Бог кахання Марс. Сяргей Балахонаў

з суседняга ложка, учуўшы шэпт.

      – Не, дзякуй. Са мной усё добра, – душачыся смехам, прагугнявіў Руткоўскі.

      – У аднаго шаптуна таксама гэтак добра было. А назаўтра яго з галавой разбітай знайшлі, – зазначыў іншы сусед па палаце.

      – Такі лёс, – падвёў рысу шаптун і адвярнуўся тварам да сцяны.

      Злавіўшы сябе на думцы, што Марына пасля замужжа пакінула дзявочае прозвішча, ён развесяліўся: дробязь, а прыемна! – і неўзабаве заснуў.

      Наступным днём Руткоўскага выпісалі. Не паспеў ён увайсці ў кватэру, як пачуў тэлефонны званок. На хатні нумар тэлефанавалі з усходнееўрапейскай філіі «Coböl Engineering», просячы згоду на запіс тых самых беларускіх песень ад адзіноты, пра якія ён рабіў даклад у Канстанцы. Зварот у чымсьці быў нечаканым, але і дужа здзіўляцца прычын не было. Ягор ветліва патлумачыў, што дазвол залішні, бо гаворка пра народныя песні. Абяцаў не марудзіць з удакладненнем іх спіса і неўзабаве даслаць разам з тэкстамі. На тым канцы лініі пульсавала напятая ўдзячнасць, праз якую прагучала яшчэ адна просьба:

      – Не маглі б вы параіць выканаўцаў з вашай краіны, якія б праспявалі гэтыя песні?

      – «Млын Сонца», «Балкомъ-Песъ», «Ягорава Гара», «Šuma»… – адразу ж з галавы пералічыў беларус, а праз імгненне дадаў: – Але адну я хацеў бы праспяваць сам.

      – Тую, што спявалі на канферэнцыі?

      – Так. Гэта магчыма?

      – Магчыма. У нас пярэчыць не стануць.

      – А чаму ў «Coböl Engineering» увогуле зацікавіліся гэтым?

      – У межах захадаў па прафілактыцы сіндрому татальнай адзіноты сярод супрацоўнікаў карпарацыі. Плануецца, што рэліз з беларускімі песнямі будзе разасланы паўсюль, дзе ёсць філіі «Coböl Engineering».

      – То-бок па ўсім свеце.

      – Менавіта.

      Калі гутарка скончылася, Ягор задумаўся пра чарговыя дзівацтвы карпарацыі. Яго выснова цалкам укладвалася ў даўняе народнае выслоўе: як топішся, то і за лязо ўхопішся. Раней за пашырэннем загадкавай пошасці ён не сачыў. Але цяпер усё выдавала на тое, што праблема напраўду была сур’ёзная, што вырашыць яе намагаюцца абсалютна рознымі сродкамі. Нават такімі экзатычнымі, як беларускія народныя песні. «Ляцелі гусі з Белае Русі…»

      Сярод папер, якія Руткоўскі выграб з паштовай скрыні, былі два апавяшчэнні: адно на атрыманне бандэролі, другое – на заказны ліст. Пакруціўшы іх, ён зірнуў на гадзіннік і пасунуўся на пошту. Не стаў чакаць да заўтра, бо ліст прыйшоў з Румыніі. У галаве стрэліла шалёная думка: а раптам гэта Марына яму нешта напісала? Крадком ад мужа. Усхваляваны фантазіямі, атрымальнік не ішоў, а ляцеў – вогкімі крыламі біў, атрасаючы хмельныя росы нецярплівасці. Ледзь не праскочыў паўз патрэбныя дзверы старасвецкага купецкага даходнага дома, багата аздобленага ляпнінай. На першым паверсе і месцілася такое жаданае аддзяленне сувязі.

      З усіх акенцаў працавала палова. Паўсюль стаялі чэргі. У памяшканні панавала задуха. Уключаныя кандыцыянеры не дапамагалі. Заняўшы месца ў адной з чэргаў, Ягор праз секунду адчуў,