Vloek. Rudie van Rensburg

Haal eers diep asem voor hy afbuk en die stang met albei hande vasvat. Hy pluk dit steunend op tot teen sy bors en stoot dit blasend bo sy kop uit. Die spiere in sy boarms pyn en hy voel hoe die are op sy voorkop bult. Hy staan vir ’n volle minuut só voor hy die apparaat afbring na sy bors en dit dan met ’n dowwe slag op die dik oefenmat laat val.

      Terwyl hy asemskep, val sy blik op sy nuutste aankoop: die oefenfiets. Hy was ’n halfuur op dié voor hy die slaansakke gepak het. Hierdie kamer in sy huis lyk nou ál meer na ’n klein gimnasium. Drie slaansakke hang van die dak af, sy vier pare bokshandskoene is in ’n mandjie langs die oefenfiets en die tien handgewigte is in ’n ry teen die oorkantste muur voor die rekstok uitgepak.

      Hy maak gereed om die oefening te herhaal toe sy selfoon begin lui. Hy loop swetsend na die stoel in die hoek en tel die foon op.

      Die baas.

      “Ek’s op pad Engeland toe vir ’n paar dae, maar wil gou met jou gesels voor ek vertrek. Ek is nou op kantoor.”

      “Sien jou oor tien minute.”

      Richter druk die foon dood. Daar gaan nie tyd wees om vinnig te stort nie. Hy trek sy sweetpaktop oor sy kaal bolyf aan en besluit om net so met kortbroek en tekkies te gaan. Hy vryf sy natgeswete kop met ’n handdoek droog en stap kort daarna met die smal paadjie deur die oorgroeide tuin tot in die straat.

      Ondanks sy hinkstappie is hy binne agt minute in Langstraat. Die smal drieverdieping-gebou staan ingedruk tussen ’n backpackers en ’n Marokkaanse restaurant. Die goue letters AMCPA op die naambord bo die ingang het mettertyd verdof en die klein swart letters onderaan, African Minerals Consumer Protection Agency, is amper onleesbaar.

      Hy ry met die ratelende hyser tot op die boonste verdieping en klim in die ruim ontvangsarea uit. Die sekretaresse wys hy kan instap. Hy maak die baas se kantoordeur agter hom toe en gaan sit ongenooid oorkant die lessenaar.

       Nie die kantoor wat ’n mens van ’n miljardêr sal verwag nie, dink hy vir die soveelste keer. Geen skilderye of indrukwekkende boekrakke nie. Die dofgroen mat is verweer en plek-plek uitgetrap, die geblomde gordyne voor die groot venster vaal gebrand deur die son, die lessenaar klein en onindrukwekkend. Twee grys staalkabinette uit die vorige eeu staan in die hoek.

      Die baas se oë broei oor ’n dokument voor hom, sy kop vooroor geboë, nie ’n haartjie van sy grys dos uit plek nie.

      Toe hy opkyk, val sy uitdrukkinglose gesig Richter weer op. Dit lyk altyd of sy gedagtes op ’n ander, baie ver plek is.

      Hy streel met sy duim en wysvinger oor sy spits ken, praat dan met ’n fluisterende, skor stem: “Ek moet Randmetal Resources en London-Katanga Mining in Londen gaan sien. Vir hulle ’n paar sertifikate vat om hulle gewete te sus en hulle van nuwe skietgoed voorsien vir die media se lastige navrae.”

      Dis asof hy met homself praat, want sy oë kyk verby Richter. Die fyn netwerk plooie wat kruis en dwars oor sy bleek voorkop en wange loop, lyk soos ’n argitek se rowwe lyntekeninge.

      Die baas vroetel eers aan die knoop van sy ouderwetse breë das voordat hy Richter vol in die oë kyk. “Die vierde man kom binnekort hierheen. Ek wil hê jy moet solank voorberei vir sy koms. Lig my in wat jy vir hom beplan sodra ek terug is van Londen.”

      Richter knik. Hy’t dit verwag.

      Dan vra hy: “Wil jy by wees?”

      “Nie dié keer nie. Sorg net weer dat dit verskil van die ander gevalle.”

      Die baas kug. “Daar is nog ’n takie … dit pla my heeltyd. Ek vertrou nie die kuberkraker nie, dalk het hy ’n los mond. En hy weet hoe jy lyk. Dis beter dat jy van hom ook ontslae raak. En van sy rekenaartoerusting.”

      “Ek maak so.”

      Die baas glimlag onverwags. “Die tweede in bevel stuur groete vir jou. Ek het vanoggend met hom oor die foon gepraat.”

      “Cope hy nog sonder die ander sektorhoofde?”

