Życzenie Smierci (Więzy Krwi Księga 12). Amy Blankenship

wyzywające spojrzenie: "Nikt nie kazał ci podsłuchiwać, ty mały draniu".

      Ren gwałtownie uniósł się nad Lacey, spoglądając na nią w dół swoimi intensywnie srebrnymi oczami z okularami przeciwsłonecznymi w zaciśniętej dłoni. Jak śmiała nazwać go małym, był dwa razy większy od niej.

      Kiedy Ren przyłożył obie dłonie na oparcie kanapy, dociskając Lacey do poduszek, Gypsy natychmiast poderwała się z miejsca i stanęła za Nickiem.

      "Zacznij mówić," rozkazał Ren szorstkim głosem, mając nadzieję, że zastraszenie jest kluczem do uzyskania szczegółów, których chciał.

      Teraz, gdy Gypsy stała za nim i nie mogła widzieć jego wyrazu twarzy, na ustach Nicka pojawił się szeroki uśmiech. Zrobił krok do tyłu, zbliżając tym samym swoje ciało do jej ciała, dając jej po cichu do zrozumienia, że będzie ją chronił przed wielkim złym, wymykającym się spod kontroli Renem. Przecież to nie była jego wina, że przez Rena wychodził na dobrego faceta.

      Lacey spojrzała na Rena z równą dzikością i wysunęła coś z kieszeni, trzymając to w dłoni tak, by nikt tego nie zauważył. Czując cienki, ciepły metal na swojej skórze, zaskoczyła wszystkich, kiedy mocno uderzyła dłonią w tors Rena i z łatwością odsunęła go od siebie.

      " Odsuń się," powiedziała spokojnie.

      Ren poczuł, że coś jakby żądliło go przez koszulę i rzeczywiście zrobił niechętnie krok do tyłu. Jego wargi zacisnęły się, wiedząc, że trzyma w dłoni pewien rodzaj zaczarowanego medalionu i jednym szybkim ruchem wyszarpnął go od niej. Gdy ten natychmiast poparzył mu dłoń, rzucił go na drugą stronę pokoju.

      " Daruj sobie te dziecinne zabawki" - warknął, jednocześnie pragnąc, by jego ręka przestała szczypać. Cokolwiek to było... nie lubiło go zbytnio i to uczucie było odwzajemnione.

      " Nic nie muszę ci tłumaczyć," powiedziała Lacey podnosząc się na równe nogi i zachowując spokojny, pozbawiony pośpiechu głos.

      Fakt, że medalion tak dobrze na niego zadziałał dał jej znać, że jest naprawdę władczy. Medalion reagował tylko na potęgę i zazwyczaj nie działał na słabe demony, ponieważ nie miały wystarczającej ilości mocy. Szczerze mówiąc, nie spodziewała się, że zadziała na niego... to była jedyna rzecz, którą miała w zasięgu ręki.

      "Może i jestem tylko człowiekiem, ale lepiej nie lekceważ mnie." Lacey głośno zaczerpnęła powietrza, gdy Ren zrobił zagrażający krok w jej stronę. "Nawet cię nie znam," poinformowała go z uniesioną brwią.

      Ren z irytacją przeciągnął dłonią po grzywce i po cichu liczył do dziesięciu... Choć to akurat nie pomagało.

      Ignorując Rena, Lacey skierowała swój wzrok na Gypsy. "Zamierzam pozbyć się tych chłopięcych łachów i wziąć prysznic. Czy dziadek zachował trochę moich ubrań?".

      Gypsy przytaknęła uznając, że Lacey miała więcej jaj niż pamiętała, choć jej kuzynka nigdy tak naprawdę nie była popychadłem. "Są spakowane w kufrze w szafie."

      Lacey uśmiechnęła się z wdzięcznością, "Dobrze, zobaczymy się za kilka minut. A ty," kontynuowała, posyłając kolejne spojrzenie na Rena i odpłacając mu za to, jak ją potraktował zaledwie kilka minut temu, "nawet nie myśl o podglądaniu."

      " Wyglądasz jak mały, brudny szczur uliczny", powiedział Ren z obelgą i skrzyżował ręce na piersiach, patrząc na nią.

      Lacey roześmiała się, stwierdzając, że skoro nie może go pokonać w grze w obrażanie, to będzie się z nim bawić, "Oboje wiemy, że tego chcesz."

      "Myślę, że widzisz to zupełnie inaczej niż ja", powiedział Ren, spoglądając na nią. "To ty jesteś znana z wyłamywania zamka i wślizgiwania się tam, gdzie jesteś nieproszona."

