Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

vanoggend af.

      Die volgende dag bly sy heimlik hoop dat hy sal bel, maar dit gebeur nie. En Maandagoggend voel dit nes al die dae in die verlede toe sy kantoor toe stap.

      “Wat het met jou en daardie pragtige Wouter-mansmens gebeur?” wag Ada haar in. “Gits, jy’t Saterdag my voete onder my uitgeslaan!”

      ’n Tikkie opgewektheid vaar terug in Trudie. “Jy sal nog sien!” sê sy geheimsinnig.

      “Goeiemôre,” kom Hugo in. Hy aarsel by haar. “Lekker naweek gehou?”

      “Dankie.”

      Dit lyk of hy nog iets wil sê, maar dan bedink hy hom en loop verby kantoor toe.

      Die dag gaan gou om net om een rede: omdat sy glo dat Wouter ná kantoorure sal bel. Maar dit gebeur nie en die hele leë aand sleep verby.

      Dinsdagoggend toe sy met ’n paar lêers na Hugo se kantoor gaan, keer hy haar onverwags voor: “Juffrou Visser?”

      “Meneer?”

      “Ek wou net verneem … hoe gaan dit met daardie ander besigheid wat jou waarsêer voorspel het?”

      Sy pruil en voel onseker.

      Hy kyk skerper na haar. “Ek is jammer. Ek het nie bedoel om persoonlik te raak nie.”

      “Dis nie dit nie,” keer sy vinnig. “Dis … dis net dat dit nie so voor die wind gaan nie. Miskien is ek te haastig.” Om die een of ander rede vertrou sy vir Hugo. Hy is tog besig met ’n sielkundige verhandeling; dis nie of sy haar hartsgeheime vir ’n nuuskierige vreemdeling uitblaker nie.

      Hy glimlag op sy vriendelike manier. “Hou maar moed. So tussen hakies … ek het jou gesê ek ken Wouter goed. Miskien kan ek bietjie help?”

      “Dit sal snaaks lyk,” besluit sy. “Hy moenie … gedagtes kry nie.”

      Hugo lag. “Vertrou my maar.”

      Met ’n ligter hart is sy daar uit. En so waar as wrintie, daardie aand bel Wouter!

      “Hallo, Trudie,” groet hy. “Hoe gaan dit met die kwale?”

      “O, ek is so gesond as kan kom.” Sy voel lus om sommer te begin sing.

      “Is jy môreaand besig?”

      “Nee, nie juis nie.” Sy hou haar onskuldig. “Hoekom?”

      “Kan ek jou nie kom haal nie? Ons gaan eet iewers. En daarna gaan ons na ’n uitvoering van die stadsorkes.”

      “Dit sal heerlik wees!”

      “Dan sien ek jou môreaand teen sesuur?”

      “Goed.”

      Dit kos inspanning om daardie aand te gaan slaap.

      “Mens hoef nie juis ver te soek om te raai wat aangaan nie,” terg Hugo haar die volgende oggend. “Is ek reg?”

      Sy voel hoe sy bloos. “Is dit meneer se doenigheid?”

      “Watse gemeneerdery is dit?” vra hy, ’n glimlag in sy grys oë. “As mens soveel van mekaar se geheime ken, is dit mos nie nodig om formeel te wees nie.”

      Trudie geniet die aand terdeë. En tog, toe sy tuiskom, moet sy nes die vorige keer teenoor haarself erken dat dit nie so heerlik verloop het as wat sy gehoop het nie. Hierdie keer kon Wouter natuurlik nie met ander meisies dans nie, maar die joviale manier waarop hy ’n hele handvol meisies gegroet het, het haar ongelukkig laat voel. En sy is seker hy het geknipoog vir die kelnerin wat hulle met ete bedien het.

      Maar wat staan haar dan te doen? Die waarsêer het tog voorspel dat Wouter haar deel in die lewe sou wees. Hoe kan sy nou kop uittrek? Alles sal wel nog regkom – nes hy besef dat hy iets vir haar begin voel.

      Die volgende oggend gaan sy self vir Hugo vertel wat gebeur het.

      “Tevrede?” vra hy. Hy is besig met ’n verslag en het sy bril op. Dit pas hom nogal goed, dink sy terloops.

