Daddy's Hobby. Owen Jones

vol waardering naar Lek.

      Het drankje werd naar behoren aangeboden en na een slokje te hebben genomen, ging ze verder.

      Iedereen vroeg zich af wat er van Porn en Or was geworden, dus Lek belde Mama San op om te vragen of ze iets had gehoord. Mama San zei dat Porn en Or nog steeds bij de Engelsen waren, en dat ze waarschijnlijk die avond niet zouden komen werken, tenzij ze veel later langskwamen.

      Vier klaar, nog vier te gaan, dacht Lek. Beou zou waarschijnlijk meer personeel kunnen gebruiken in dit tempo. Als Lek en haar vriendinnen met de officieren op stap waren gegaan, dan zou de jonge Fa de leiding hebben. Als Mott ook weg zou gaan, zou de bar voor Fa al een te veel werk zijn. Ze bedacht dat ze met Beou zou praten zodra ze, rond een uur of tien, binnen zou komen. Er waren altijd meisjes op zoek naar werk in populaire bars als Daddy’s Hobby. Het zou geen probleem moeten zijn om personeel te krijgen. Het behouden van het personeel, dat was lastiger.

      Beou kwam om tien uur binnen, zoals ze had beloofd, zette haar motor af en sprong in de bureaustoel achter de kassa die Fa snel had verlaten. Terwijl ze keek naar de kasinname, stak ze een sigaret op en een gin en tonic verscheen voor haar op het bureau.

      “Geen problemen?” Vroeg ze aan Lek en Fa, maar aan niemand in het bijzonder.

      Beiden schudden hun hoofd.

      “Ik wilde het graag ergens met je over hebben, maar het is niet dringend,” zei Lek, verwijzend naar het aannemen van meer barpersoneel.

      “Oké, geef me tien minuten, als je zeker weet dat het kan wachten. Nog zo een, alsjeblieft,” zei ze, terwijl ze haar glas omhoog hield en een diepe trek van haar sigaret nam.

      “Oké, goed werk, Fa. Ik kan zien dat jij het was aan je nette handschrift. Ga alsjeblieft door terwijl ik een praatje maak met Lek. Oké meisje, wat is het probleem?” Zei ze, toen ze opstond uit haar stoel en Lek bij de arm nam. Samen liepen ze naar een rustige plekje aan de bar.

      “Oh, niets bijzonders,” antwoordde ze. “Nou, twee dingen, eigenlijk. Het eerste heeft te maken met je bedrijf. Joy en Deou zijn nu bijna permanent buiten de zaak en ik denk dat we binnenkort één of beide zul en verliezen. Ook Porn en Or zijn weer uit, en als ze geluk hebben, zijn ze misschien ook niet veel langer bij ons, wat betekent dat als er nog twee andere meisjes geluk hebben, je niet genoeg personeel meer hebt, tenzij jij hier bent. Ik denk dat je minstens twee, misschien drie of vier extra meisjes nodig hebt.”

      “Oké, daar ben ik het mee eens. Ken je iemand van thuis of heb je iemand in gedachten?

      Als dat zo is, laat het me dan weten, goed? Wat is het andere wat je wilde bespreken?”

      “Mmmm, nou ja, weet je nog de reden waarom ik hier tien jaar geleden ben gekomen?

      Volgende maand rond deze tijd zal die reden er niet meer zijn. Nog één deel te gaan en dan, klaar.”

      Ze grijnsden tegelijkertijd van oor tot oor en omhelsden elkaar.

      “Dat is geweldig voor je, Lek. Ik ben zo blij voor je. Laten we samen een fles whisky openmaken en een taxi naar huis nemen. Ga je vanaf volgende maand stoppen met werken hier?”

      Dat wist Lek niet. Ze was daar al de hele dag over aan het denken. Zoals gewoonlijk had Mama San de spijker op de kop geslagen. Wat een vrouw, wat een baas en wat een vriendin!

      “Ik weet het niet, Beou,” zei ze. “Ik heb er al een tijdje over nagedacht, maar het leek altijd zo ver weg. Nu is het volgende maand en ik ben zo in de war dat ik er hoofdpijn van heb. Kan ik echt teruggaan na tien jaar, na wat ik hier heb gedaan? Ik ben niet meer dezelfde vrouw, of wel? Zul en ze me accepteren? Kan ik het provincialisme en de kortzichtigheid verdragen? Ik weet het gewoon niet. Wat denk jij, Beou? Kan ik het thuis

      laten werken? Maar ik wil je ook niet teleurstellen. Je bent zo goed voor mijn familie en mij geweest. Zonder jou zouden we ons huis en ons land kwijt zijn geraakt - alles waar papa voor heeft gewerkt en voor stierf.”

