma indi öyrənməli idi. Elof arxası ilə qapıya söykəndi və cəsarət etdiyi qədər ucadan dedi:

      – Sən kimsən, Rafaelsən?

      Uzun müddət idi ki, talvarın içində çox sakit idi, sonra adam bərkdən və ürək ağrıdan səslə ulamağa başaldı.

      Elof talvarın yanında oturdu və ürəyini tutdu ki, bədənindən sıçramasın. O, evin qapısının çırpıldığını eşitdi və kimsə həyətdən keçib getməyə başladı. Yəqin ki, gələn nənə idi. Elof bacardıqca özünü kənara atdı və tövlə divarı ilə səngər arasında otların arasında gizləndi.

      Nənə tövləyə gəldi, əlində nimçə vardı, yəqin Rafaelin şam yeməyi idi. O, Elofun fərqinə varmadı. Elof qısılıb uzanmışdı, az qala talvarın altında gizlənmişdi, nəfəsini susdurmaq üçün əllərini ağzında tutmuş, ürəyinin qaçacağından qorxmuşdu. Nənə nimçəni yerə qoyub əli ilə Elo-fun başının bir neçə metr yuxarısında açarı axtardı. Açar mismarda, talvarın divarında asılıb. Qapını açıb ucadan danışmağa başladı, uşaq kimi danışdı. Elof Rafaelin cavabını eşitdi. Sonra nənə qazanın içindəkiləri Elofun başından bir az aralıda xəndəyə atdı. Elof içəridə Rafaelin yemək yediyini eşitdi və nənə çölə çıxdı və açarı çevirdi.

      O, açarı geri asdı və işıqlı evə qayıtdı.

      Elof bununla razılaşa bilmədi. Taxıl anbarında kilidlənmiş Rafael olan bir adamın olduğunu, onun çölə çıxıb hamı ilə yemək yeməsinə və ya sərbəst gəzməsinə icazə verilmədiyini. Elof fikirləşdi ki, səni talvara bağlamaqları baş verə biləcək ən pis şeydir. Elof Rafaellə şəkillərini oyarkən və məktəb həyətində çılpaq olanda tanış olmuşdu. O, havada olmalıdır, nəfəs almasına icazə verilməlidir. Kiçik bir evdə qapalı qalmaq və yalnız arabir çıxmaq dəhşətli olmalıdır.

      Gəlməli olan İvar idi. Elof bir-birinin ardınca yoldaşlarını fikirləşdi və belə qənaətə gəldi ki, İvarı özü ilə aparmaq daha təhlükəsizdir. İvar dedi-qodu etməzdi, İvar artıq çox şeydən keçmişdi və Elof özünü İvarın yanında güclü və cəsur hiss edirdi. Elof İvara nə etməli olduğunu söylədi.

      “Gözünü kənarda saxlamalısan ki, heç kim gəlməsin, başa düşürsən? Ayıq-sayıq olmalısan və kimsə gəlsə, qarğanı təqlid etməlisən. Bacararsan?”

      "Kraa, kraa" dedi İvar.

      – Bəli, sən əsl qarğa kimi səslənirsən, deyərdim.

      Elof bazar günü gecəsini seçdi, nənənin yeməklə çıxdığı vaxtdan bir müddət gec, insanlar evlərin içində idi, hər şey sakit idi, qaranlıq idi. İvar heç nə demədi, Elofu müşayiət etmək çox şərəfli idi, ona görə də qorxsa da heç nə demədi. O, sadəcə Elofun yanında qaldı.

      »Dediklərimi xatırla. Sakit ol, düyün başında dayan, kimsə gələcək və sən səs edəcəksən.

      "Bəli, bəli, xatırlayıram" deyə İvar pıçıldadı.