      “O ja,” verseker sy, en glimlag effens. “Ek wens net dit wou bietjie gouer gaan.”

      Hy betig haar met ’n vermanende vinger. “Jy’s glad te haastig. Maar luister, ek wil graag verder uitvra. Kom jy vanmiddag saam met my eet?”

      “Sê nou Wouter sien ons?”

      Hy lag gerusstellend. “Ek weet waar hy smiddae eet. En ons noem dit ’n sake-ete, nè?”

      Die oggend van die twintigste is daar ’n lieflike bossie angeliere op haar werktafel.

      “Wouter!” is haar eerste gedagte. En sy voel sommer uitbundig.

      Maar een van die nuwe tikstertjies kom gou snip: “Weet jy wie die goed hier kom sit het? Die baas. Ai, ek wens ek was so gelukkig.”

      “Jy jok!” protesteer Trudie.

      “So waar as padda manel dra.”

      Huiwerig loop sy later na Hugo se kantoor.

      “Hugo? Ek wil dankie sê vir die angeliere. Maar hoe het jy geweet?”

      “Onthou jy daardie eerste dag?” glimlag hy. “Toe het jy my al vertel wanneer jy verjaar!”

      Sy kry ’n plooi oor haar voorkop. “Wouter het nog niks gesê nie …”

      “Hy sal jou nog verras, toe maar.”

      En daardie aand daag Wouter met ’n groot doos sjokolade op. Dis ’n dol-heerlike aand. Hy loop weer vroeg – halfnege. Maar sy voel so opgewek dat dit nouliks saak maak.

      So het die ding maar voortgegaan. Wouter het haar uitgeneem, nooit baie gereeld nie – en toevallig gewoonlik net ná sy met Hugo oor hom gepraat het. Dit het haar begin bekommer dat dinge nie vorder nie. As hulle saam uitgaan, het sy pal die indruk gekry dat Wouter nie al sy aandag net aan haar gee nie. Sy het onbevredig begin voel. En tog … dit was wat voorspel was. Op die een of ander duistere manier sou dit nog regkom.

      Met Hugo het sy alles openlik bespreek. Hy wou die gegewens immers vir sy proefskrif gebruik. Presies waaroor die verhandeling gaan, kon sy nie begryp nie. Maar dit was nie juis ter sake nie. Eintlik het dit Hugo net nog ’n raps hoër by haar in aansien laat klim. Hy was regtig so gaaf as kan kom. Soms het hy saam met haar gaan eet. Altyd was hy vriendelik, bedagsaam, het gereeld verneem of die werk nie te veel is nie.

      “Hy’t ’n ogie op jou!” het Ada ’n slag geterg.

      “Jy’s mal!” het Trudie teengewerp. “Waar kom jy daaraan?”

      “Ek weet!”

      “Hy’s maar net vriendelik. En hy help my met Wouter.”

      Ada het op haar lessenaar kom sit en haar lippe begin verf. “Sê my … is jy regtig verlief op Wouter?”

      “Hoekom?” het sy verbaas teruggevra.

      Ada het haar skouers opgehaal. “Ek vra maar.”

      “Maar die waarsêer het dit tog voorspel, man!” Dit was haar laaste woord.

      Tog, die ding met Wouter het begin skeefloop. ’n Paar van Trudie se vriendinne het al begin opmerk dat sy stiller as gewoonlik is.

      En een middag met sluitingstyd, terwyl sy nog besig was om papiere op haar lessenaar te rangskik, het Hugo daar kom staan: “Jy lyk so stil en anders deesdae, Trudie?”

      Sy het ’n bietjie gesug: “Daardie voorspelling begin op my senuwees werk, Hugo. Hoekom sloer dit dan so?”

      Hy was naby haar, maar rustig soos altyd. “Neem jy dit nie dalk te ernstig op nie?”

      “Ag, ek weet tog nie.” Sy was moeg en nie lus vir redekawel nie.

      Dieselfde aand het die breekpunt gekom. Sy sou saam met Wouter uitgaan, maar net ná ete het hy gebel: “Ek is vreeslik jammer, Trudie, maar ek sal nooit my draai kry as ek nie vanaand aan hierdie nuwe