Doodswens (Door Bloed Gebonden Boek 12). Amy Blankenship

Wicca-groep toen ze Gypsy benaderde en wilde weten of de zending die ze vorige week had besteld, was aangekomen.

      Gypsy dook de achterkamer in en hij begon haar te volgen voor het geval er iets zwaar was, maar stopte even toen de bel boven de deur rinkelde. Zijn zesde zintuig was veel hoger dan dat van een normaal mens en Nick moest zijn gegrom onderdrukken toen hij zich omdraaide om de demonen net achter de deuropening te zien.

      Ze zagen er allebei uit alsof ze ex-militair waren met hun rare kapsels en harde uitdrukkingen, maar hij was de laatste tijd een professional geworden in het spotten van demonen. Als zielloze vampiers verraadde hun geur ze altijd.

      Een erg knappe jongeman stapte tussen hen in de winkel binnen voordat hij even stil bleef staan. Hij keek over zijn schouder naar zijn twee metgezellen die nog buiten voor de drempel stonden en wilde lachen toen hij merkte dat ze opgewonden naar de vloer keken recht voor zich.

      Toen ze allebei beschuldigend naar hem opkeken, grijnsde hij alleen maar en haalde zijn schouders op. “Sorry jongens.” Hij kon zien dat ze wisten dat het hem helemaal niet speet, te oordelen naar de manier waarop ze hem aanstaarden, maar het kon hem niet schelen wat ze dachten. “Het lijkt erop dat ik deze toch solo ga doen.”

      Hij negeerde ze, draaide zich om en liet zijn blik door de winkel gaan op zoek naar de oude slimmerik of de kleindochter waarvoor hij hier was gekomen.

      Nick stond helemaal op en stak zijn hand in de diepe zak van zijn trenchcoat waar de voering van de zak was uitgesneden, waardoor hij gemakkelijk toegang had tot andere dingen die in het leer waren genaaid. Hij had een klein arsenaal aan wapens dat hij zonder aarzelen zou gebruiken, stille dingen die hij tegen een vijand kon gebruiken zonder de aandacht van de andere klanten te trekken.

      Hij volgde de man terwijl hij naar de toonbank liep en merkte op dat hij nergens anders naar keek in de winkel. Nick had het gevoel dat de vreemdeling hier niet was als shopper en zijn demonenwaakhonden die hem nu door het raam aankeken, waren geen goed teken voor Gypsy's eerste werkdag.

      De vreemdeling keek Gypsy nieuwsgierig aan toen ze met een doos uit de achterkamer kwam en naar de andere balie liep waar een vrouw op haar wachtte.

      Nick bewoog zich en plaatste zich tussen Gypsy en de vreemde man die naar haar keek. “Kan ik u helpen?”

      De man keek hem verveeld aan. Hij vond het vreselijk om het aan de uitsmijter van de winkel te vertellen, maar hij was niet zo gemakkelijk geïntimideerd. Hij stak zijn hand in de binnenzak van zijn jasje en haalde een formeel ogende envelop eruit. “Ik ben maar een boodschapper en doe geen kwaad. Ik heb een uitnodiging voor de eigenaar van dit etablissement.”

      Nick pakte de envelop, maar de man trok hem weg en stopte hem weer in zijn jasje.

      “Het is alleen voor de ogen van de eigenaar,” informeerde de vreemdeling hem met een Brits accent en trok elegante z’n wenkbrauw op.

      Nick haalde diep adem, maar vond alleen de geur van een mens. Hij draaide zich om en leunde tegen de toonbank en staarde weer naar de twee demonen die met donkere, sombere ogen naar de vreemdeling keken.

      “Je trekt op met een heel vreemd gezelschap voor een mens,” merkte Nick op, hij verwachtte geen antwoord en hij kreeg er ook geen.

      Gypsy keek naar het raam en zag de twee mannen de winkel in staren in plaats van naar binnen te gaan. Ze keek meteen om zich heen naar Nick en vond hem met een man die ze nog nooit eerder had gezien.

      De man had zwart zijdeachtig haar dat een lichte golving vertoonde en nauwelijks zijn schouders bereikte en een dikke gouden oorbel in één oor. Zijn gebruinde wangen waren bloot, maar hij had een strak geschoren snor en een designerbaard die maar zo breed was als de snor, zodat hij een stel perfecte lippen omlijstte. De perfectie hield daar niet op, want ze zag lange donkere wimpers die donkerbruine ogen omlijstten de zogezegde slaapkamerogen.

