Medusa. Rudie van Rensburg

die pille in ’n bord en tel hulle. Negentien. Sy druk hulle met ’n rondepuntmes fyn. Dan gaan haal sy die bottel druiwekonfyt en skep vyf dessertlepels oor die hopie poeier. Met die mespunt meng sy die poeier in die konfyt in.

      Môre sal sy nie twee nie maar vier toebroodjies skool toe vat. En sy sal haar tas se flap ooplos sodat hulle dit maklik kan steel.

      Vir Quinton en sy maats sal dit ook ’n Swart September wees.

      2

      Maart 1989

      Hoekom kan mens nie groot gebore word nie? wonder Lila terwyl sy haar gesig in die badkamerspieël bekyk. Behalwe dat sy kinders haat, haat sy dit om sélf ’n kind te wees.

      Haar slegte vel maak haar naar. Die puisies slaan deesdae soos onkruid op haar gesig uit. Knopperig en rooi, met walglike geel punte.

      En hoekom moes juis sý haar pa se breë neus en haar ma se pap mond en groot ore erf? Haar ouer suster, wat lankal uit die huis en getroud is, kan nie as ’n skoonheid beskryf word nie, maar mense kyk haar darem nie skeef aan nie.

      Sy probeer haar kuif platdruk, maar dit rys net weer soos klapperhaar op haar kop.

      Lelike Lila Liebenberg.

      Dié naam het haar van die laerskool na die hoërskool gevolg. Die hele standerdvyfklas, Quinton en Wessel uitgesluit, is na dieselfde hoërskool, dus het haar bynaam bly voortleef. Sy is gedoem om hierdie kruis vir die res van haar skoollewe te dra.

      Sy stap sleepvoet na haar kamer, gaan sit op die bed. Broeiend en effens bang vir wat sy beplan.

      Naomi met haar gifbek moet ook boet. Eers dán sal Lila voel die lewe is regverdig.

      Maar sy sal hierdie keer versigtiger wees as met Quinton en Wessel. Met hulle was sy baie gelukkig, het sy eers later besef.

      Sy het daardie oggend die vroeë bus gevat om lank voor die ander by die skool te wees. Sy het klas toe gegaan en haar tas op haar lessenaar neergesit, met die flap oop sodat die toebroodjies sigbaar was. Want sy het geweet dis Quinton se gewoonte om voor skool sy tas in die klas te gaan sit.

      Op ’n veilige afstand het sy gesien hoe Quinton en Wessel by die klas ingaan en ’n rukkie later laggend uitkom, Quinton met haar toebroodjies in die hand. Hulle het koers gekies na die skool se agterste pakkamer waar hulle altyd skelm rook. Sy het teruggesluip klas toe, hulle tasse gevat en dit in die onderwyser se hoekkas gesit.

      Aan die begin van die eerste periode, toe meneer Groenewald die klasregister neem, was Quinton en Wessel afwesig. Hy het dit nie vreemd gevind nie, want dié twee was die klas se probleemkinders en bekend vir hulle stokkiesdraaiery.

      Eers tydens die laaste periode het die skoolopsigter op Quinton en Wessel afgekom in die lang gras agter die pakkamer. Blykbaar het Quinton nog asemgehaal, maar hy is dood voor die ambulans opgedaag het.

      Later het dit bekend geword dat hulle dood is weens rottegif. Die opsigter het erken dat hy net die vorige dag gif rondom die pakkamer gestrooi het teen die knaende rotplaag. Die seuns moes daarvan geëet het, was die verklaring. Die feit dat hulle tasse in die klas weggesteek was, is daaraan toegeskryf dat hulle ’n paar periodes wou misloop.

      ’n Standerdvierseun wat die twee gesien het voor die ambulans opgedaag het, het vertel daar het wit skuimbolle om hulle monde gestaan. Daardie beeld koester Lila vandag nog. Sy glimlag elke keer as sy daaraan dink. Dit was niks anders as hulle verdiende loon nie.

      Die hele skool moes die begrafnis bywoon. Lila het nie die treurende ouers jammer gekry nie. As hulle hul kinders beter grootgemaak het, het dit nooit gebeur nie.

      Sy sak agteroor op die bed, vou haar hande agter haar kop. Hoewel Naomi ook verdien om te vrek, beplan sy iets anders vir haar. Sy wil hê daai gifbek moet behoorlik ly. Dalk ’n lelike letsel op haar mooi gesiggie? Dit sal die seuns wat pouses so om haar saambondel vir altyd afskrik.

      Lelike Naomi Lategan.

      Dié gedagte laat Lila glimlag.

