Mənə naz et. Алиага Вахид

hər kimsədə ki eşq, məhəbbət yoxdur,

      Almaram mən onu bir dirhəmü dinarə belə.

      «Gözəlim, el duyar axır, mənə az qaş-göz elə…»

      Gözəlim, el duyar axır, mənə az qaş-göz elə!

      Bir də aldanmaram, ölsəm də, vəfasız gözələ.

      Alacaqsan, bilirəm, canımı min naz ilə,

      Çox gecikdirmə, gülüm, hər nə bilirsən, tez elə!

      Çıx çəmən seyrinə, bülbüllər ölür dərdindən,

      Xəstə aşiqlərinin ruhini güldür, təzələ.

      Naz ilə gül, bizim ellərdə də güllər gülsün,

      Solsun əğyarın açılmış gülü, dönsün xəzələ.

      Bu gözəl ölkə yetirmiş bu məlahətdə səni,

      Hər pəriçün bu səadət, bunu bil, düşməz ələ.

      İnciyib məndən, eşitdim o gözəllər gözəli,

      Aramız, bəlkə, bu günlərdə, güman var, düzələ.

      Dəli ceyran kimi naz ilə o süzgün baxışın,

      Vahidin şövqünü artırdı bu şirin qəzələ.

      «Gözəlim, tutma bərabər məni pərvanə ilə…»

      Gözəlim, tutma bərabər məni pərvanə ilə,

      O əgər şəmə yanır, mən ruxi-cananə ilə.

      Qorxuram, el düşüb ardınca ola heyranın,

      Ehtiyat ilə dağıt zülfün üzə şanə ilə.

      Bundan artıq qəmi-hicranına tabım yoxdur,

      Ölərəm, bir də görəm gər səni biganə ilə.

      Bu qədər göz görə zülfündə əsir olmazdım,

      Mümkün olsaydı bacarmaq dili-divanə ilə.

      Mən durarkən, yenə el söhbəti-Məcnunə uyur,

      Nə zamandır, keçirir ömrünü əfsanə ilə.

      Tövbə camın necə sındırmayım, insafım var?

      Dilbərim saqi olub, mey verə peymanə ilə.

      Mən əgər badəni tərk eyləməsəydim, Vahid!

      Çürüyüb məhv olacaqdım rəhi-meyxanə ilə.

      «Keçsəydi xoş günüm gər o zülfi-siyah ilə…»

      Keçsəydi xoş günüm gər o zülfi-siyah ilə,

      Hərgiz şikayət etməz idim suzi-ah ilə.

      Ahu baxışlı gözlərinin mübtəlasiyəm,

      Çox baxma, sevgilim, mənə süzgün nigah ilə.

      Ruyin yanında zərrəcə gəlməz xəyala gün,

      Müşkül, gəda bərabər ola padişah ilə.

      Zahid sözüylə, yaxşı ki, mey tərkin etmədim,

      Bəsdir səvabım eşqdə bir bu günah ilə.

      Bilməz cəmalını məhü xurşidə bənzədən,

      Çoxdur təfavütün, gözəlim, mehrü mah ilə.

      Mehrabi istəyərmi sevən kəc hilalini,

      Daşda nə zövq var, bir ola qibləgah ilə?

      Zülfün düşəndə ruyinə, artar məlahətin,

      Gül bağlananda qiyməti artar giyah ilə.

      Nəyyirlə6 çox mübahisə oldu bu şerdə,

      Vahid, qalıb bu məsələmiz iştibah ilə.

      «Hər kəs cahanda dost ola bir xeyirxah ilə…»

      Hər kəs cahanda dost ola bir xeyirxah ilə,

      Keçməz həyatı naleyü fəryadü ah ilə.

      Könlüm gülüzlü bir gözəlin mübtəlasıdır,

      Hərgiz dəyişmərəm mən onu mehrü mah ilə.

      Kuyi-nigarımın mən əzəldən gədasıyam,

      Bəhs eylərəm bu rütbəmlə padişah ilə.

      Dəşti Xətada seyr edən ahuyə vermərəm,

      Ol nazənin baxanda mənə kəc nigah ilə.

      Yarın cəfası olmasa biçarə aşiqə,

      Səhrayi-eşq dolmaz idi əşki-ah ilə.

      Vahid, bu nazəninlərə çox bivəfa dedik,

      Tanrı bağışlamaz bizi böylə günah ilə.

      «Bir ləhzə gülmədi üzüm ol gülcamal ilə…»

      Bir ləhzə gülmədi üzüm ol gülcamal ilə,

      Ömrüm yetişdi axirə yüz min xəyal ilə.

      Hicran qəmilə eylə ki, mən adət etmişəm,

      Şad olmaram ölüncə ümidi-vüsal ilə.

      Öz eşqim ilə fəxr edirəm kainata mən,

      Şahlar öyünməsin mənə cahü cəlal ilə.

      Yar ilə xoş dəqiqələrin başqa zövqü var,

      Yar olmayanda gün keçəcək qilü qal ilə.

      Bir də cahana gəlməyəcəksən dübarə sən,

      Mümkünsə, qoyma keçməyə ömrün məlal ilə.

      Tədric ilə qocaldacaq axır fələk səni,

      Vəhşiliyi burax, dolan əhli-kamal ilə.

      Vahid, mənimlə düz dolanan yar tapmadım,

      Çünki fələk də kəc dolanır əhli-hal ilə.

      «Ey deyən, xar yaxınlaşdı vəfasız gül ilə…»

      Ey deyən, xar yaxınlaşdı vəfasız gül ilə,

      Gül bu az ömrü ilə bəhs qılır bülbül ilə.

      Kaş ki, bir də bizə o vəslin olaydı qismət,

      Yenə həmsöhbət olaq bir neçə əhli-dil ilə.

      Hansı göylərdə mələklərlə gəzirsən gecələr?

      Məh camalın bizə görsənməyir ayla, il ilə.

      Könlümü odlara cəzb etdi xəyali-zülfün,

      Yandırar xəlq çirağın gecələr məftil ilə.

      Əhli-hal ilə cəhənnəm mənə cənnət görünür,

      Həmdəm olmaqdan isə tərbiyəsiz cahil ilə.

      Eylə ki, Vahid, o gülçöhrə sevir əğyarı,

      Zənn edir, sanki mələk göydən enib zənbil ilə.

6

Bakıda yaşamış fars şairi Qulamhüseyn Novruz Nəyyir.