Die Poort 1: Bewakers. Nelia Engelbrecht

hoekom?”

      “Onthou jy die kleintjie in die stootwaentjie – die een by die begrafnis wat so geskree het?”

      Zak glimlag. “Jy bedoel die een wat ek nie gehoor of gesien het nie?”

      “Dit is nie my skuld as jy nie jou oë en ore kan gebruik nie. Anyway, ek dink dit was haar kind.”

      Hy skud sy kop. “Kan nie wees nie. Nokwazi FM sê al heeldag vir almal wat wil hoor haar cousin wat by die polisie werk, sê die Spoelstras het sport afgerig by die skool en daarna die kleintjie by die dagmoeder gaan oplaai. Toe hulle by die huis kom, het juffrou Spoelstra gesê sy gaan met die kleintjie stap, maar ’n rukkie later kry Meneer toe net die kleintjie in sy waentjie op die stoep. Sy vrou was nêrens nie. Die polisie dink sy is ontvoer of iets.”

      Ek gaan staan stil. “Jy bedoel sy het net verdwyn?”

      “Dis wat Nokwazi sê.”

      Dan was dit iemand anders by die begrafnis. ’n Ander vrou wat verdwyn het. Ag, bollie, ek moet nou end kry. Die vrou by die begrafnis het nie verdwyn nie. Sy het seker net vroeg huis toe gegaan omdat die kind so geskree het.

      Ek en Zak groet en ek stap by hulle huis verby na waar Kristoffel, die dikste Corgi in die wêreld, vir my by die hek wag. Sy rooi tong hang uit soos hy lag toe ek hom vryf. “Ieeu, ieeu,” sê hy en spring soos ’n mal haas rond terwyl ons voordeur toe stap.

      In die huis hoor ek my ma en pa se stemme van die kombuis se kant af. Dit klink amper of hulle stry.

      “Hulle het ons verséker dit sal nie gebeur nie, Jacques. En nou hét dit.”

      My ma klink heel uitgefreak. Waarvan praat sy?

      “Daar is dalk ’n heel eenvoudige verduideliking, Ailene. Dalk ly sy aan postpartum-depressie en wou sy net vir ’n rukkie wegkom van alles af. Jong ma’s doen dit soms. Ek is seker sy is nie …”

      My pa bly stil.

      “Jy kan dit nie eens sê nie, kan jy?” vra my ma.

      Ek en Kristoffel stap by die kombuis in. “Wat kan Pa nie sê nie?”

      Hoekom lyk hulle so verskrik? Wat gaan aan?

      “Niks nie. Ons praat sommer,” antwoord my ma vinnig.

      “Is dit oor die onderwyseres wat gister verdwyn het? Het julle haar geken?”

      My pa sit sy koffiebeker in die wasbak neer. “Ja, maar soos ek vir jou ma sê – sy het miskien net nodig gehad om bietjie weg te kom van die huis af. Môre, oormôre kom sy waarskynlik self terug.”

      “Ons kan maar net hoop dit is nie …” My ma knyp haar lippe teen mekaar.

      “Is nie wat nie?”

      Stilte. Dan sê my ma iets, nog steeds met haar lippe so op mekaar, maar ek kan nie mooi hoor nie. Net toe ek wil vra wat sy sê, praat my pa.

      “Ek moet terugkom by die spreekkamer.” Hy soen my ma op haar wang en gee my ’n vinnige drukkie voor hy by die deur uit verdwyn.

      “Wat vroetel jy so aan jou nek, Kali?” vra my ma.

      Ek het nie eens agtergekom ek vryf my nek nie. “Iets het my gesteek. Nomsa sê sy dink dit was ’n by.”

      “Gelukkig is jy nie allergies daarvoor nie. ’n By het jou gesteek toe jy nog baie klein was. Behalwe dat jy geskree het dat hoor en sien vergaan, het jy darem niks daarvan oorgekom nie.” My ma het intussen nadergekom. “Draai om dat ek kan sien.”

      “Dis nie nodig …”

      “Hou stil,” val my ma my in die rede. “Dit lyk amper soos twee sirkels … ” Sy trek haar asem skerp in.

      Ek draai om. Haar gesig is witter as die afdroogvadoek wat tussen ons op die tafel lê.

      “Dit kan nie wees nie,” sê my ma sonder om haar lippe te beweeg.

