Zjadacz czerni 8. Katarzyna Grochola

mówiłem. Nic takiego. Że matka ma do mnie pretensje, że ojciec wyjechał i mnie ściągnął do Anglii. I choćby nie wiadomo jak udawała, to wciska się to wszelkimi szparami, między każdym zdaniem drzemie.

      – …

      – Ta pretensja.

      – …

      – Nie wiem, czy jest liczba pojedyncza, czy mnoga. U matki mnoga. Zawiążesz jeszcze raz? Lepiej mi w niebieskiej.

      – …

      – Właśnie się kochaliśmy przed chwilą, nie zauważyłaś?

      – …

      – Powinnaś być zadowolona, że twój starszy cokolwiek od ciebie mąż ciągle może…

      – …

      – Przecież nie dlatego się kochaliśmy, że mam ten kontrakt, tylko dlatego, że działasz na mnie!

      – …

      – Myszko, co ci się teraz zebrało na rozmowy o naszym związku? Jest przecież dobry, jesteśmy razem, ty jesteś piękna, ja zarabiam na dom i mam piękną młodszą żonę, czego ty ode mnie chcesz?

      – …

      – Zaraz do niej zadzwonię! Gdzie ten cholerny telefon? Mamo? Słuchaj, bardzo cię przepraszamy, ale okazuje się, że musimy od razu po obiedzie jechać na służbowe spotkanie i nie zmieścimy się, po prostu, w tak zwanym międzyczasie… Cholernie nam przykro, ale nie sposób było odmówić, a jutro już wracamy.

      – …

      – To i tak niespodziewany przyjazd, ale służbowy jednak. Wybaczysz nam? U nas wszystko w porządku, tylko zagonieni jesteśmy. Musimy wracać jutro, nie da się nic zrobić. Ale zobaczymy się niedługo, obiecuję. Niczego nie potrzebujesz? Przywiozłem ci parę drobiazgów, ten płyn do kąpieli też, który ci się tak podobał. Podrzuci ci kierowca, dobrze? Załatwię tu kogoś. Będziesz w domu wieczorem? No to do zobaczenia wkrótce, całujemy cię, Myszka też. Pa, pa. I panią Władzię ucałuj! Pa.