Vloek. Rudie van Rensburg

hoor hy die uitroep agter hom.

      “Bester!”

      Vir ’n oomblik vries hy in sy spore.

      Dit slaan hom soos ’n bliksemstraal tussen die oë. Hulle weet wie hy is en hulle het hom gesien!

      Hy skud die gevoel van verlammende paniek af en hardloop, druk mense uit sy pad, struikel toe hy ’n paar kissies groente by ’n straatstalletjie met sy heup omstamp, behou sy balans en beur verbete vorentoe. Verontwaardigde uitroepe van omstanders klink op.

      Sy bene pomp reëlmatig, sy oë soekend na ’n geskikte ontsnaproete.

      Hy hoor die voetval van sy agtervolgers duidelik op die sypaadjie. Hulle skree iets, maar dit word uitgedoof deur die stad se geluide en die gezoem van stemme. Mense spring verskrik opsy om uit sy pad te kom, wat hom ’n maklike teiken maak om te agtervolg.

      Elke sening en spier in sy lyf is gespan, maar dit voel of hy lood in sy skoene het – asof hy op een plek watertrap.

      Hy sien die steeg tien meter voor hom. Soms lei die stegies in Manila na ander straatblokke, soms loop dit dood.

      Hy besluit om die kans te waag.

      Die steeg is donker en smal, maar omdat daar nie voetgangers in sy pad is nie, kan hy voluit hardloop.

      Daar is skielik harde voetstappe agter hom. Hulle het hom die steeg sien vat, besef hy. Paniek klop opnuut in sy slape.

      Hy hardloop om ’n blinde hoek, en steek vas. Die steeg verdeel na links en regs. Hy swenk dadelik links. Dis ’n kronkelpaadjie, wat beteken hulle gaan hom moeilik op ’n afstand kan sien.

      Hy hoor hulle stemme dofweg opklink. Hulle moet nou by die plek wees waar die steeg verdeel. Hy trek sy skoene uit en hou dit teen sy bors vas terwyl hy in sy sokkies verder hardloop.

      Die paadjie maak ’n skerp draai na regs en hy kom in ’n klein vierkant uit, wat hom verwilderd laat vassteek.

      Doodlooppad.

      Sy blik skeer angstig oor die omgewing. Hoë kantoorgeboue omring hom. Diefwering voor die vensters. Geen pype om teen op te klim nie.

      Dan sien hy die inham. En daar’s ’n deur. Hy haas hom soontoe.

      Hy stamp die deur hard met sy skouer. Dit beweeg nie ’n duim nie. Hy probeer ’n tweede keer, stormloop die deur met sy volle gewig, maar die soliede houtpaneel maak nie eens ’n kraakgeluid nie.

      Naderende voetstappe. Hy verstar. Klink soos net een mens.

      Hy pluk die rugsak af en gooi sy skoene op die grond. Tas naarstig in die donker inham rond, sy hande soekend na iets soos ’n bottel wat as wapen kan dien.

      Niks.

      Hy gaan staan met sy rug styf teen die muur gedruk, gereed om die agtervolger te oorrompel. In ademlose afwagting luister hy na die naderende voetstappe.

      Die donker silhoeët van ’n man beweeg verby hom.

      Hy wag tot die man se rug heeltemal na hom gekeer is voor hy beweeg. Slaan sy regterarm om die man se bors sodat hy ook sy arms vaspen en gryp sy ken met sy linkerhand vas. Net ’n harde pluk na enige kant en hy breek die ou se nek morsaf.

      Maar die man skree benoud voor hy tot aksie kan oorgaan.

      “Fok, Bester, ek’s nie hier om jou in hegtenis te neem nie!”

      Die woorde tref hom soos ’n emmer yskoue water in die gesig.

      Afrikaans! Die man praat Afrikaans!

      Sy greep verslap.

      Dis die eerste keer in tien jaar dat iemand in sy moedertaal met hom praat. Dit voel soos ’n buiteruimtelike ervaring.

      Hy stamp die man vorentoe.

      “Sit jou hande teen die muur en sprei jou bene,” beveel hy.

      Die man gehoorsaam. Carl se hande gly behendig oor sy liggaam.

      Geen wapen nie.

      “Reg, jy kan maar omdraai.”

