Бозлы җилкәннәр / Ледяные паруса. Рәмис Аймәт

сылулары.

      Керә алмадым гомерем җәйләренә,

      Синдә нигез корып, кичер, җирем!

      Юк өлешем. Басу-кырларыңны

      Сугармады минем кайнар тирем.

      Ә шулай да синдә канат ярды

      Пегас атым минем, ак дөлделем.

      Илһамыма бетмәс тылсым бирде

      Һәр тирәгең синең, һәрбер гөлең.

      Төсләр җыйдым синнән, хисләр җыйдым –

      Җитәрме соң гомерем буйларына?

      Илһам-атым бераз боекса да,

      Син төшәсең, авылым, уйларыма…

      Син төшәсең, авылым…

           Менсәм дә мин

      Хыялымның биек кыясына…

      Кайтасым бар әле сиңа беркөн,

      Ут уйнатып, акбүз пегасымда.

      Мин китәсе көн

      Знаю, умру на заре!

М. Цветаева

      Мин китәсе көнме?..

           Тымык тынлык

      Җирдә тынып яткан чакларда,

      Әле уянмаган булыр чәчәкләрнең

      Таҗларында таңгы чыклар да…

      Япа-ялгыз учак төпкелендә

      Таңны көтеп сүнәр соң куз да.

      Бәхилләшеп, ак керфеген йомар

      Тәңре гөле – соңгы йолдыз да.

      Каракоштай атылыр гарешләргә

      Соң сулышым – соңгы сәламем.

      Соңгы аһым гөлтләп кабыныр да

      Изге шәмен кабызыр галәмнең.

      Ак җәймәсен җәяр бөек күкләр:

      Фәрештәләр таңда бүз иңләр.

      Җир өстендә – юк! Юк! Томан түгел! –

      Томан булып җаным төтенләр.

      Җаным ашар, Күк капкасын ачып,

      Мәңгелеккә – тынлык иленә.

      Адәм күзләреннән кача-кача,

      Үлемем белән котлар җил генә.

      Мин ятармын чиксезлеккә карап.

      (Бер сүнәр бит җанда бу утлар.)

      Күл өстеннән узган аккошлар күк,

      Күзләремдә йөзәр болытлар.

      Җилме килеп ябар күзләремне,

      Укый-укый серле сүрәсен?..

      Мин китәрмен алып болытларның

      Күзләремә сеңгән сурәтен.

      Мин китәрмен…

           Матәм гөсләсендә

      Үкси-үкси соңгы кыл елар.

      Баш очымда үксез күкчәчәк тә

      Кайтуымны көтеп сулкылдар…

      Җәйнең соңгы җыры

      Инде… үтте! Ерак офык аръягында

      Җанкаемның яшел кошы –

           оча гына.

      Мин үлмимен, юк, үлмимен –

           китәм бары

      Дөрләп янган чуар төсләр кочагына.

      Мин үлмимен, юк, үлмимен –

           күчәм бары

      Лепердәшкән яфракларның моң-җырына.

      Иярәмен җан җылымны саклап барган

      Ап-ак сагыш – киек казлар чылбырына.

      Ки-тә-мен бит! Томан булып ята тыным. –

      Үтте инде – уңды төсем, тынды көем.

      Инде нишлим? Узган гомер сәхнәсендә

      Салкын көзнең шәрә җиле булып биим.

      Биим шашып! Изүләрем ачып-ачып!

      Сызланса да утлы тәлгәш булып ярам. –

      Күрегез, күр! (Яңгыр түгел.) Соңгы тамчы

      Күз яшедәй тәгәрәпләр төшеп барам…

      Тәрәзә

      Ачыгыз тәрәзәләрне,

      Тәрәзәгез булса!..

М. Әгъләм

      Тәрәзләр