Die Poort 1: Bewakers. Nelia Engelbrecht

leun vorentoe en bestudeer haar perfek gevormde wenkbroue in die spieël. “O ja, nou onthou ek. Kali-tjanke-balie. Siestog, ek sien jy het vandag ook gehuil.”

      Die water drup van my warm gesig af. Ek klem die papierhanddoek in my vuis vas. Iets ruik soos ’n nat hond.

      Chantelize tel haar sportsak op. “Nou ja, ek moet gaan opwarm vir die hoogspring. Dit is maar erg as mens die heeldag jou rekords van verlede jaar moet verdedig.” Sy kyk my en my skoolklere op en af. “Ek wil net vir jou sê – ons atlete waardeer julle ouens se singsongs op die paviljoen vrééslik baie.”

      Iets soos miere march van my voete af boontoe deur my lyf, tot in my vingerpunte. My hande tintel, soos wanneer mens daarop gesit het en die lewe daarna begin terugkom. Chantelize het omgedraai en is op pad deur toe.

      “Haai, wag ’n bietjie. Jy kan nie sê wat jy wil en dan net wegloop nie.” Ek gryp haar aan die arm.

      “Eina!”

      Jis, dan is sy nog pieperig ook.

      “Kyk net wat het jy gedoen! Is jy mál of wat?”

      Daar is pers merke op haar arm – presies daar waar ek haar gegryp het. Ek kyk na my hand. Dit is bloedrooi en dit voel of iemand my vingers met spelde steek. Ek swéér ek het haar nie so hard gegryp nie.

      “Bleddie bitch! Dis tyd dat Zak weet met watter gemors hy deurmekaar is,” sê sy. Of nee, sy moet dit dink, want haar mond is toe terwyl sy na my gluur.

      Sy dink dit en ek hoor dit. Shitters. “Sorry, ek het nie bedoel om …”

      “Druk jou sorry – ek gaan hoof toe,” val sy my in die rede. “Ek weet nie uit watter gat jy gekruip het nie, maar hier rand ons nie mekaar aan nie.” Met dié vlieg sy by die deur uit.

      Ag jeerlikheid tog, nou is ek diep in die dinges. Ek gaan by een van die hokkies in en maak die deur agter my toe. Terwyl ek op die toe toiletsitplek sit, bekyk ek my hand. Dit lyk nou weer normaal en die speldeprikke is ook weg. Wat de hel is besig om met my te gebeur?

      Ek haal my selfoon uit en WhatsApp vir Aimee. Hi, hu ga di da? Mis jou baie.

      Hi, Kali, mis jou ook, antwoord sy. Gaan OK. Hang ini mall uit met Cindy. Ga nou fliek. Sorry, chat later.

      So much vir ewige vriendskap. Jis, dit suck. Veral wanneer mens nodig het om vir iemand te sê goggas vreet sirkels uit op jou nek, jy begin mense se gedagtes lees, jy skiet katte voor jou soort-van-kêrel en jy gee mense blou kolle as jy net aan hulle vat.

      Dan onthou ek wat Chantelize gesê het oor Zak.

      Kali-tjanke-balie.

      Zak sou my nooit so genoem het nie. Of sou hy?

      As die lewe net naastenby fair was, het ek nie nou tussen Nomsa en Tara langs die paviljoen gestaan en kyk hoe Zak en Chantelize saam op die podium staan nie. Junior Victor Ludorum en Victrix Ludorum.

      En nou omhels sy hom sowaar! Pleks het ek haar netnou eerder aan die keel gegryp.

      “Oee, as ek jy is, sal ek daai ene dophou,” sê Nomsa langs my. In haar dirigent-outfit lyk sy soos ’n bemanningslid van een of ander space ship.

      “Chantelize het nog altyd ’n crush op hom gehad,” sê Tara. “But don’t worry; Zak het nog nooit vir haar tricks geval nie.”

      En tog het hy by sy vriende met my gespot. My Kali-tjanke-balie genoem. Ek sluk en knip my oë. As ek nou weer begin tjank, kou ek my polse af.

      Ek wag tot ná die atletiekbyeenkoms toe ons die aand by die sokkie is voor ek hom corner. “Ons moet praat,” sê ek hard sodat hy my oor die dansmusiek kan hoor.

      “Waaroor?”

      Damn, as hy net nie so stunning gelyk het in sy Diesel-jeans nie, was dit baie makliker om met hom ’n fight te pick.

