7 Dae. Deon Meyer

hom self kom vra, kom speel vir my. Hy’t vrede gemaak daarmee dat die wêreld verander het, dat die kinders deesdae keuses het, dat hulle benadering tot loopbane anders is.

      Vrede met ’n klomp dinge. Op die randjie van regkom.

      En nou het hy op een aand gaan staan en ’n doos van homself maak voor drie mense vir wie hy ontsaglike respek het: Anton Goosen, Lize Beekman en Alexa Barnard. En laasgenoemde na die bottel laat gryp.

      Laat hy dit nou maar aanvaar. Hy’s ’n fokop.

      Die woord hang vir ’n oomblik in sy gedagtes, en hy besef: Dis die gevloek. Dis die probleem, dis die ding wat vanaand al die moeilikheid gemaak het. Nou, hier, moet dit einde kry. Hy het klaar gevloek. Klaar. Vir die res van sy lewe. Soos hy die drank gelos het, só sal hy die fokken gevloek ook los.

      En môre, as sy nugter is, sal hy vir Alexa van die Sloet-saak verduidelik en haar om verskoning vra, en haar laat bel na die ander twee toe, sodat sy kan sê: Dit was uit bewondering en senuwees, miskien het dit ander mense ook al oorgekom, miskien is hy nie die eerste nie.

      En dan dink hy hoe mooi Alexa gelyk het en aan sy vinnige hoop, by haar huis, vir ’n gelukkie vanaand, en hy snork minagtend vir homself, vir dié wêreld, in sy Valke-BMW op die N1. En hy dink, die lewe is net nooit fo– … Verdomp. Die lewe is net nooit verdomp eenvoudig nie.

      Hy vind geen vreugde in sy nuwe woord nie.

      * * *

      Hy hou by die Kunstekaap stil. Sy selfoon lui. Dit is seker weer die sentrumbestuurder, oor Alexa. Hy antwoord haastig, wil sê hy is hier.

      “Griessel.”

      “Kaptein, dis Tommy Nxesi van Groenpunt.” Daar is ’n versigtigheid aan die stemtoon.

      Dit neem hom ’n oomblik om te snap – dit is die adjudant-offisier wat die Sloet-saak oorspronklik ondersoek het.

      “Jis, Tommy.”

      “Kaptein, moet ek nog inkom?”

      “Nee …” Hy besef die speurder het gesit en wag dat hy moet bel, op versoek van John Afrika. “Ekskuus, Tommy, ek moes jou laat weet het …” Griessel dink aan wat voorlê, met Alexa. “Jy hoef nie … Kan ons môre praat?”

      “So jy’t my nie vanaand nodig nie?”

      “Nee, baie dankie …”

      “O.K.,” sê Tommy verlig.

      “Dankie …” En dan onthou hy, hy wil na die moordtoneel gaan kyk. “Tommy, het jy nog die sleutels van Sloet se woonstel?”

      “Nie hier by my nie.”

      “Nee, ek bedoel môreoggend – kan ons môreoggend gaan kyk?” En dan haastig, want hy weet hoe Nxesi oor die hele ding moet voel, hy was self al in só ’n posisie: “Jy’s die ekspert op hierdie een. Ek wil hoor wat jý dink.”

      “Sure, kaptein. Hoe laat?”

      “Nege-uur?”

      “Kry jou daar, thanks, kaptein.”

      Griessel bêre die selfoon in sy sak.

      Hy sal sy kop bymekaar moet hou.

      * * *

      Hy skrik toe hy haar in die bestuurder se kantoor sien. Haar grimering is gesmeer, haar hare oor haar gesig, deurmekaar, haar rok se hals het te ver afgeskuif, ’n sandaal lê eenkant, die ander een aan haar voet. Sy sit wydsbeen op ’n stoel, haar elmboë op haar knieë, sy wieg heen en weer.

      “Alexa …”

      Sy kyk stadig op. Hy kan sien sy is baie dronk. Sy sukkel om op hom te fokus. Dan vertrek haar gesig stadigaan. Sy probeer orentkom, maar sukkel. Sy begin huil.

      Hy loop na haar toe, help haar op, wil haar rok optrek, maar sy omhels hom. Sy ruik na drank en parfuum.

