Wypalenie. Emily Nagoski

żeby móc gładko płynąć przez świat?”.

      My też zadajemy sobie te pytania.

      Problemem kobiet rzadko jest brak wytrwałości – wręcz przeciwnie. Widzimy wszystkie możliwości, jaki może być świat, czym my same możemy się stać. Nasz świat może być sprawiedliwy; nasze społeczności mogą być bezpieczne; nasze domy mogą być wysprzątane; nasze dzieci mogą same wkładać buty, kiedy pora iść do szkoły. Istnieje jednak szeroka, bezdenna przepaść między świadomością tych możliwości a ich urzeczywistnieniem. W obliczu tej przepaści odruchowo próbujemy zrobić wszystko, co niezbędne, żeby dostać się na jej drugą stronę, i trwamy w tym wysiłku bez względu na wszystko, dopóki się tam nie dostaniemy.

      Ale potem dopada nas zmęczenie i zastanawiamy się, czy zdołamy osiągnąć którykolwiek z zamierzonych celów, nie niszcząc po drodze samych siebie. Zadajemy sobie pytanie, czy nie pora się poddać.

      Życie rzadko bywa idealne. Niemal zawsze istnieje rozdźwięk między rzeczywistością a naszymi nadziejami, życzeniami, oczekiwaniami czy planami. Jakości naszego życia nie mierzy się długością czasu spędzonego w stanie perfekcji. Wręcz przeciwnie, ludzie z wizją – pomyśl o największych działaczach i działaczkach w walce o sprawiedliwość społeczną w XX i XXI wieku – dostrzegają największą lukę między tym, co jest, a tym, co powinno być, i wiedzą, że za swojego życia nie doczekają się świata, który w pełni będzie odpowiadał ich wizji tego, co możliwe. Rozdźwięk między rzeczywistością a ideałem nie jest niczym nienormalnym ani objawem dysfunkcji – to naturalny element życia. Co więcej, jak już zauważyłyśmy, dla naszej Kontrolki najlepiej, kiedy niektóre sprawy nieco nas frustrują, kiedy zawsze czeka nas jakieś nowe wyzwanie, nowa umiejętność, którą można rozwinąć, nieznane terytorium do zbadania. Jakość naszego codziennego życia mierzy się wolnością dokonania wyboru: zostać czy odejść. Ta wolność przychodzi, kiedy mamy dość zasobów i poczucia bezpieczeństwa, żeby odrzucić to, co nie działa, i sięgnąć po nowe[17].

      Decyzja Sophie o monetyzacji swojej eksperckiej wiedzy to najbardziej pragmatyczny przejaw rozwiązywania problemów na podstawie planu oraz pozytywnego przewartościowania. Świat wymaga od ciebie, żebyś była świetna w czymś, czego sama byś dla siebie nigdy nie wybrała? Wykorzystaj to jako świetną okazję do zrobienia interesu, który rozwiąże ten problem!

      Osoby kolorowe, kobiety, osoby z niepełnosprawnościami oraz członkowie i członkinie innych grup wykluczonych wytrwali i trwają w obliczu niemożliwych do zniesienia frustracji, często podkreślając, że to właśnie najcięższe próby najbardziej przyczyniły się do ich rozwoju.

      Co daje nam siłę do walki, kiedy wiemy, że nam osobiście nie będzie dane ujrzeć zmian, o które walczymy? Dlaczego nie ustępujemy, choć jedyne, co możemy, to mieć nadzieję na poprawę jakości życia dopiero w przyszłych pokoleniach?

      Odpowiedź na te pytania brzmi: „sens gdzieś poza nami”. Omawiamy go w następnym rozdziale.

      Cel sam w sobie nie jest życiem, ale może nadawać strukturę i kierunek naszemu codziennemu życiu. Jeśli nasze cele są tym, co chcemy osiągnąć, „sens” oznacza to, dlaczego chcemy je osiągnąć. Nadal dajemy z siebie wszystko, żeby wychować dziecko, nawet jeśli jego zachowanie sprawia, że chcemy rzucić wszystko i wyjechać na bezludną wyspę. Wytrzymujemy we frustrującej pracy, bo wiemy, że dzięki nam czyjeś życie jest nieco lepsze. Spełniamy się w sztuce, choć wiemy, że pewnie nigdy nie będziemy z tego żyć – bez niej jednak po prostu nie byłybyśmy sobą. Choć twoje cele mogą się różnić od naszych, łączy je wspólny motyw: zapewniają nam poczucie więzi z czymś większym niż my same.

      tl;dr:

       Doznajemy frustracji, kiedy droga do osiągnięcia celu wymaga wysiłku większego, niż zakładałyśmy.

       Z frustracją można radzić sobie dzięki strategiom rozwiązywania problemów na podstawie planu (w przypadku stresorów, nad którymi możesz zapanować) oraz pozytywnego przewartościowania (w przypadku stresorów pozostających poza twoją kontrolą).