      “Ja, maar hy sal nie lank so op sy eie kan aangaan nie. Ek sal vir hulle ook opvolgers moet kry soos vir Kazadi. Ons wil nie hê die tweede in bevel moet onder die buitewêreld se vergrootglas kom nie. Dit sal nie goed wees vir ons besigheid nie.”

      Richter wil nog ’n kans vat en aanbied om die tweede in bevel vir ’n tydjie te gaan uithelp, maar die baas het reeds sy foon se gehoorstuk opgetel.

      “Kry vir my Kenny Matthews van Mawason Mining op sy huisfoon,” hoor Richter sy opdrag aan die sekretaresse toe hy by die kantoor uitstap.

      Mawason Mining is ’n Kanadese maatskappy, weet Richter. Hy’t in sy jonger dae dikwels met hulle te doen gekry.

      Hy neem die trappe ondertoe, sy gedagtes by die tweede in bevel.

      “Ek mis die Afrika-bos,” prewel hy toe hy by die gebou uitstap en die Kaapse motreën teen sy vel voel. Wat sal hy nie gee om weer daar ontplooi te word nie! Die tropiese klimaat, mistige mere, lowergroen woude, berggorillas, ’n bord kassawe met vis, ’n yskoue Primus-bier om dit mee af te sluk …

      Hy’t die baas al daaroor gepols, maar dié wil niks weet nie. “Jy besef tog seker ek het juis hier ’n vertroueling nodig? Iemand wat my opdragte doeltreffend kan uitvoer.”

      Daarmee was die saak afgehandel. Richter het geweet hy hoef nie weer te probeer nie.

      Sy gedagtes draai na sy nuwe opdragte. Die kuberkraker sal nie ’n probleem wees nie. Hy bly op ’n afgesonderde plek.

      Aan die vierde sektorhoof se moord sal hy deegliker moet beplan. Hy het die man al dikwels op die lughawe gaan haal, want anders as die res vereis sy sektorbedrywighede dat hy die baas gereeld in Kaapstad moet kom sien.

      Dis ’n groot, lywige kêrel. Sal nie maklik wees om hom te oorrompel nie.

      Dalk kan hy hom vol lood pomp, want hy’t nog nie daardie opsie uitgeoefen nie.

      Die vraag is net, wáár doen hy dit?

      7

      Donderdag 21 Junie 2018 – Manila, Filippyne

      Carl Bester druk twee vingers tussen die blindings in en trek dit versigtig weg om beter te kan sien. Die mans het pas uit die motor geklim en staan helder verlig onder ’n straatlamp. Hy was reg, die passasier ís ’n Westerling. Die bestuurder, ’n Filippyn, beduie in die rigting van Carl se woonstelblok.

      Hy was op die balkonnetjie toe hy die kar tien minute gelede skuins oorkant die straat dubbel geparkeer sien staan, flikkerlig aan. Duidelik het die bestuurder gewag vir ’n parkeerplek om oop te gaan. ’n Aankomende voertuig se ligte het op die kar se voorruit geskyn en Carl kon sweer die passasier is ’n Westerling, wat hom dadelik op sy hoede gestel het. Wit mense is skaarser as hoendertande in hierdie deel van Manila.

      Carl weet Interpol gebruik deesdae ook privaat speurders om hulle vuilwerk te doen, en in uitsonderlike gevalle selfs huurmoordenaars om van “probleemgevalle” ontslae te raak. Die sirene in sy kop het skril gelui en hy’t kamer toe gehardloop om aan te trek. Nie eens die moeite gedoen om die meisie in sy bed wakker te maak nie. Kezia … of is dit Loyza? Hy’s nie seker nie, hy raak deurmekaar met die twee kelnerinne. Of is Kezia die assistent in die koffiekroeg? Dit maak in elk geval nie saak nie, hulle ken nie een sy regte naam nie.

      Hy’t die rugsak met sy vyf paspoorte, skootrekenaar en ander noodsaaklikhede vir ’n noodgeval uit die kas se boonste rak gepluk. En nou, met die twee mans wat wag vir ’n gaping in die stroom verkeer om oor die straat te stap, verspil hy nie tyd nie. Dalk jaag hy spoke op, maar hy gaan nie kanse waag nie. Hy sal die woonstelblok op ’n afstand dophou en as die ligte in sy plek aangeskakel word, sal hy weet hulle soek na hom.

      Hy kyk terug na die bed. Die meisie slaap nog vas ná sy haar vroeër vergryp het aan die goedkoop wyn wat hy aanhou. Hy gooi die rugsak oor sy skouers en trek die voordeur agter hom toe, hardloop holderstebolder die twee stelle trappe af.

      By die uitgang kyk hy vlugtig na die oorkant van die pad, maar ’n bus versper sy sig. Sonder om om te