Bloed Regen. Amy Blankenship

in plaats van helemaal donker.

      “Vechten we,” vroeg ze fluisterend. Want als ze dat waren, wist ze al dat ze zou verliezen.

      “Nee,” gromde hij hard en keek toen woedend naar de ovale spiegel van de kaptafel toen die met een luide knal begon te kraken.

      “En dan, vertel me dan maar wat er aan de hand is voordat je mijn slaapkamer weer vernietigt,” snauwde Angelique voordat ze zichzelf kon tegenhouden.

      Syn verstijfde toen hij haar hoorde zeggen ... opnieuw. Herinnerde ze zich eindelijk dingen die in dit leven niet waren gebeurd ... of in deze wereld? Was haar ziel sterk genoeg om eindelijk de kooi van zijn dodelijke gevangenis te kraken? Hij balde zachtjes zijn vuist in het donkere haar waar zijn vingers in zaten, zodat hij achterover kon leunen en in haar ogen kon zoeken naar de waarheid.

      “Nog een keer?” Zijn stem klonk zelfs in zijn eigen oren.

      “Wat,” vroeg Angelica verward. Goh ... hij was overal en maakte het haar moeilijk bij te houden. Het was echt vermoeiend.

      “Je vroeg me om je te vertellen wat er aan de hand was voordat ik je slaapkamer vernietigde ... alweer,” herhaalde hij, terwijl hij de nadruk legde op het woord ‘weer’.

      “Heb ik dat gedaan,” fluisterde Angelica, terwijl ze koude rillingen voelde prikken in de huid van haar armen. Haar lippen gingen uiteen om het te ontkennen, maar ze had ‘weer’ gezegd en ze kon het nu niet meer terugnemen, omdat het plotseling als de waarheid aanvoelde.

      Syn liet de frustratie van hem wegvloeien en een langzame, bedorven glimlach raakte zijn lippen. Hij had haar slaapkamer meer dan eens vernield, en hoewel hij niet wist welke herinnering met moeite doorbrak, kon het hem niet meer schelen. Goed of slecht, hij keek er reikhalzend naar uit, samen met de strijd die ze er waarschijnlijk over zouden hebben.

      Haar ziel was haar diepste innerlijk en had hem al vergeven ... het was de rest van haar die hij zou moeten dwingen zich over te geven.

      Angelica betrapte hem grijnzend om haar verwarring en duwde zich van hem weg, dankbaar dat hij haar haar losliet voordat ze zichzelf een whiplash kon geven.

      “Prima, je houdt ervan om in je vrije tijd slaapkamers opnieuw in te richten… wat dan ook. Als je niet weggaat en me laat rusten, ga ik jou opnieuw inrichten.” Ze fronste haar wenkbrauwen toen hij prompt verdween en het geluid van zijn afscheidsgelach door de kamer galmde.

      Angelica luisterde naar het warme gelach tot het in de verte verdween. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit zo had horen lachen ... of zelfs maar had horen lachen. Dus waarom deed het geluid haar pijn alsof ze zowel iets teruggewonnen als verloren had wat haar dierbaar was?

      Ze voelde zich uitgeput, kroop naar het bed en hees zichzelf op het matras en deed haar best om het gevoel te negeren waarvan ze de hele tijd achteroverviel. Ze ving de vage flits op van zijn hartelijke glimlach ... dezelfde glimlach die ze zojuist beweerde nooit te hebben gezien. Het vluchtige visioen deed haar verlangen om meer te zien.

      Ze sloot uitgeput haar ogen, gaf het op en liet zich leiden naar wat er aan haar trok.

      Syn verscheen weer op het dak van het kasteel. Hij had het kleinste vleugje amethist in haar donkere ogen opgemerkt en besloot haar niet af te leiden van het doorzoeken van haar gedachten. Hij had de kleur van haar irissen eerder zien veranderen, maar alleen toen ze haar krachten gebruikte. Dat leek de enige keer dat ze zichzelf de machtige ziel liet voelen die ze diep in haar opgesloten had.

      Hij begreep waarom ze onbewust haar ziel beschermde tegen een wereld waar sterfelijk leven en dood in een oogwenk gebeurden. Het was puur instinct, maar die angst was niet langer geldig. Op het moment dat ze hem vanuit die donkere grot riep ... had hij haar zijn kracht gestuurd in de vorm van het merkteken op haar handpalm. Hij had die kracht later versterkt door zijn levenskracht in haar te blazen ... hoewel ze zich niet bewust was van de betekenis van zo'n uitwisseling.

      Ze had nu vaardigheden waarvan ze zich niet eens bewust was en hij had haar om puur egoïstische redenen niet geholpen erachter te komen. Ze was al te onafhankelijk naar zijn zin. Hoewel tijd niet langer haar vijand was en de meeste verwondingen onmiddellijk zouden genezen ... liep ze nog steeds gevaar door de machtige onsterfelijken, die deze stad de oorlog hadden verklaard.

      Er was nog iets dat hij voor haar kon doen om de kansen te verkleinen, maar hij probeerde geduldig te zijn, wetende dat ze nog niet klaar was voor de bijwerkingen van het mengen van hun bloed. Hij had die fout eerder gemaakt. Het was niet hetzelfde als toen hun kinderen hun bloed deelden met hun zielsverwanten.

      Hij sloeg zijn blik neer naar het dak en hoorde de stilte uit de kamer onder hem komen. Trouwens, als hij haar nu beet, zou ze het zien als een bewijs dat hij precies was wat ze zichzelf ervan had overtuigd dat hij ... een monster was.

      Vriendelijk zijn tegen haar bracht haar in gevaar en er zou niet veel meer voor nodig zijn om hem te verleiden het monster te worden dat ze nodig had. Per slot van rekening ... had hij die rol eerder gespeeld.