Тэатр шчасьлівых дзяцей. Ольгерд Бахаревич

перагародку! – сказаў я. – Памятаеце, у кожным аўтобусе ёсьць надпіс: дастаць малаток, выціснуць шкло?»

      «Тады цягніце мяне назад!» – сказала Юля.

      Мы схапілі яе за ногі і пацягнулі.

      «Хто так цягне? – зараўла Юля. – Хлопчыкі! Дзе ваша пяшчота!»

      Але было ўжо занадта позна.

      Бо ў гэты самы момант аўтобус завіхляў на горцы, выскачыў на мост, пад якім цямнела рака, і ўрэзаўся з усёй моцы ў агароджу.

      Толькі што перад намі была прамая дарога ў промнях фараў, а цяпер іх сьвятло выхапіла зь цемры толькі кавалак неба, якое імкліва сыходзіла некуды ўверх.

      Аўтобус зьнёс агароджу на поўным хаду, лёгка, нібы адной пстрычкай.

      І паляцеў над прорвай, проста ў раку.

      Калісьці я чытаў пра мужчыну, які быў чэмпіёнам у плаваньні і аднойчы ўратаваў цэлы тралейбус людзей, што выпадкова ўпаў з моста. Гэты мужчына пабачыў, што тралейбус тоне, кінуўся ў ваду і даставаў людзей аднаго за адным, пакуль не ўратаваў усіх. Была зіма, гэты чэмпіён захварэў на запаленьне лёгкіх і нырак, і потым памёр. Я часта бачыў у сьне тую страшную карціну, я сам уяўляў сябе ў тым тралейбусе, які ідзе на дно і я ніяк не магу зь яго выбрацца. Якім жа шчасьцем было прачынацца ў цёплым ложку, у сваім пакоі! Потым жахлівы сон перастаў мне сьніцца. А цяпер, у аўтобусе, які нібы завіс на сэкунду над безданьню, каб назаўсёды пайсьці пад ваду разам з намі, я зноў успомніў тую гісторыю – і карцінка тралейбуса, які тоне ў рацэ, зноў зьявілася перад вачыма.

      Толькі вось наўрад ці ў такі час, далёка ад гораду, на беразе ракі знойдзецца чэмпіён у плаваньні, які нас уратуе.

      На імгненьне зрабілася ціха…

      А тады вакол нас пачуўся такі шум, ад якога закладвала вушы!

      Гэта аўтобус, у які мы трапілі, нібы ў пастку, з усяго размаху пляснуўся ў раку!

      Мы закрычалі ўсе трое, адначасова, ды так, быццам хацелі сваім крыкам выбіць шыбы ў вокнах, за якімі цяпер была цёмная, халодная вада.

      Аўтобус паволі паплыў – і мы пачулі, як вада пачынае пранікаць у салён.

      Мы схапіліся за рукі, усе трое.

      «Я хачу дамоў! – крыкнуў Анцік. – Лявон, скажы, што мы сьпім!»

      «Мы ня сьпім», – сказаў я вінавата. Бо гэта і праўда я, менавіта я і ніхто апрача мяне, быў тым чалавекам, які сказаў усім садзіцца ў гэты жудасны аўтобус.

      «Спакойна, – сказала Юля. – Мы ўсе ўмеем плаваць, праўда?»

      «Я ўмею», – сказаў я.

      «І я», – сказала Юля.

      «А я не!» – заплакаў Анцік.

      «Ты ж хадзіў у гурток плаваньня! – зьдзівіўся я. – Ты ж выхваляўся нам, што ўмееш і брасам, і кролем!»

      «Я кінуў, – усхліпнуў Анцік. – Раз схадзіў і кінуў».

      «Дык ты хлусіў? – жахнулася Юля. – А мы табе зайздросьцілі!»

      «Мы былі дурні», – сказаў я.

      «Усё роўна, – сказала Юля. – Мы можам забрацца на дах аўтобуса, саскочыць у ваду і даплыць да берага. А Анціка пацягнуць за сабой. Ну, ці даць яму штосьці, што дапаможа трымацца на вадзе».

      «Толькі хутчэй, – прамармытаў Анцік. – Бачыце, вады ўжо амаль па калена!»

      «А