      “Wat kan nie wees nie?”

      My ma se oë word nog groter. Sy gee ’n tree agteruit.

      “Kali, ek moet … daar’s koue hoender in die yskas. Maak vir jou ’n toebroodjie. Ek moet iemand gaan sien. Ek is nou terug.”

      “Ma!”

      Voor ek kan keer, is sy by die deur uit. Terwyl ek die hoender uit die yskas haal, hoor ek die voordeur oop- en toegaan en oomblikke later haar kar wat langs die huis wegtrek.

      Ek maak vir my ’n toebroodjie en sit by die kombuistafel en eet. Langs my staar Kristoffel na my met sy ag-gee-vir-my-ook, toe?-kyk.

      “Nee, jy’s op ’n diet,” hou ek my hardegat. Terwyl ek verder eet, drool hy ’n plassie op die vloer, so lus is hy. My hart word sag. “Ag, oukei, maar net ’n stukkie, hoor jy?”

      Ja, ek weet ek moenie, maar shame, hy’s my enigste seuntjiehond en hy raak seker moeg van die veearts se diet-hondekos.

      Ouch, my nek brand nog steeds. Ek eet klaar en stap badkamer toe. Met my een hand lig ek my hare op terwyl ek met die ander een die handspieël vashou. Jig, dit lyk erg. Geen wonder my ma het so uitgefreak nie. Dit lyk soos twee rooi, opgehewe sirkels wat mekaar halfpad oorvleuel. Ek smeer van my ma se duur nagroom aan. Die koel salf laat dit minder brand.

      My ma bly die hele middag weg en ek is al amper klaar met my huiswerk toe ek die voordeur hoor oopgaan. My ma en pa praat in die gang. Kristoffel se ore draai in hulle rigting.

      “Kali?” roep my pa dan.

      “Hier, in my kamer!”

      My pa loer om die deur. “Jou ma sê my daar is ’n wond aan jou nek.”

      Jisterday, sy kan darem oordryf. “Dis nie ’n wond nie. Iets het my net gesteek of gebyt. Ek het van Ma se gesigroom aangesit. Dit voel al klaar beter.”

      “Nogtans. Laat ek net kyk.” Hy lig my hare op en raak saggies aan die bytplek.

      My ma kom ook by die kamer in. Sy lyk erg gestress.

      “Ek sal vir jou ’n pilletjie gee. Dit sal help,” sê my pa.

      “Niks kan hiervoor help nie. Niks nie,” sê my ma terwyl haar lippe styf op mekaar bly.

      My hart klop vinniger. “Hoekom sal niks kan help nie? Hoekom kyk julle so vir mekaar?”

      Dit lyk of my ma wil antwoord, maar dan draai sy net om en stap uit.

      “Wat is dit met Ma?”

      My pa probeer glimlag, maar hy kry dit nie heeltemal reg nie. “Sy is net ontsteld oor die vrou wat verdwyn het.”

      Hy haal ’n houertjie pille uit sy baadjiesak. “Hier, dis antihistamien. Drink een voor jy gaan slaap. Dit sal help vir die branderigheid.”

      Terwyl ek my huiswerk klaarmaak, hoor ek hoe my ma potte en panne in die kombuis rondskuif. Iets ruik lekker; soos tjops wat braai. Kristoffel draf met ’n hoopvolle uitdrukking agter my aan kombuis toe.

      “Jou pa is hospitaal toe vir sy rondtes,” sê my ma terwyl ek haar help slaai maak. “Hy sê ons moet maar eet, ons moenie vir hom wag nie.”

      Ons sit sommer by die kombuistafel en eet. “Het Ma darem vanoggend geskilder?” My ma verf sulke lelike prente waarvoor mense baie geld betaal in die kunsgalerye in die stad.

      “Nee. Daar is nog te veel goed wat my aandag aftrek. Eers die trekkery, toe Oupa en daarna die vrou wat verdwyn het en nou die dinge wat …”

      Die res sê sy terwyl sy haar lippe opmekaar druk.

      “ … met jou gebeur.”

      “Ma, dit was net ’n bysteek of iets. Teen môre is alles weer normaal.”

      My ma staan op en begin afdek. “Natuurlik.” Sy draai wasbak toe. “My liewe kind, niks sal ooit weer normaal wees nie.”

      Die laaste stukkie sê sy terwyl