Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

moet opdaag? Sy beskou haarself ’n rukkie: die fyn liggaam, die effens deurmekaar ligte hare, die onhebbelike bruin oë, die slaapblos op haar wange. Nee, sowaar, haar skuld is dit nie.

      Dis net Ada se skuld dat sy vanoggend met al hierdie kwelgedagtes opgeskeep sit. Ada het gisteraand aan Renier verloof geraak – skoon onverwags sover dit haar aanbetref. En dit het haar laat besef dat dit darem tyd is om bietjie oor die saak na te dink.

      Gisteraand het sy buitendien dié ander ding raakgeloop. Trudie leun oor die tafeltjie langs haar bed en kyk na die advertensie: Vir slegs 10 sjielings stuur ons u die volledige voorspelling van u toekoms vir een jaar.

      ’n Kerkklok begin iewers lui. Gits, sy sal moet spring as sy nog wil bad ook. Haastig wip sy van die bed af badkamer toe. Terwyl sy in die lomende water ontspan, bly sy dink aan die advertensie. Dit sal beter wees as om week vir week te sit en wag. Dan is sy sommer seker van ’n hele jaar. En toe sy uit die bad klim en haar begin afdroog, het sy klaar besluit: sy gaan daardie voorspelling bestel.

      Sommer voor kerk nog, met ’n effens skuldige iets in haar houding, skryf sy die brief en gaan dan met ’n vaart die trappe af.

      Dis ’n hele week wat sy moet wag.

      “Wat lyk jy nousedae so dromerig?” keer een van haar medetiksters haar een oggend voor.

      “Wag maar!” glimlag Trudie op haar geheimsinnigste. “Jy sal sien. Gee my net kans.”

      “Jy’s verlief!”

      Sy lag. “Nee, jong, nou’s jy darem oorhaastig.”

      Toe, een môre, is die brief tussen haar pos. Sy weet sommer dadelik wat dit is, kan nouliks die ure bedwing voor sy alleen in haar woonstel is dat sy dit op haar gemak kan bestudeer. Die ander sal tog net weer neus optrek.

      Plat op haar maag lê sy die groot vel en deurlees, mompel brommende kommentaar so ver as sy lees. Dan sit sy vinnig regop: Hou maar u oë oop vir daardie lang, ligte man. Moenie dat hy deur u vingers glip nie. Skud daardie luiheid af.

      Trudie kyk weer na die opskrif om seker te maak: Saterdag, 5 Oktober. Ja-nee, dis oor drie dae.

      Met blink bruin oë sit sy en peins, haar bene oudergewoonte onder haar ingevou. Oor drie dae … Met ’n neurieliedjie op haar lippe spring sy op en dartel ’n slag oor die vloer. Sien, dis nou maar goed dat sy so lank gewag het. Ada-hulle kan maar sê wat hulle wil. Oor drie dae gaan sy haar deel ontmoet.

      Sy is amper te opgewonde om te slaap. Hoe sal hy lyk? Watse werk sal hy doen? Sal hy vriendelik en gaaf en lief wees? Maar natuurlik! Hoe kan sy nog wonder?

      Sy sal iets besonders moet aantrek om sy aandag te trek. Peinsend dink sy aan die rokke in haar kas. Dis almal mooi. Selfs Ada het eenkeer gesê: “Weet jy, Trudie, jy het darem die lieflikste goed in jou kas, jong!”

      Maar sy twyfel of iets heeltemal mooi genoeg is vir die geleentheid. Dis mos darem ’n besondere dag in ’n meisie se lewe. Maar ’n nuwe rok kos deesdae soveel … Tog, probeer sy haarself oortuig, dis regtig tyd dat sy weer iets nuuts aanskaf. Al sou dit nie vir Saterdag wees nie, behoort sy in elk geval iets te koop. Daar is nog ’n skuldgevoel in haar binneste toe sy aan die slaap raak, maar sy hou dit weg.

      Die volgende oggend dwing Trudie haar om niks aan die ding te dink nie. Dis sommer skone spandabelheid. Maar in die laaste groot winkelvenster voor sy by die kantoor kom, sien sy dit. Die rokkie. Die blou – ’n teer, wonderlike ligblou, met wit afwerking.

      “Ag, dit sal nie vir my pas nie,” knyp sy oë toe.

      Maar toe sy die middag terugkom, gaan sy weer staan. Miskien kan sy darem net gaan kyk. Dis tog nie te sê sy sal koop nie …

      ’n Kwartier later kom sy met ’n netjiese pakkie by die voordeur uit. Sy voel nog skuldig. Dis ’n groot hap uit haar salaris wat sy maar ’n paar dae gelede getrek het.

