Լիլի. Մարթա Վարդանի Ջիգանյան

կար մի աշխարհ ու այնտեղ կար միայն Լիլոն։

      Ու մի չարաբաստիկ օր աշխարհը փուլ եկավ։ Այն օրը երբ Կարենը հավաքեց Լիլիթի հեռախոսահամարը։ Պարզվեց որ պետք է գյուղից դիմավորել ծանոթներին ու վերցնել ծնողների ուղարկած պահածոները։ Ա՜խ, նախնադարում ապրող մարդիկ, փչացրիք Ֆելոյի ապագան։

      Երբ հեռախոսին անծանոթ համար տեսավ, Լիլիթը իսկույն մտաբերեց հարազատ գյուղը ու սիրտը կարոտով լցվեց։ Մտաբերեց անծայր դաշտը որտեղ անհոգ թռչկոտում էր ընկերների հետ ու վայելում երջանիկ մանկությունը։

      _Ալո…

      _Բարև ձեզ…

      _Բարև…

      _Ես Կարենն եմ։ Լիլի՞թ եթե չեմ շփոթվում…

      _Չեք շփոթվում…

      _Ձեր ծնողները ծանրոց են ուղարկել։ Ու՞ր կարող եմ բերել…

      _Դուք ասեք, որտեղ եք ես կգամ կվերցնեմ։

      _Ծանր են… մեքենայով եմ, կբերեմ…

      _Անհարմար է։ Նեղություն եք քաշելու։

      _Անհարմար չէ։ Հասցեն ասեք։

      Երբ Կարենը դուրս եկավ մեքենայից, Լիլիթը զարմացավ, որովհետև այն բարեհամբույր ձայնը որ լսեց հեռախոսի մեջ պիտի ունենար նուրբ կեցվածք։ Սակայն դիմացը կանգնողը սարի տեսք ուներ։ « Երևի մի հարվածով պատ կփշրի»։ Ու նրա աչքերից վրիպեց թե ո՜նց էր նայում իրեն երիտասարդը։ Աչքերը չէր կարողանում պոկել օրիորդից։

      _Ի՞նչ եղավ բալես։ Ծուղակը ընկա՞ր,_մեքենայում ծիծաղեց մայրը։

      _Ո՛չ, մամա ինչ ես ասում,_ բայց Կարենը պահեց աչքերը։

      Մայրը հիշեցրեց.

      _Միտդ է ի՞նչ ասաց Լիլիթի տատը «Շատ չնայես թոռանս, խելքդ կտանի, կսիրահարվես, մեղք ես»։

      _Լա՜վ մայրիկ։

      _Իրյոք լավն է։ Բայց սիրունին տիրություն անել դժվար է։

      _Գլխավորը տեսքը չի,_որդին նայեց հայելու մեջ որ տեսնի ետևը նստած մոր աչքերը_ու դա դու՛ ես ինձ սովորեցրել։

      Մայրը ժպտաց։

      Ու մի քանի շաբաթ անց հասկացավ որ որդին ոտով գլխով կորավ։ Ավելի մոտ ծանոթանալով Լիլիթի հետ ինքն էլ սիրեց նրան։

      Ֆելոն կենդանի մեռած էր։ Լիլիթը ամբողջ օրերով պատմում էր Կարենի մասին։ Հիացմունքը չուներ չափ և սահման։ Կարենը՛… Կարենը՛… նա այսպե՛ս է, նա այնպե՛ս է… մենք այնքան բան ունենք ընդհանուր… խեղճ Ֆելիքսի աչքերը լցվում էին երբ լսում էր Լիլիթին։ Մի անգամ չհամբերեց ու ասաց.

      _Դու հասկանում ես որ տանջում ես ինձ, ոչնչացնում…

      Լիլիթի սիրտը մղկտաց.

      _Ֆելո՜, մի խոսի'ր այդպես… ես երբեք չեմ խաբել քեզ… միշտ էլ կրկնել եմ որ չենք կարող միասին լինել։ Առաջին՝ դու…

      _Երկու տարի փոքր եմ,_ կտրեց խոսքը երիտասարդը։

      _Ու երկրորդ՝ մենք չունենք ընդհանուր ոչինչ։ Նույնիսկ խոսել երկար չենք կարող։ Երկու բառ ասում ենք ու երրորդից սկսվում են վեճերը։

      _Լիլո, սխալ ես….

      _Դու անլուրջ ես,_օրիորդը տեսավ ինչպես մարեցին այն չար կրակները, որ տարիներ առաջ տեսել էր ընկեր Ազնավուրյանի դասաժամին։ Փոշմանեց որ այսքան ժամանակ չի մերժել ու կտրականապես հեռացրել Ֆելոյին։ Հիմա ստացվում է որ մեղավոր է… բայց չէ որ միշտ էլ ասել է որ վերաբերվում է նրան ինչպես եղբորը,_ես սիրել ու սիրում եմ քո բնավորությունը, կատակներն ու մաքուր սիրտը…

      _Բայց չես սիրում այն սիրով որ հարկավոր է ինձ…

      Լիլիթը անկախ իրենից մղվեց առաջ ու գրկեց Ֆելոյին։

      _Դու դեռ կսիրես ու կլինես երջանիկ։ Դու արժանի ես դրան։ Ես քեզ սիրում եմ ինչպես հարազատ եղբորս։

      _Լիլիթ