Бог кахання Марс. Сяргей Балахонаў

ж сапраўдныя, як біяграфія харвацкага геолага Горана Бунціча. Ты верыш, што падчас адбору ястрабы з «Coböl Engineering» не правяралі нашы радаводы да пятага калена? Высветліць, што ты не той, за каго сябе выдаеш, можна было б на раз-два-тры.

      – Проста я таленавіта выконваў абраную ролю. А ім у ліхаманкавасці, з якой рыхтаваўся палёт, было не да лішніх варушэнняў. Не выклікаў я падазрэнняў адразу, а потым ужо не да таго стала.

      – І як яны не пазналі чалавека, які бліснуў на праплочанай імі канферэнцыі ў Канстанцы, а пазней запісаў на іх просьбу песню? Твой фотаздымак, дый не адзін, павінен быць у іх базе звестак. Таму вынікі адбору я лічу вельмі дзіўнымі. Цябе нібыта наўмысна прапіхнулі ў каманду…

      – Марына! – не стрываўшы яе закідаў, завіраваў Руткоўскі. – Ну, вядома ж, мяне прапіхнулі! Прапіхнулі, бо я зрабіў усё магчымае для таго, каб апынуцца на адным касмічным караблі з табой! І былі людзі, якія мне дапамагалі… Мы ж з табой ужо абмяркоўвалі гэта. Мой выпадак спецыфічны. Але ён не здымае іншых пытанняў. Псіхалагічнай несумяшчальнасці, напрыклад. Здаецца, толькі пілоты міжсобку не мелі клопату з гэтым. Іх каманда выглядала самай зладжанай. Магчыма, што ключ да разгадкі ўсіх дзівосаў мы адшукаем, даведаўшыся, што не так было з пілотамі.

      – Пілоты! Пілоты! Даліся табе тыя пілоты! Як чорт з дудой, з імі носішся, – раздражнёна ўрэзала Гваздовіч. – Выглядалі яны зладжана, бо ад пачатку рыхтаваліся ў камандзе. А не так, як мы – пайшла рында жыта жаць, забылася сярпа ўзяць.

      Пасяленец пусціў яе раздражнёнасць міма сябе.

      – Успомні, калі ласка, адзін момант, – папрасіў ён. – Ці быў у цябе навушнік унутранай сувязі, калі пачалося аварыйнае адасабленне комплексу базы ад насавой часткі карабля?

      – Так. І што? Навушнікі ва ўсіх былі. І ў цябе таксама, – збянтэжылася ад пераходу Марына.

      – Ва ўсіх. Але выжылі толькі мы з табой. Ты памятаеш, што капітан сказаў, перш чым унутраная сувязь ляснулася?

      – Там было зашмат нервавання. І ў самога капітана, і ў яго памочнікаў, – трохі супакоіўшыся, жанчына пастаралася прыгадаць тыя жудасныя хвіліны. – Вось іх, сваіх памочнікаў, ён, здаецца, і заклікаў з гонарам прыняць лёс. Спрабаваў змірыць з тым, з чым немагчыма змірыцца. Казаў, што іх бокс будзе гарэць яшчэ да ўдару аб паверхню Марса.

      – А «бокс» у сэнсе «адсек» ці «бокс» у сэнсе «скрыня»? – Ягор агаломшыў каханую нюансам, пра які яна і не думала.

      – Аёй… – ніякавата выдыхнула тая.

      – І яшчэ мне падалося, што Смолет не проста выказваў меркаванне, а аддаваў загад спаліць бокс. Тады выходзіць, што на ўвазе мелася ўсё-ткі скрыня. Але якая? Якую скрыню ён мог загадаць знішчыць да сутыкнення з планетай?

      – Можа, чорную скрыню? Але ці была яна на караблі?

      – Думаю, што была. Аднак, хутчэй за ўсё, гаворка не пра яе.

      – Гэта ўсё варажба на варэнні з дурніцаў па драніках, – укруціла Гваздовіч. – Ты не можаш дакладна ведаць, што ён меў на ўвазе.

      – Твая праўда, – збавіў абароты Руткоўскі, каб пасля