Əzilsəm də susmaram!. Ахмед Джавад

metafora və obrazlılıq çox qüvvətlidir. Yalnız iki roman, iki metaformanı fərqləndirmək kifayətdir: Qara dənizi və Dəli Kürü!

      Çırpınırdı Qara dəniz baxıb türkün bayrağına! – bütünlükdə Əhməd Cavad şerinin simvolu burada Qara dəniz özüdür.

      Nəsrin “Dəli Kür”ünü Azərbaycanda İsmayıl Şıxlı yaradıb. Şerin “Dəli Kür”ü Əhməd Cavadın həm özü, həm də poeziyası idi. Coğrafi baxımdan Araz nisbətən dar, məhdud sahilləri də əhatə edir. Əhməd Cavad poeziyası isə bütövlükdə Kürün əhatə etdiyi üfüqlərdən keçir və sahillərdən axır.

      Cavadı Kürlə çox şey birləşdirir. Hətta şairin tərcümeyi-halını Kürün özünün yaxın bir əsrdə məruz qaldığı tale və ömür salnaməsində izləmək olar: ilk mərhələdə hələ Kürə qədərki dövr – “Göy göl” mərhələsi idi. Bu dövrdə şair Qafqaza Kəpəzdən boylanır, özünə və ölkəsinə ucadan və zirvədən, məğrur və nikbin nəzər salırdı:

      Mən çeynənən bir ölkənin

      haqq bağıran səsiyəm!

      İkinci mərhələdə “Dəli Kür” sanki əbədi axdığı və axtardığı ünvanı artıq tapmışdır:

      Ey Tanrının cənnət uman qulları,

      Mən cənnəti bu dünyada tapmışam.

      Yaxud:

      Sən ey coşan dəniz, gəl türkə ram ol!

      Sən ey sağa, sola qılınc vuran qol,

      Qollarına qüvvət gəlir, bismillah.

      Bu – cümhuriyyət epoxası, Azərbaycanda demokratik respublika dövrü idi. Dövlət himninin mətni, həmçinin, “Can Azərbaycan”, “Al bayraq”, “Azərbaycan bayrağına”, “Qardaş”, “Mən bulmuşam” – həmin dövrün bədii sənədləridir:

      Torpağına can demişəm,

      Suyuna mərcan demişəm.

      Canımı qurban demişəm.

      Gəlib qızıl vaxtın sənin,

      Açılıbdır baxtın sənin!

      Gəncəm tacım, taxtım sənin,

      Canım-gözüm, gözüm-canım

      Azərbaycanım,

      Can-can,

      Can, Azərbaycan!

      Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin süqutundan sonra Əhməd Cavad şerinin də ahəngi, ovqatı dəyişir, könlündəki rübabın da qürubu başlayır (“Nə yazım?”, “Unudulmuş sevda”, “Olsun qoy”, “Aya” və s.).

      Əhməd Cavad fitri-təbii şair idi. Onun sənətkar fəhmini aldatmaq qeyri-mümkün idi. Odur ki, üçüncü mərhələdə şair öz məşhur xitabını:

      Əyil Kürüm, əyil keç,

      Dövran sənin deyil, keç!

      – sözlərini həm Kürə, həm də özünə eyni vaxtda aid edib deyirdi. Dahi və dövran, Zaman və şair nisbəti burada “Kür” və “Mən” şəklində əyaniləşirdi. Dərdini, nisgilini şair açıqda bədii tülə bürüyür, gizlində isə ağlayaraq deyirdi:

      Çoxdandır ayrı düşdüm

      Üç boyalı bayraqdan.

      A dostlar, mən yoruldum

      Gizlicə ağlamaqdan.

      Ən son ana qədər Əhməd Cavad elmin “dünyaya dediyi ən böyük yalana” uymur, mənəvi genosidə, ideya, vicdan terroruna duruş gətirir, haqqın sözünü, həqiqət silləsini tiranın və nadanın düz gözünün içinə çırpır:

      Çoxdan dəyişdirib şəkki yəqinə,

      Mən üsyan etmişəm məzhəbə, dinə,

      Bilməm sənin böylə“Haqq” dediyin nə,

      Hökm etmə fikrimə, vicdanıma, sus!

      Adətən, deyirlər: “şair kimi doğulmurlar, şair kimi ölürlər”.

      Əhməd Cavad xoşbəxt istisnalardandır – o, şair kimi doğulmuş, şair kimi yaşamış və şair kimi ölmüşdür. Puşkinə gülləni Dantes, Musa Cəlilə – faşizm, Əhməd Cavada – KQB, qırmızı taun “bolşevizm” atmışdır.

      Bayılda, Nargində, “sosialist” məhbəs kamerasında ölənlərdən heç qəbir də yadigar qalmır. Xəzər özü bu zaman məzara, şəhidlər xiyabanı baş daşına çevrilir. Dağüstü meşəliyin şəhid xiyabanına çevrildiyi gündən Əhməd Cavadın da məzarı tapılıb. Torpağa və poeziyaya o, həm şair, həm də şəhid kimi xidmət edirdi, bu məzarlıqda mənəvi sakin olmağa bəşəri və ilahi haqqı çoxdan qazanmışdı.

      Başqa bir qanadlı ifadə də var: “Bir kərə yüksələn bayraq bir daha enməz”. Məhz bu bayraqda Əhməd Cavadın da adı və imzası həkk olunub.

Yaşar Qarayev

      *MƏDRƏSƏ ŞEİRLƏRİ*

      GƏLDİM GƏNCƏYƏ

      1906-cı ildə

      Gəldim Gəncəyə AT ilində.

      Qalxdım Dilbozun tərkinə mən,

      Keçdim düzlərdən, boz çöllərdən;

      Qotazlı atı sürdüm də, gəldim,

      Gəncəyə könül verdim də, gəldim!

      Oxumaqdı ancaq diləyim,

      Şəmkirdə qalmışdı ürəyim.

      Anam da mənlə köçdü gəldi,

      Nə mən yatdım, nə o dincəldi.

      Zərrabıda qaldıq ilk gündən,

      Sahibi getmişdi öyündən.

      Sanki düşmüşdük evimizə,

      Dəyib dolaşan yoxdu bizə.

      Anam işləyər, mən oxuyardım,

      O, xalı, mən şeir toxuyardım.

      Günümüz keçərdi ağlı, qaralı,

      O, ərindən, mən atamdan yaralı.

      Yadımdan heç çıxmaz, o gəldiyim gün,

      Başlandı tarixi mənim ömrümün!..

Gəncə, 1908, 9 sentyabr

      RÜBAİLƏR

      Bükdü belimi firqətin, ey mahi cəhantab1,

      Sən alıyor zinəti bil külli səmavat.

      Etdim sana bən anə qədər hörməti mehrab,

      Hər kəs eylər xaliqinə həsr ibadat!

      Xəllaqi-cahan xəlq eyləyib bir güli-mümtaz2,

      Bir cümlə ənadil3, o gülə xud4 nəzər əndaz5.

      Etdi bəni suzan6, gözəlim, təneyi-əğyar,

      Bax

1

İşıqsaçan (farsca)

2

İmtiyazlı (ə.)

3

Bülbül (ərəbcə)

4

Özü (f.)

5

Niyyət (f.)

6

Qəmli (f.)