Песня пра Цімура. Carmen de statura feritate ac venatione Timuris. Андрэй Адамовіч

выбегла вонкі, грымнуўшы дзвярыма. Агата пайшла за ёй.

      – І чаму яны заўсёды так збягаюць? – запытаў рэжысёр у прадаўца.

      – Нэ знаць, брат. Нэ знаць. – адказаў араб.

      Хвілін праз дзесяць Агата вярнулася з Марыяй.

      – Мне на тоўстым цесце з баранінай, – сказала Марыя арабу, але аператар быў не гатовы і давялося перазняць.

      Марыя села за стол, да яе далучылася Агата.

      – Марыя, чаго ты чакаеш ад гэтага спаткання? – запытала порназорка ў сяброўкі.

      – Чакаю ўжо, калі можна будзе адсюль сысці.

      – Гэта таму што кебабні глыбока чужыя польскай культуры?

      На шчасце, дзверы зазвінелі – у памяшканне зайшоў Віталь Рыжкоў, і Агата пераключылася на яго.

      – Віталь, сёння ў вас спатканне ўсляпую. Хто вам больш падабаецца: нейкая манікюрка або я?

      Рэпер ужо адкрыў быў рот, каб адказаць, але заўважыў, што яго здымаюць, і задумаўся, ці варта наогул у гэтым удзельнічаць.

      – Брат, ты замаўляй, – сказаў яму араб. – Бо іначай яны паесці не дадуць.

      Выбраўшы ежу, Віталь агледзеўся: столік быў адзін. І ён прысеў да Марыі.

      – Нарэшце, – скзала Агата. – Нашы героі ўз’ядналіся. Выцягвай, – звярнулася яна да асвятляльніка.

      Мужчына ўзяў з торбы два келіхі, паставіў іх на стол.

      – Марыя, чаго б вы хацелі выпіць?

      – Белага паўсухога, лепш італьянскага, – адказала дзяўчына.

      – У нас толькі сапліца, але яна ружовая, – асвятляльнік пачаў напаўняць кубкі.

      – Віталь, скажыце, вам падабаецца Марыя?

      – Так, – адказаў Віталь, паглядзеўшы на порназорку як на хворую.

      Агата паглядзела на Віталя, на Марыю, зноў на Віталя.

      – Ладна, – сказала порназорка. – Давайце абмяркуем актуальныя пытанні культуры. Марыя, скажыце, ці можна было размясціць на самай высокай скульптуры Хрыста вай-фай перадатчыкі?

      – Я не ведаю. Я пра гэта ніколі не думала, – адказала дзяўчына. – Я думала, што тут першае спатканне.

      – Віталь, а што вы думаеце пра вырубку Белавежскай пушчы?

      – Можна я шаўрму забяру?

      Кухар сапраўды акурат прынёс шаўрму і падаў яе Віталю і Марыі. Госці ўзялі ежу, а аператар пачаў здымаць то яго, то яе, падносячы камеру да самых твараў.

      – Марыя, а ты магла б зрабіць агучку да таго, як Віталь есць?

      – Не, я ж не порна-зорка.

      – Чым ты займаешся?

      – Увогуле я кандыдат філалагічных навук, але займаюся манікюрам.

      – Зразумела. Вы, Віталь, таксама няздара, гістфак, сацыялогія? Працуеце ў «Макдональдсе»?

      – Не, я рэпер. У мяне нядаўна альбом выйшаў.

      – Ясна, па-мойму, вы ідэальная пара эмігрантаў. Вы не хочаце пацалавацца? – Агата не здавалася.

      Марыя адчувала сябе нібы ў казцы Кэрала, але не ведала, што рабіць, Віталь таксама сумеўся, агаломшаны ідыятызмам сітуацыі. Але на хвіліну ад іх адчапіліся, бо ў кебабню ўвайшоў мужык у спартыўным касцюме. Аператар пачаў здымаць яго.

      – Ідзі ты нах-й, – сказаў наведнік і пайшоў з кебабнай.

      – Вось,