Die Poort 1: Bewakers. Nelia Engelbrecht

vreeslike frons tussen sy beautiful oë.

      Ek vat die glas by hom en drink. Ek stik amper toe ek agterkom daar staan ’n kring mense om my. Party – soos Nomsa en Tara – lyk geworried, maar die meeste lyk net nuuskierig. My wange word warm. Jeerlikheid, ek het sowaar flou geword. En my naam met ’n hengse plank geslaan.

      Ek sukkel soos ’n dronk hoender regop. Eers toe ek weer op die stoel sit, onthou ek van die ou tannie. Die stoel langs my is nou leeg. Ek kyk rond, maar sien haar nêrens nie. Ek sal seker ook nie terwyl die laaste klomp nuuskierige agies nog om ons rondhang nie.

      “Hier.” My ma druk ’n bordjie eetgoed in my hand. “Jy staan nie op voor jy alles geëet het nie.”

      “Ek is nie honger nie,” brom ek.

      My ma glimlag liefies vir die paar mense wat nog om ons staan. Dan blits haar blou oë na my kant toe. Sy leun nader. “As jy nou regtig voor al hierdie mense wil baklei, moet jy net sê,” fluister sy, vat haar hare agter haar nek saam en trek dit oor haar linkerskouer vorentoe.

      Dié hare-ding beteken dat sy hoog de hel in is. Omdat ek nie ’n nog groter scene wil maak nie, steek ek ’n hele melktertjie in my mond. Dit keer sommer ook dat ek dalk iets sê wat ek nie moet nie.

      Bospoort is ’n one horse town en nuus trek teen die spoed van wit lig. Dit vind ek die volgende dag by die skool uit.

      Soos elke oggend vandat die skool vier weke terug begin het, kry ek en Zak vir Nomsa en Tara voor skool agter die houtwerksentrum.

      “You won’t believe it, ” sê Nomsa, “daai simpele Nokwazi vertel vir almal jy was gister so heartbroken by die begrafnis dat jy sommer gefaint het en amper in die graf in geval het.”

      Ek vervies my amper in ’n ander bra size in. “Daar wás nie eens ’n graf nie.”

      “Dis wat ek vir haar gesê het, ja. Anyway, jy het darem mooi ladylike gefaint. Laas toe een van my aunties by ’n begrafnis uitgepass het, het almal haar groot pienk panty gesien. Ek sê jou, we were scarred for life.”

      Nomsa is kastig ’n Afrika-prinses. Sy sê haar voorvaders was van die oorspronklike heersers van die Zimbabwe-ruïnes. ’n Vet liegstorie, as jy my vra.

      Zak se vingers vleg deur myne. “Kali is altyd ’n lady,” sê hy vir Nomsa en glimlag vir my.

      Die kyk in sy oë laat my melkkos en kaneelsuiker ruik, soos dié wat my ma in die winter maak.

      Tara kom vorentoe en gee vir my ’n drukkie. “Ek is regtig jammer oor jou oupa,” sê sy sag. Nes Nomsa kan sy ook goed Afrikaans praat, al is hulle in die Engelsmedium-klas.

      “Ebony en Ivory, my twee favourite girls,” sê iemand skielik agter my. Ek swaai om.

      Die donker ou is skraler as Zak, maar enige tyd net so sexy.

      “Leonardo!” Nomsa se vlegseltjie-hairdo kom net tot by die ou se bors toe sy hom ’n drukkie gee.

      “Hoog tyd, pel, ek het al gedink jy bly vir altyd in Italië,” sê Zak toe hulle hande skud.

      Dan is dit nou die famous Leonardo.

      Nomsa het gesê hy is so slim dat die hoof maar anderkant toe kyk as hy die eerste paar weke van elke jaar afvat om in Italië rond te hang.

      “Ek sien ons Irish beauty is nog net so mooi,” sê Leonardo en sit sy arm om Tara se skouers.

      “En jou mond is nog net so glad,” antwoord Tara en lig haar een wenkbrou. Verbeel ek my, of bloos sy?

      “Leonardo, dis nou Kali Theron,” sê Zak.

      Die donker ou draai na my en kyk my op en af. “H’m, ek onthou jou. Dit was die Desembervakansie van 2007 – die jaar toe ons nie Italië toe was nie. Zak se ma het vir ons hotdogs gemaak en jy het ’n streep tamatiesous op jou wit rok gemors.” Hy kantel sy kop skeef. “Jy was so ’n Liewe Heksie-rige dogtertjie, maar gelukkig het jy jou neus intussen mooi ingegroei.”