      Poddając się, Lacey rzuciła w niego wyciszającym kryształem, który wciąż trzymała w dłoni i odeszła pod prysznic, zatrzaskując za sobą drzwi.

      Ren mimowolnie uśmiechnął się, gdy złapał kryształ w locie i zręcznie schował drobiazg do kieszeni... nie będą już więcej używać tej małej magii.

      "Zapomniała ubrań" - zauważył Nick, spoglądając w stronę szafy.

      Niespełna sekundę po tym, drzwi otworzyły się ponownie. Lacey wpadła do środka, mrucząc pod nosem, że potrzebuje strefy wolnej od testosteronu. Poszła prosto do szafy i wyjęła kufer przed siebie.

      Gypsy lekko uniosła brew i broniła się przed wybuchem śmiechu, gdy Lacey ciągnęła za sobą ciężki kufer i znowu trzasnęła drzwiami łazienki, nie oglądając się nawet raz w ich stronę.

      W momencie, gdy wszyscy usłyszeli, jak uruchamia się prysznic, śmiech Gipsy wypełnił cały pokój. To będzie niezła gratka mieć z powrotem swoją kuzynkę. Jakby nie było... dziewczyna była zabawna i była jej najlepszą przyjaciółką, odkąd tylko sięgała pamięcią.

      "Nie rozumiem, dlaczego jesteś taka rozbawiona," wymamrotał Ren i wyszedł z mieszkania, tupiąc nogami przez niemal całe schody. Nie miał pojęcia, jak do cholery mógł być tak zdenerwowany i jednocześnie podniecony.

      Nick prychnął i spojrzał na Gypsy: " Uważam, że po prostu ze sobą flirtowali."

      Gypsy przytaknęła, podobał jej się ten pomysł. Może to byłby kolejny powód, dla którego Lacey chciałaby zostać. "Cóż, jeśli ma kłopoty... a podejrzewam, że ma, to kto lepiej ją ochroni niż Ren?" - powiedziała z uśmiechem.

      Nick nie wiedział, czy ma być zazdrosny, że Ren jest lepszym obrońcą niż on, czy też cieszyć się, że Gypsy nie ma nic przeciwko temu, że Ren i Lacey mają do siebie dziwny pociąg. Zastanawiał się nad tym przez chwilę, po czym zrezygnował... przyznając po cichu, że Ren był większy, silniejszy i o wiele potężniejszy. Szkoda, że jego wadą było to, że brakowało mu kilku komórek mózgowych.

      Ren usłyszał pęknięcie Nicka, ale zignorował to, co insynuował. Flirtowanie... Nie było mowy, żeby kiedykolwiek pomyślał o tym, że pociąga go ten bachor. Była sarkastyczna, przebiegła i była złodziejką... wszystkie minusy na jego liście. Wszedł po schodach do ogromnego magazynu i zaczął krążyć w tę i z powrotem.

      "Właściwie kazała mi... MI nie podglądać," warknął szorstkim szeptem.

      Rozdział 3

      Lacey westchnęła, gdy gorąca woda rozpylała się po jej ciele i rozkoszowała się uczuciem, że wreszcie jest całkowicie wolna od krępujących ją wiązań, które miała owinięte wokół piersi, by upodobnić się do nastoletniego chłopca. Od razu wiedziała, że powinna je spalić.

      Chwyciła myjkę zawieszoną na kranie przy wannie i zwiększyła nieco temperaturę. Odkąd tylko musiała uciekać przed Vincentem i hordą demonów, które ją ścigały, relaks był dla niej luksusem, z którego nie mogła korzystać.

      Vincent... nawet samo imię wywoływało w niej poczucie winy. Poznała go kilka dni po tym, jak dostała plan ogromnego muzeum, do którego wysłał ją dziadek. Tak się złożyło, że oboje byli wysłani przez różnych ludzi, aby ukraść ten sam artefakt.

      Na to dość zabawne wspomnienie wyrazu twarzy Vincenta, gdy przyłapał ją na włamywaniu się do tego samego sekretnego pokoju, do którego on miał się włamać, lekko zadrżały jej wargi. Gdyby próbowali się kłócić o to, które z nich dotarło tam pierwsze i komu należą się łupy, zaalarmowaliby silnie uzbrojonych strażników, którzy znajdowali się w głębi korytarza i zostaliby przyłapani, albo co gorsza... zastrzeleni.

      Wpatrując się w siebie nawzajem, potrzebowali około trzydziestu sekund, by dojść do wspólnej decyzji o współpracy w celu zdobycia tego przedmiotu. Myśląc o tym teraz, zdała sobie