      “Oh, dit is erger dan ik dacht,” zei Beou. “Al ereerst raad ik je ten zeerste aan om het aanbod om een fles whisky met me te delen aan te nemen. Dan adviseer ik een emotioneel gesprek met vriendinnen, een goede nachtrust en een fatsoenlijke kater, gevolgd door uitslapen, twee paracetamol, en als dat nog niet werkt, morgen weer hetzelfde, tot in het oneindige herhaald totdat je weet wat je wilt. Blaas de spinnenwebben uit je hoofd. Je klinkt alsof je gek aan het worden bent.”

      Ze glimlachten al ebei, Lek met tranen in haar ogen. Beou stond op om de whisky, frisdrank en een emmer met ijs te halen.

      Lek dacht even na over wat ze zou doen als de officieren terugkwamen. Bij Beou blijven of met hen meegaan?

      Ze wilde haar vriendin niet teleurstellen, maar de officieren waren precies haar doelgroep.

      ‘Die beslissing laten we aan het lot over,’ dacht ze.

      Ze keek de bar rond, die nu druk bezet was. Veel lachende gezichten van de klanten en van de meisjes, die allemaal iemand hadden om mee te praten en de meesten van hen speelden een barspel met een man.

      Al emaal, behalve Mott die nog steeds om de paal danste.

      De meeste meisjes hadden een echte glimlach. Ze genoten van dit deel van het werk.

      Socialiseren, mannen gelukkig houden, meisjesachtig zijn, lachen en grappen maken, bewonderd en geprezen worden. Het heette ‘sanuk’ in het Thais - geluk in wat men doet, wat het ook is. Thaise vrouwen werden opgevoed om goed te zijn voor mannen op deze manier, en om gewaardeerd te worden in ruil daarvoor. Het was het andere deel van het werk dat moeilijker was, dat de meisjes scheidde van de vrouwen.

      Er waren maar weinig meisjes die ‘voor de bar’ werkten, die zich niet al eens in slaap hadden gehuild vanwege wat ze aan het doen waren, vooral in de eerste jaren. De meeste meisjes op het platteland waren niet zo opgevoed, en ze schaamden zich, maar ze gingen er toch mee door omdat ze een doel voor ogen hadden. Ze waren op een missie om een schuld te betalen of een kind op te voeden. Er waren meisjes die genoten van al e aspecten van de baan, maar meestal waren dat stadsmeisjes die het spel vanaf jonge leeftijd hadden gezien of die misschien zelfs niet anders kenden.

      Goong en Ayr hadden zich er vrij gemakkelijk bij neergelegd, hoewel hun families respectabele boeren op het platteland waren. Misschien hielp hun filosofie hen daarbij. Ze genoten van het werk in zijn geheel. Ze genoten van de aandacht, het goede eten, de reizen, de nieuwe gezichten en de hotels. Het was heel waarschijnlijk, dacht ze, dat ze een paar jaar geleden een huwelijksaanzoek zouden hebben afgewezen, omdat ze het leven zo leuk vonden.

      Tegenwoordig zouden ze hun kans grijpen om te trouwen, als ze de juiste man met genoeg geld tegenkwamen, omdat ze nu ouder waren en wisten dat hun dagen aan de top niet meer oneindig waren. Er kwamen elke dag jong uitziende, mooie achttienjarigen in Pattaya aan. Door de levensstijl was het niet makkelijk om aan die jonge vrouwen te tippen.

      Late avonden, te weinig slaap, te veel alcohol en een rokerige omgeving zorgde voor een snelle veroudering.

      Net als het feit dat je niemand kon vertrouwen, en altijd waakzaam moest zijn voor je

      ‘partner’.

      Er was geen liefde in het spel van het andere geslacht naar de werkende meisjes in Pattaya toe. Al een maar lust, losbandigheid, wantrouwen en de dreiging van aids of een andere vreselijke, dodelijke ziekte van een verraderlijk ‘vriendje’ die uit wraak voor zijn eigen infectie zijn doodvonnis wilde overdragen aan zoveel mogelijk anderen. Degenen die deze dodelijke ziekten hadden opgelopen, verdwenen meestal gewoonweg op een dag.

      Ze konden door de schaamte het thuisfront niet onder ogen zien en de behandeling was voor de meeste mensen onbetaalbaar en uiteindelijk ondoeltreffend, dus gingen ze vaak naar Bangkok of een vergelijkbare anonieme plaats toe, huurden een kleine kamer en pleegden zelfmoord, meestal met vergif. Ze stierven zonder ooit geïdentificeerd te kunnen worden, zoals een mug die verpletterd werd omdat hij voor zijn jongen probeerde te zorgen.

      Beau kwam terug en bracht Lek terug uit haar sombere gedachten:

      “Sla dit achterover, meisje, en veel geluk voor jou. Knap hoor dat je