      “Ek is hier,” sê hy. “Ek is jammer.” Hy sit sy arms om haar, hou haar vas.

      Haar kop is in sy nek en hy voel die warm, nat trane teen hom afloop. “Ek is …” sê sy, die sibilante wat swaar uitkom. “Ek is so ’n mislukking, Bennie.”

      “Jy is nie,” sê hy.

      Die bestuurder kom verby hulle, buk en tel haar sandaal op, en haar klein handsakkie wat oor die stoel se leuning gehang het. Hy hou dit na Griessel uit, die skoen aan net een vinger, asof dit besmet is, afkeer op sy gesig.

      Bennie neem die skoen en die handsak. Alexa sak af teen hom.

      “Kom,” sê hy sag. “Kom ons gaan huis toe.”

      * * *

      In die kar praat sy onsamehangend, haar kop teen die ruit. “Indringer, Bennie. Al wat ek is … hulle weet …” Sy sukkel om haar handsak oop te kry, haal haar sigarette uit, laat die aansteker val.

      Hy wil haar nie só sien nie, want dit is sý toedoen. Hy soek na woorde om boete te doen, om haar te paai, maar al wat hy kry, is: “Ek is verskriklik jammer.”

      Dit is asof sy hom nie hoor nie. Sy vat-vat na die aansteker op die vloer, gee die stryd gewonne, val terug in die sitplek en begin met ’n refrein: “Hulle het déúr my gesien.” Keer op keer sê sy dit, in die selfbejammerende toon van dronkverdriet.

      Sy selfoon lui. Jissis, wat nóú weer? Hy antwoord.

      “Bennie, dis John Afrika. Cloete sê daar gaan hierdie klein beriggie op bladsy 14 van die Weekend Argus wees, en op die internet, ons was te laat vir enigiets anders. Dis ’n gemors, Bennie, ek sê nou vir jou. In elk geval, ek wou net laat weet, jy sal moet uithaal en wys. Draai al die krane oop, Bennie.”

      “Ja, generaal.”

      “O.K., Bennie.” Afrika beëindig die oproep.

      “Hulle het deur my gesien,” sê Alexa.

      Hy hou voor haar huis stil, kry eers haar sleutel in die klein handsakkie. Hy klim uit.

      “Moet my nie los nie,” sê sy smekend, in die stem van ’n kind.

      Hy klim terug. “Ek gaan jou nie los nie. Ek wil net die deur gaan oopsluit.”

      Sy kyk na hom sonder begrip. “Ek’s ’n alkoholis, jy weet.”

      Hy knik, klim weer uit, loop haastig na die voordeur toe, sluit dit oop. Draf terug na die kar, maak die passasiersdeur oop. “Kom ons kry jou in die huis.”

      Sy reageer nie, sit net daar, nou weer wiegend.

      “Asseblief, Alexa.”

      Sy lig stadig haar linkerarm. Hy buk, trek haar arm oor sy rug, beur haar uit en op. Sy is onvas. Hy skuifel met haar, deur die hekkie, op teen die stoep. Binne sukkel hy eers om die ligskakelaars te kry, dan help hy haar stadig op met die trappies. Haar ander sandaal kom los, rol twee trappies af. Hulle skuifel deur die gang, tot in haar kamer. Hy laat haar op die bed sit. Sy val skuins, haar kop op die deken. Hy skakel ’n bedliggie aan, staan vir ’n oomblik besluiteloos.

      Hy moet haar handsak gaan haal, in die kar. Die voertuig sluit.

      Haar lippe beweeg, sy sê iets.

      “Alexa …”

      Hy bring sy kop nader, sodat hy kan hoor wat sy sê. Maar sy praat nie. Sy sing. Die liedjie wat haar destyds beroemd gemaak het. “Soetwater”. Sag, byna onhoorbaar, maar perfek, nootvas, in haar sonderlinge, ryk stem.

      ’n Glasie vol sonlig, ’n soet kelkie klein.

      Skink soetwater.

      ’n Mondjie vol liefde, ’n slukkie vol pyn.

      Drink soetwater.

      “Ek gaan net gou die kar sluit,” sê hy.

      Geen reaksie nie.

      Hy loop haastig. Op pad teen die trappe af onthou hy sy het selfmoord probeer pleeg, die laaste keer toe sy