      In die newelagtige lig is dit moeilik om die man se gelaatstrekke te sien, maar hy’s skraal en van gemiddelde lengte.

      Die man vryf oor sy gesig. “Bliksem,” prewel hy.

      “Hoekom soek jy my?” vra Carl.

      “Ek het ’n boodskap vir jou … van Benade.”

      Carl kan sy ore nie glo nie. Benade? ’n Skim uit sy dwelmdae? Onmoontlik!

      Asof die man sy gedagtes kan lees, sê hy: “Jou polisiekontak toe jy die dwelmmol in Kaapstad was.”

      “En wat is sy boodskap?”

      “Dis baie goeie nuus vir jou …” Die man gee ’n onseker tree nader aan Carl. “Kan ons nie in jou woonstel gaan gesels nie? Ek het ’n klomp dokumente waarna jy sal wil kyk.”

      Hy steek sy hand na Carl uit. “Ek’s Len du Randt.” Hy gee ’n droë laggie. “Of sal ek sê, amper wyle Len du Randt.”

      8

      Vrydag 22 Junie 2018 – Kaapstad

      Sarah was nog selde so uit haar gemaksone soos nou.

      Eerstens gaan sy in die komende weke onder leiding van ’n misdadiger werk. Hoe kon O’Reilly op só ’n karakter besluit? ’n Gesoekte op die Interpol-lys. Iemand wat homself aan miljoene rande se dwelmgeld gehelp het. Sy regverdiging vir die diefstal oortuig haar glad nie. Watter eerbare geregsdienaar steel geld om homself te beloon vir drie jaar se gevaarlike werk? Waarom het hy hom dan in die eerste plek as mol beskikbaar gestel? Gedink dit gaan ’n joyride wees?

      Sy skud haar kop. Absoluut belaglik! Sy gee nie om hoe bekwaam Carl Bester was of is nie, sy sal hom nooit kan vertrou nie.

      Die feit dat hy Interpol tien jaar lank “ontglip” het, soos O’Reilly dit glimlaggend gestel het, dui daarop dat hy geen berou oor sy daad het nie. Iemand met net ’n geringe mate van inbors sou hom lankal gaan oorgee het.

      En dan is Bester nog ’n rokjagter ook.

      Calvyn het vanoggend dié nuus smalend aan haar oorgedra. “Jy sal vir jou wickets moet keer, Sarah! Soos ek uit sy ou polisierekords kan aflei, was vroue die een swak plek in sy mondering. Hy’t hulle glo op strepe omgedop.”

      ’n Dief en ’n seksmaniak. Wat ’n vooruitsig!

      “Geen wonder nie, want hy lyk op die foto’s meer soos ’n Durbanse surfer as ’n polisieman. Blonde, handsome en soos Atlas gebou. ’n Mens kan dink die girls val maklik vir hom,” het Calvyn voortborduur.

      “Dit was lank gelede,” het sy teruggekap. “Die kans is goed hy’t nou ’n pankop en ’n boepmaag.” Calvyn se heldeverering vir hulle nuwe baas, wat hy nog nie eens ontmoet het nie, irriteer haar grensloos.

      Maar dis nie haar enigste frustrasie nie.

      Nou moet sy speurder-speurder speel. Pleks van om politieke ontledings te doen, moet sy haar spesialiskennis eenkant skuif om na vreemdelinge te soek op Google, Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn en ’n hele string obskure sosiale netwerke waarvan sy nie eens bewus was nie. En boonop is helfte van dié mense vermoor.

      Dit slaan haar dronk dat almal by Mercurius so oortuig is daar skuil ’n internasionale cover-up agter die mans se moorde. Toegegee, hulle was almal skatryk, maar baie ander misdadigers is ook. Dit lyk vir haar eerder na een of ander Mafia-oorlog tussen misdaadsindikate.

      “Hoe vorder jy met Peter Butler?” onderbreek Calvyn haar gedagtes.

      “Al veertien verskillendes met sy naam opgespoor. Ses op Facebook, vyf op Google en drie op Twitter. Agt van hulle bly in Engeland, drie in Amerika en een elk in Australië, Jamaika en Suid-Afrika. Laasgenoemde is ’n boer in die Oos-Kaap en is volgens sy Facebook-geboortedatum vier-en-tagtig.”

      Calvyn gee