Mənə naz et. Алиага Вахид

xətt ruyinə çəkmişlər xiclət bərməla.

      Dilbəra, incitmə, bəsdir, bu dili-sədparəni,

      Sən təbibi-rəhmdilsən, eylə dərdimə dəva.

      Vahida, etmə təmənna bivəfa məşuqədən,

      Xubrulər bivəfadır, bivəfadır, bivəfa.

      «Sən də, ey şair, əcəb dəmlər keçirdin əvvəla…»

      Sən də, ey şair, əcəb dəmlər keçirdin əvvəla,

      Mey içib meyxanənin babində çəkdin əssəla.

      Çox dolular nuş edib, çox camlar sındırmısan,

      Neyli-meyli bəzmlərdə qaldı səndən xoş nəva.

      Şişələr yox, boçkalar azlıq edirdi keyfinə,

      Bəhrü ümmanı çəkirdin başına həm basəfa.

      Çeşm məxmur, ləb püratəş, sinə suzan, səs bülənd,

      Küçələr dolmuşdu şövqünlə sənin, ey bivəfa.

      İndi noldu tövbəkar oldun füsuni-zövqdən,

      Çıxmısan imanü-dindən, kafər, oldun biriya?

      Kim şərab içməz, ərəq tökməz və sındırmazsa cam,

      Kəbeyi-ömr içrə yoxdur ona bir cayi-rəha.

      Bəxti gör, bir misrainda min qədəh tənnan ikən,

      Bu əcəbdir ki, özün oldun qədəhlərdən cüda.

      Təneyi-zahid səni qılmış İraq meyxanədən,

      Ol keçən əyyami-işrətə ömür vahəsrəta.

      Öylə bir əlhadə düşdün ki, daha piri-muğan

      Yovmi-məhşərdə sənə etməz şərarət, Vahida!

      «Gülsə hər kimsə bizim dideyi-giryanımıza…»

      Gülsə hər kimsə bizim dideyi-giryanımıza

      Düşsün aləmdə, görüm, hali-pərişanımıza.

      Eşq çox dilbəri-bimehrə əsir etdi bizi,

      Biri rəhm eyləmədi naləvü əfqanımıza.

      Dost sandıq görüb hər şuxu, bəlasın çəkdik,

      Düşmən oldu yenə axırda bizim canımıza.

      Zövq alar eşqdə bizdən, görüb əhvalımızı,

      Hansı dərd əhli əgər gəlsə bizim yanımıza.

      Zülf zəncirinə əql ilə əsir olmamışıq,

      Eşq divanəsiyik, baxma bu nöqsanımıza.

      Gəldi gül fəsli, bizi saqi nəzərdən saldı,

      Piri-meyxanə gərəkdir baxa divanımıza.

      Dəm qənimətdi, mey iç, Bədrini4 , Vahid, başa sal,

      Bir əlac olsa, odur dərdi-firavanımıza.

      «Qılmış ol məhvəş üzünə zülfi-purçinin niqab…»

      Qılmış ol məhvəş üzünə zülfi-purçinin niqab,

      Çöhreyi-xurşidi guya göydə basmışdır səhab.

      Ey günüzlüm, arizin zülf içrə gər göstərməsən,

      Mahi-nov bəs nuri hər şəb qandan eylər iktisab.

      Ləmə-ləmə nur peydadır üzündə ol məhin,

      Qətrə-qətrə kim tökər ləli-sədəfdən dürri-nab.

      Gün üzünlə qarşı durmaz, göydə xurşidi-fələk,

      Kim yetər bilmiş zəvalə oldur eylər ictinab.

      Gərçi ol qönçə ləbə sordum dəhanin sirrini,

      Təng qıldı könlümü, ta vermədi bir dəm cavab.

      Tökmə qanım, dilbəra, var isə cürmüm əfv qıl,

      Şahisən nola, peyəmbər xislət ol, eylə səvab.

      İstəməz Vahid behiştü kövsərü qılmanü hur,

      Yar ilə həmbəzm olub, meyxanədə içsə şərab.

      «Ta ki yetdi ləbi-ləlinə nigarın meyi-nab…»

      Ta ki yetdi ləbi-ləlinə nigarın meyi-nab,

      Rəngidən bağrını qan eylədi cam içrə şərab.

      Badədən arizi-alində ərəq etdi zühur,

      Damdı gül-gül güli-ruyündən onun ətri-gülab.

      Tari-geysulərini qıldı pərişan üzünə,

      Atdı əl şanəyə min işvə ilə çün mizrab.

      Pərtovi-mehri-cəmal ilə işaqlandı cahan,

      Eylə ki, açdı cəmalından o məhparə niqab.

      Durdu ayinə ilə ayə müqabil ol mah,

      Mahi məhv etdi həsəd, qalmadı ayinədə tab.

      Şövqi-ləli o məhin qıldı məni badəpərəst,

      Yoxsa hərgiz bu qədər olmaz idim xanəxərab.

      Vahidəm, guşeyi-vəhdətdi məqamım daim,

      Ürəyim qəmli, gözüm nəmli, əlacım nayab.

      «Pərtov almış mehr ruyindən göy üzrə mahitab…»

      Pərtov almış mehr ruyindən göy üzrə mahitab,

      Ol səbəb pürnur olub, üzdən götürmüşdür niqab.

      Zülfüdürmü, arizin tutmuş sərasər, bilməzəm,

      Ya göy üzrə arizi-xurşidi tutmuşdur səhab.

      Dəmbədəm ahu gözündür, qarşı durmuş çeşmilə,

      Bu əcəbdir, seyd səyyadindən etməz ictinab.

      Hər zaman peykanların surrax eylər cismimi,

      Eyləməz müjganlarından zərrə cismim iztirab.

      Daima, ey qönçələb, əğyarə qıldın lütfilər,

      Atəşi-eşqində eşq əhlini qıldın dil-kabab.

      Təşnədir Vahid şərabi-eşqinə, müddətdi kim,

      Şərbəti-vəslindən, ey gül, onu qıl bir kamiyab.

      «Bütün gözəlliyi tanrım o sərvinazə verib…»

      Bütün gözəlliyi tanrım o sərvinazə verib,

      O hər nə etsə, təbiət ona icazə verib.

      Ol ahugözlü məni qorxuram xətayə sala

      Ki, fitnəsilə çox aşiqləri güdaza verib.

      Əyildi səcdəyə, mehrab gördü qaşlarını,

      Odur ki, əhli-riya meylini namazə verib.

      Gülərdi

4

Şair Bədri Seyidzadəyə işarədir.