      “Kom ons gaan buitentoe. Dis bedompig in die saal,” sê ek.

      Ons gaan koop koeldrank by die snoepie en loop tot op die rand van die krieketveld.

      Anderkant die krieketveld skyn die sterre helder bokant die donker rug van die berg.

      “Sorry dat ek jou wegsleep van die dansery af, maar daar is iets wat ek vir jou moet vra,” begin ek toe ons op die gras gaan sit.

      “Dis oukei. Ek wil vir jou ook iets vra.”

      “Vra jy maar eerste,” sê ek vinnig.

      Wow, dalk wil hy vra of ons officially ’n item kan wees. Ons het nog nooit regtig oor ons twee gepraat nie. Dalk moet ek hom nie nou aanvat oor wat Chantelize gesê het nie. Buitendien, dalk het sy anyway net gelieg.

      Sy’s so freaking mooi; ek hoop nie ek pis haar totally af nie. Maar ek moet weet.

      Jisterday, ek doen dit al weer. Hy’t niks gesê nie, net gedink – en toe hoor ek dit. Mind you, hy’t gedink ek is mooi. Freaking mooi, nogal. Ek wil eers glimlag, maar toe onthou ek die laaste stukkie. Wat is dit wat hy moet weet?

      “Vra nou,” sê ek en hou my asem op.

      “Chantelize het gesê jy het haar vroeër vanmiddag seergemaak – sy’t my die blou kolle op haar arm gewys.”

      Ag, jimmel tog. “Ek belowe ek het nie bedoel om haar seer te maak nie, maar sy het alles begin. Sy het gesê jy het met my gespot by jou vriende. My Kali-tjanke-balie genoem.”

      Zak los my hand. “Dan wás dit jy wat haar so seergemaak het.”

      Ek wip my tot in anderland en skuif ’n paar sentimeter weg van hom af. “Dan hét jy met my gespot,” sê ek styf.

      Shit, dan het Chantelize die waarheid gepraat. Ek het genuine nie gedink Kali sal so iets doen nie.

      “En ek het ook nie gedink JY sal so iets doen nie,” antwoord ek voor ek kan keer. O hel, hy het dit gedink, nie gesê nie. Ek is nie veronderstel om te antwoord as mense dink nie.

      Zak kyk na my. “Dis weird.”

      “Wat?” vra ek versigtig.

      “Dis asof jy al weer geweet het wat ek dink.”

      Nou moet ek mooi lieg. “Jy’t self gesê dis omdat ons mekaar so goed ken. Ek het net geraai dit is wat jy sou dink; soort van ’n lucky guess, jy weet?”

      Stilte. Hel, ek hoor nou nie eens wat hy dink nie. Maybe moet ek die spotlight vir ’n change op hom sit.

      “Zak, is dit waar wat sy gesê het? Het jy genuine met my gespot?”

      “Dit was darem lank terug. Ná die vakansie toe jy my die heeltyd ge-ignore het. Ek was genuine pissed. Sorry.”

      “So eintlik was dit Leonardo se skuld. As hy nie so mislik was nie, het ek nie getjank nie en het ek jou ook nie vir die res van die vakansie geïgnoreer nie.”

      “Hoekom hét jy?”

      Régtig? Verstaan ouens dan niks nie?

      “Kali?”

      Die manier waarop hy my naam noem, laat my dink aan die geur van rose. Rooies.

      Oukei dan. Here goes. “Daai dag … ek was skaam omdat ek op my rok gemors het en verál omdat ek toe nog gehuil het ook.”

      Dan is sy arms om my. Sy lippe vee oor my wang. “Sorry.” Dan my ander wang. “Sorry.” Dan raak sy mond saggies aan myne.

      “Dis oukei,” fluister ek. Terwyl hy my soen, klop ons harte so styf teen mekaar dat ek vergeet van vreemde bysteke en gedagtes lees en alles.

      Haar boobs voel so sag teen my. Maybe sal sy nie mind as ek daaraan vat nie. Nee, liewer nie. Netnou skrik sy.

      Ek skrik so groot toe ek hoor wat hy dink dat ek sommer vergeet om te soen. Hy hou ook op en kyk na my terwyl hy ’n haarsliert uit my gesig vee.

      “Ek kan nog nie glo jy’s genuine hier nie, Kali. Om oor Skype te chat is glad nie so lekker soos