Trzepot skrzydeł. Katarzyna Grochola

na mnie z czułością.

      – Przecież możesz spotykać się, z kim chcesz…

      Więc wolałam nie.

      – Możesz robić, co chcesz! Widzę, że się zmieniłaś, że już ci nie wystarczam!

      – Co ty mówisz, jesteś dla mnie wszystkim, dlaczego masz do mnie pretensje?

      – Jak możesz tak mówić? Dlaczego mi coś wmawiasz!!!

      Mężczyzna zraniony. Widziałam, co się z nim zaczynało dziać, ale potem przytulał mnie i powtarzał:

      – Ja cię kocham, ja ci wierzę, wybacz, skojarzyło mi się z przeszłością, wybacz mi, kochanie moje, ty jesteś inna…

      I powoli stawałam się inna…

      Jeszcze pamiętałam jego delikatne ręce, które mnie rozbierały, jego głos nabrzmiały pożądaniem i jego czułość, kiedy powtarzał:

      – Nie wstydź się, kochana, nie wstydź się…

      A ja zamykałam oczy, pewna, że skoro ja nie widzę, to on też mnie nie będzie widział, bo przecież byłam naga i choć chciałam tego, to chciałam jakoś inaczej, a jego ręce wyłuskiwały mnie z tych różyczek, którymi usiana była pościel, wydobywały mnie z tych kwiatów, wydobywały mnie ze mnie samej, wystawiały na widok moje piersi, mój brzuch zawstydzony, a on trzymał rękę w moich włosach i powtarzał:

      – Nie wstydź się, jesteś moja – a ja roztapiałam się pod wpływem tych słów, wykapywałam mu przez palce, bezwolna i szczęśliwa.

      Kiedyś, na samym początku, postawił mnie przed lustrem, stanął za mną, staliśmy tak we czwórkę, my tutaj i oni tam – w lustrze, ona była speszona, odwracała się do niego, tego za jej plecami, a on ją przytrzymywał, śmiał się i mówił:

      – Przyjrzyj się mojej kobiecie, jest piękna, popatrz…

      I patrzyłam na jego kobietę, której opuszczał bluzkę na ramiona, najpierw rozpinał guzik po guziku, a potem nagłym ruchem ściągał, widziałam stanik na jej niedużych piersiach, ta kobieta, jego kobieta, w lustrze była zawstydzona, łapała go za ręce, coś szeptała, może:

      – Co robisz?

      I odwracała do tyłu głowę, a on śmiał się i jego ręce przytrzymywały jej ręce, mocne dłonie mężczyzny, który wie, co robi, co chce zrobić, więc jedna ręka przytrzymywała jej ręce, a druga delikatnie gładziła ją po piersiach, tamta ona opuszczała głowę, nie chciała patrzyć, a tamten on podnosił jej brodę do góry, schylał swoją głowę, całował ją w szyję, a potem jedno ramiączko stanika opuścił aż na łokieć, drugie również, piersi wychyliły się do nas, stojących przed lustrem, a on z twarzą w jej włosach mówił:

      – Popatrz, jest tylko moja i zawsze będzie moja. Ma piękne włosy, które są moje, i oczy, będę dla niej jedyny i nigdy jej nie skrzywdzę. Będę ją kochał zawsze i ona nigdy nie zawiedzie mojego zaufania, prawda?

      Stałam tam dumna i zarumieniona już z pożądania. Jeśli ma się przy sobie mężczyznę, który tak na ciebie patrzy, dla którego jesteś wszystkim, to świat jest miejscem bezpiecznym i dobrym, nareszcie.

      Nigdy nie zawiodę twojego zaufania, nie zrobię nic przeciwko tobie…

      Będę robiła wszystko przeciwko sobie.