      Ze twijfelde er niet aan dat hij waarschijnlijk elke vrouw die zijn pad kruiste zonder veel moeite zou kunnen verleiden. Ja, de man was adembenemend mooi en als de laatste paar dagen haar iets hadden geleerd, was het dat normale mensen er nooit zo goed uitzagen. Die wetenschap maakte haar nerveus toen ze probeerde te haasten en de aankoop van de vrouw af te handelen.

      Gypsy raakte gefrustreerd en wierp een blik over de toonbank naar het mooie meisje dat altijd zoveel geld in haar winkel had uitgegeven, en zuchtte dankbaar toen ze een grote prop contant geld kreeg en zei dat ze het wisselgeld moest houden.

      “Dankjewel,” glimlachte Gypsy en merkte toen dat er een lijst met dure, moeilijk te vinden items op een stuk papier tussen het geld zat. Ze keek weer op naar de andere vrouw en besefte dat de jonge vrouw op de hoogte moest zijn van de plotselinge toestroom van demonen om zulke vreemde verzoeken te doen, maar ze had op dit moment geen tijd om erover te praten.

      “Ik bel je wel als de spullen binnenkomen,” knikte Gypsy alsof ze gewoon een doos chocolaatjes had besteld.

      Toen de klant wegliep met haar doos met twijfelachtige spullen, keek Gypsy om naar Nick en zag dat de twee mannen nu tegenover elkaar stonden en zo te zien waren ze elkaar aan het opmeten.

      “Kan ik u helpen?” Vroeg Gypsy aan de andere kant van de toonbank.

      De vreemdeling wendde zich van Nick af en glimlachte. “Ik hoop het zeker. Is toevallig de oude slimmerik die deze winkel runt vandaag hier?”

      De beleefde glimlach van Gypsy haperde, maar ze had deze vraag meer dan eens beantwoord sinds ze de winkel had overgenomen. “Het spijt me, maar hij is iets meer dan een maand geleden overleden.” Ze zag hoe een stille droefheid in de ogen van de man kroop en het stelde haar meer op haar gemak. Met dat soort reacties was hij hier zeker niet om problemen te veroorzaken.

      “Misschien is zijn kleindochter dan beschikbaar?” vroeg de man kalm.

      “Ik ben zijn kleindochter. Is er iets waarmee ik je kan helpen?” Vroeg Gypsy beleefd.

      De man fronste een beetje van verwarring, maar bedekte het snel met een beleefde glimlach: “Misschien. Ik moest dit aan de eigenaar geven.” Hij haalde de envelop half uit zijn zak, zodat ze de rand ervan kon zien. Met meneer Quick Draw naast hen vertrouwde hij er niet op dat het niet zou worden weggerukt.

      “Ik ben mede-eigenaar,” zei Gypsy trots nu Lacey terug was.

      De man zag eruit alsof hij nadacht, maar legde de envelop ten slotte op het glazen oppervlak en duwde hem naar haar toe.

      Voordat Gypsy er zelfs maar naar kon reiken, onderschepte Nick de envelop met bliksemsnelle reflexen en opende de achterflap. Hij bekeek het dikke bladgoud papier voordat hij weer opkeek naar de vreemdeling. De man staarde hem alleen maar aan alsof hij zich verveelde.

      Gypsy fronste haar wenkbrauwen om Nick's overdreven beschermend karakter, maar iets in de ijzige uitdrukking op zijn gezicht weerhield haar ervan de envelop op te eisen. Met de manier waarop de dingen hier gingen, voor zover ze wist, was het een doodsbedreiging, hoewel ze moest toegeven dat ze zo nieuwsgierig was als de hel.

      Nick liep naar de andere kant van de toonbank waar Gypsy was en haalde de 9 mm onder zijn overhemd vandaan. Hij hield het pistool laag, zodat niemand anders in de winkel het kon zien, behalve de man die direct aan de andere kant ervan stond. De hartslag van de man klopte net als zijn ademhaling, dus Nick dacht dat hij niet echt een bedreiging vormde, maar hij wilde dat Gypsy op haar hoede was voor het geval dat.

      “Ik ben zo terug. Nodig niemand uit in de winkel terwijl ik weg ben en schiet hem neer als hij te dichtbij komt.” Nick's stem klonk waarschuwend toen hij de andere man aankeek.

      “Wat,” vroeg Gypsy geschokt fluisterend en keek op naar Nick alsof hij gek was geworden. “Wat staat er in die brief?”

      “Het is maar een uitnodiging, maar ik heb het gevoel dat het interessant zal zijn voor Ren. Ik zal het je vertellen zodra hij het heeft gezien,” antwoordde Nick en liep naar de achterkamer.

      Gypsy wierp haar blik weer op de man voor haar, vragend: “Wat voor uitnodiging?”

      Ze hield het pistool achter de toonbank, maar hield het op hem gericht. Ze kon het niet helpen, maar bloosde