      “Net jammer jy het nie jou bakore ingegroei nie,” kap ek terug.

      “Mooi so, Kali, sê hom,” kom dit van Nomsa.

      “Moenie dié grootbek kop toe vat nie, jy was ’n baie cute dogtertjie, ” sê Zak en grinnik.

      Die klok lui en terwyl ons vierkant toe stap, vra Zak vir Leonardo uit oor sy kuier by die familie in Italië.

      Wat ’n arrogante vent. Ek onthou die dag waarvan hy gepraat het. Die simpele seunskind met die groot ore wat vir my gelag het toe ek op my nuwe rok gemors het. Die verleentheid toe ek huilend huis toe gehol het. En die res van die vakansie toe ek gemaak het of ek nie hoor as Zak my by die heining roep nie.

      In die vierkant open die hoof en lees ’n hele lys afkondigings. Dan maak hy keel skoon. “Meneer en mevrou Spoelstra sal vir ’n paar dae nie by die skool wees nie. Gaan soos gewoonlik na hulle klaskamers toe – daar sal iemand wees om toesig te hou.”

      “Ek hoop net hulle spoor haar gou op,” voeg hy by sonder om sy mond te beweeg.

      Dis weird. Ek loer na Nomsa langs my. Het sy dit ook gesien?

      Toe ons begin klas toe stap, wil ek haar vra, maar sy pyl op ’n groot, ronde meisie af. Nadat hulle vinnig gepraat het, kom sy terug na my en Tara.

      “Julle sal dit nooit glo nie – Nokwazi sê mevrou Spoelstra het verdwyn. Die polisie soek al van gister af na haar. Shame, arme Meneer, hy kyk seker nou alleen na hulle kind. Nokwazi sê daar is nie oumas en oupas wat kan help nie. ”

      “Ons het verlede jaar by mevrou Spoelstra lewensoriëntering gehad. Ek hoop nie sy het iets oorgekom nie,” sê Tara fronsend.

      Skielik brand dit agter teen my nek. “Ouch!”

      “En nou?” vra Nomsa.

      “Ek dink iets het my gebyt of gesteek.” Net waar my haarlyn begin, brand dit soos vuur.

      “Let me see,” sê Nomsa en kom nader.

      Sy lig my poniestert op. “Mens kan nie lekker sien so onder die hare nie. Ek hoop nie dis ’n spinnekop wat jou gebyt het nie. Mens kry vreeslike giftige goggas. As hulle jou byt, val daar sommer gate in jou vleis in.”

      “Nomsa!” Tara kyk kwaai na haar. “Is dit nou nodig om so graphic te wees?”

      Dan kom Zak en Leonardo om die hoek. “Is daar fout, Kali?” vra Zak.

      Ek vryf my nek terwyl Nomsa weer haar gogga-teorie vir Zak spin. Leonardo staan skuins agter Zak. Hoekom kyk hy so snaaks na my?

      “Dalk moet jy na jou pa toe gaan dat hy kan kyk wat dit is,” sê Zak.

      “Ons ander moet klas toe gaan,” sê Tara.

      Om ons is die stoepe al byna verlate. “Ek gaan ook klas toe. Dit voel al klaar beter. Dit was dalk maar net ’n muskiet.”

      “Hallo-o-o? Klink eerder of dit ’n perdeby op steroids was,” sê Nomsa terwyl ons klas toe stap.

      Eers toe ons in die klas sit, strike dit my. Terwyl ons ons handboeke uithaal, fluister ek vir Tara in die bank voor my.

      “Hoe oud is die Spoelstras se kind?”

      “Ek weet nie. Hy kan nog nie loop nie – sy stap party middae by ons huis verby met hom in die waentjie.”

      “Mevrou Spoelstra – het sy kort swart hare?”

      “Ja. Is jy oukei? Jy’s baie bleek,” sê Tara, haar oë op skrefies getrek.

      “Ek is fine.”

      Die res van die dag hol my gedagtes heen en weer. Die vrou met die kind in die stootwaentjie – die een wat ek by die begrafnis gesien het – was dit dalk mevrou Spoelstra?

      Nee, nou is ek simpel. Daar is tog seker baie vroue met kort swart hare wat hulle kinders in stootwaentjies rondstoot. Buitendien – wat daarvan as dit sy was? Sy kon net so wel daarna