      Elof və İvar yasəmən hedcinqi ilə taxıl anbarının arxasına gəldilər. Onlar Elofun bir neçə gecə əvvəl yatdığı və nənənin açarı saxladığı düyünə yaxınlaşdılar. Elof əli ilə hiss etdi divara qalxanda barmaqları damarlı divarı yuxarıya doğru izlədi, lakin heç bir açar tapmadı. Yenidən aşağıdan başladı.

      "Bu nədir?" İvar pıçıldadı, lakin Elof onu susdurdu. O, açarı tapmalıdır, o, burada idi. İki əli ilə axtarmağa başladı. Və nəhayət, küncün yaxınlığında o, mismar və böyük açarı hiss etdi. O, var idi, mədəsində sevincdən sızladı.

      Elof və İvar daş ayağında kiçik bir çuxurun olduğu yerdə yerə uzandılar. Bir az toplandılar və nə edəcəklərini fikirləşdilər. Qapının kilidini açır və sonra dəyərli olduqları üçün qaçırdılar. Rafael sərbəst qaça bilərdi. Demək olar ki, onların ətrafında tamamilə səssizdir. Eşidilən tək şey İvarın sürətli nəfəs alması və meşədə göyərçinlərin uğultusudur. Əgər həqiqətən diqqətlə qulaq assanız, kabinənin içərisində baş verən yuxuları eşidə bilərsiniz.

      Elof məsuliyyəti öz üzərinə götürdü və bütün sürətiylə açarla özünü qaldırdı. O, bir neçə dəfə açar deşiyini əldən verdi, amma sonda açarı aldı və kilidi çevirə bildi, qapı sürüşdü. Sonra o, İvarın əlindən tutdu və onlar oradan qaçdılar. Evə çatana qədər qaranlıqda büdrədilər. Onlar girmək istəyəndə Tilda pilləkənlərlə çıxdı.

      "Bəli?" Tilda dedi. O, oğlanlara diqqətlə baxdı, bir şeyin səhv olduğundan şübhələndi.

      Elof sadəcə İvarı evə və çarpayıya sürüklədi. Onlar paltarları ilə yorğan altında idilər. Elof döşəyin altında saxladığı bıçağı hiss etdi. Rafael yəqin ki, indi yolda idi, çox uzaqlarda idi.

      Səhər Elof taxıl anbarının yanından keçdi. Bütün tövlə divarı, taxtadan tikilmiş hissə indi Rafaelin düzəltdiyi oymalarla dolu idi. Elof əlləri ilə oymaların ardınca getdi. Atlar və arabalar var idi, mələklər və cinlər kimi bir şey var idi, bəlkə də Tanrı özü orada bir buludda otururdu. Nə qəribə adamdı, Rafael, yəqin başqa ölkədə idi.

      Elof fikirləşdi ki, o, nəsə, iz və ya işarə görə bilər, ya da ancaq onu, qapalı vəziyyətdə olan, lakin indi cənnət küləklərinə qaçan adamı görəcək. Tövbənin qapısının açıq olmasına üstünlük verərdi, amma bağlı idi. Elof içəri girib içərinin necə göründüyünü görmək istəyirdi. O, Rafaelin çarpayısını görmək istəyirdi. Onunla görüşmək, danışmaq, nə düşündüyünü öyrənmək istəyirdi. Onu dəli edən nədir? Onunla görüşəndə və onu görəndə o, hamı kimi idi. Ya da Elof əmin deyildi. Rafael Efrayimdən daha dəli idi? Yoxsa evin içində tüfəngini atan Qamb-Hanesdən daha dəli idi? Kimin dəli olduğuna kim qərar verdi və sərhəd hara getdi? Bəlkə Elof da dəli idi və nənənin kilidləməli olduğu növbətiadam o idi?

      Elof gördü ki, Qunnar at üçün darıxır, bəlkə Rafaeli axtarmağa getsin. Elof gəlmək istəyirdi, amma özü baxmalı idi. Kənd yolu ilə, məktəbə, həmişə getdiyi yola