      Naomi verdien net die slegste. Soos ’n regte tweegatjakkals bedel sy altyd voor skool Lila se huiswerk om af te skryf. Dan is dit Lilatjie voor en agter en kan suiker nie in haar mond smelt nie. Net om daarna nare stories oor Lila by haar skinderkringetjie te vertel.

      Naomi was die enigste kind in die skool wat van haar ma se suipery geweet het, want haar ouers is bevriend met ou Knoetze. En toe het sy dit haar werk gemaak om almal daarvan te vertel.

      Op ’n keer het Naomi “ewe onskuldig” voor die klas gevra of Lila-hulle in daardie “verpotte bywonershuisie bly op pad na oom Willem Knoetze se grênd huis”.

      Van die kinders in die klas het hulle koggelrympie aangepas na “Lelike Lila Liebenberg, die arm bywonertjie”.

      Lila staar peinsend na die plafon.

      Sy weet sy kan nie weer op geluk staatmaak soos met Quinton-hulle nie. Dié keer sal sy behoorlik moet beplan. Sy moet haar tyd vat en alle moontlikhede deeglik oorweeg voor sy toeslaan.

      3

      Mei 1990

      Lila maak seker dat sy voor die ander kinders by die laatmiddag-kooroefening wegkom. Vandat hulle vir die jaarlikse skoolkoorwedstryd oefen, dring juffrou Louw daarop aan dat hulle ekstra ure insit.

      Sy hardloop by die hoofhek uit. Donker wolke is besig om saam te pak, die lug grou en dynserig. Sy kies koers na die sementpad, kyk eers goed rond voordat sy tussen die digte bosse inglip.

      Onderin haar sportsak is die balaklawa, handskoene en oorpak wat sy die afgelope week met moeite daarin moes bondel. Sy trek die oorpak haastig oor haar skoolklere aan, ook die balaklawa en handskoene. Dan grawe sy tussen die takke vir haar hokkiestok wat sy al verlede week hier weggesteek het. Met die stok gereed neem sy haar posisie agter ’n bos in. Van hier af het sy ’n goeie uitsig op die pad.

      Haar liggaam is snaarstyf gespan. Vandag gaan sy haar kans kry. Naomi en Ansie loop elke middag hierlangs huis toe, ’n kortpad na hulle rykmansbuurt. Maar vandag was Ansie nie by die skool nie. Griep, het iemand gesê.

      Lila koes agter die takke in toe sy haar prooi in die verte sien aankom. Sy’s verlig dat nie een van Naomi se ander maats vandag saamstap nie.

      Sy verstewig haar greep op die hokkiestok se handvatsel. Haar asem jaag, maar sy is gereed. Dis die oomblik waaroor sy al so lank droom.

      Naomi se voetstappe kom op die sypaadjie nader.

      Net toe sy verby is, kom Lila geruisloos agter die bos uit. Sy swaai die stok met al haar mag na Naomi se agterkop, tref sekuur met ’n harde klapgeluid.

      Naomi se bene swik onder haar en sy val kermend vooroor. Lila slaan nog ’n hou na haar kop toe sy op die sypaadjie lê.

      Sy trek die liggaam onder die bosse in en is verlig om ’n polsslag te voel. As sy Naomi doodgeslaan het, sou dit alles bederf het.

      Sy gaan sit bo-op die bewustelose meisie, haal die botteltjie uit haar oorpak se sak en draai die deksel af. Met haar voorvinger skep sy ’n groot homp van die batterysuur uit wat sy vroeër van ou trekkerbatterye op die plaas afgeskraap het.

      Met haar ander hand trek sy Naomi se regterooglid oop en smeer die suur met mening in haar oog. Net een oog, besluit sy, want met die ander een moet Naomi kan sien hoe geskend sy is.

      Lila grawe vir die knipmes in haar sak. Sy weet die lem is vlymskerp, want haar pa slyp sy versameling messe gereeld.

      Sy druk die mespunt skuins bo Naomi se linkeroog in. Die lem gly deur die vel. Dit los ’n dik sigsag-bloedspoor toe sy dit oor die voorkop, wang en ken trek.

      Sy kom orent, beskou haar handewerk tevrede. Sy wil die handskoene uittrek, maar dan onthou sy. Sy buk en trek Naomi se romp op, wikkel haar broekie oor haar bene af en gooi dit langs haar op die grond.

      Lila trek die oorpak vinnig uit. Sy hou Naomi fyn dop. Daar is spiertrekkings in haar ooglede en sy begin saggies kreun. Haar gesig is vol bloed.

      Doodseker