      Maar sy skud haar ligte kop parmantig. Hoekom sal sy nie vir haar iets moois koop nie?

      Dieselfde aand pas sy dit aan en draai ’n slag voor die spieël en glimlag vir haarself. Dit maak tog nie meer saak wat dit gekos het nie. Dis die mooiste, mooiste rok wat sy nog in haar lewe gehad het.

      Dit voel amper soos in haar kleindogtertjiejare toe sy drie weke voor ’n verjaardag 21 klippies bymekaargemaak en in haar onderste laai gebêre het om elke dag een weg te gooi, sodat sy kan sien hoe die groot dag aankom. As sy baie haastig was, het sy partymaal gekul en twee op ’n slag weggegooi.

      En nou voel sy net so haastig dat Saterdag moet kom.

      “Jy sal ook nooit grootword nie!” het haar ma op ’n dag bietjie afkeurend gesê. “Jy moet leer om besadig te wees, my kind.”

      Besadig – sý? Trudie glimlag terwyl sy oor haar skouer in die spieël loer. In haar wange keep twee vrolike kuiltjies. Nee wat, dan maar liewer kind bly en wens dat dit Saterdag moet word.

      Eindelik het Vrydag en die lang nag na Saterdag toe ook op die een of ander rare manier verbygesleep. Teen ’n ongehoorde uur is Trudie al op en in die bad. Mens moenie haastig wees met ’n bad nie, het sy iewers gelees. Die hitte moet so stadig insypel, lomerig deurdring. Jy moet ontspan. Heeltemal ontspan. Daarna droog jy jou af sonder om te veel wrywing te veroorsaak. Reël vir reël kom sy na, asof sy ’n eksamenvraestel beantwoord. By die grimering trek sy egter die streep. Al daardie pommades en saamtrekmiddels en lostrekmiddels is oorbodig. ’n Tikkie poeier op haar astrante neusie en so ’n lekseltjie rooisel op haar lippe is heeltemal genoeg.

      Die liewe, liewe tyd gaan so traag om. Voor sy loop, loer Trudie nog ’n slag na die voorspelling. Die brokkie is netjies met ’n inkkringetjie omraam: Hou maar u oë oop vir daardie lang, ligte man. Moenie dat hy deur u vingers glip nie. Skud daardie luiheid af.

      Dis net jammer hulle gee nie ’n paar wenke oor die taktiek wat mens moet volg nie. Sy sal maar haar oë oophou.

      In die bus begin sy al rondkyk. Daar voor sit ’n ligte man. Sou dit …? Maar as hy opstaan om uit te klim, sien sy dat hy kort is. Ook maar goed.

      By die tweede laaste halte klim ’n lang, ligte man in. Trudie se hart klop in haar keel. Ag, vaderlandjie tog, nie hý nie! Sy hare begin al uitval en sy’s seker hy het valstande.

      Hou maar u oë oop vir daardie lang, ligte man …

      Haar hart voel sommer lam. Moet sy of moet sy nie? By die laaste halte klim sy uit. Hy is ’n tree voor haar. Op die trappie aarsel sy nog.

      “Dag, my vrou!” hoor sy hom skielik sê. Hy soen ’n lelike vroumens. “Lank gewag? Ek moes eers gaan kyk hoe dit met Brian gaan.”

      “Toe nou, klim uit!” por iemand van agter aan. Sy staan sowaar nog daar en droom!

      Haastig begin sy aanstap, loer onderlangs rond of sy niks belowends gewaar nie. Voor sy by die kantoor ingaan, maak sy seker dat haar rokkie kreukelloos is.

      Sy dink daaraan dat Ada-hulle gepraat het van ’n nuwe man wat vandag begin werk. Hy is oorgeplaas van ’n ander afdeling.

      “Hulle sê hy’s vreeslik slim,” het Ada nog vertel. Sy weet mos altyd alles vooruit, selfs noudat sy verloof is.

      Sou dit hy wees?

      Sy trek haar skouers reguit en stap in, groet ’n paar maats so in die verbygaan. Sy kry maar swaar om vanoggend te konsentreer.

      Tienuur kom die hoofbestuurder by sy kantoor uit.

      “Die nuwe ou …” hoor Trudie iemand fluister. Sy kyk vinnig op en sug van teleurstelling. Hy is taamlik kort en donker.

      Toe hy by haar kom om kennis te maak, kyk sy nouliks in sy oë toe hy sy hand uitsteek.

      “Aangename kennis,” mompel sy. Hy het nogal aantreklike oë, dink sy afgetrokke. Grys en diep. Maar wat maak dit saak?

      Haar oë rek skielik en sy loer skuins by sy arm verby.

      “Juffrou?” vra Hugo Theron bietjie verbaas.

      “Daardie man …!”