7 Dae. Deon Meyer

en hy sê: “Nee, asseblief,” maar met al hoe minder oortuiging, want die vooruitsig het hom begin verlei. Tot hy ingestem het, om haar onthalwe, maar die vlinders was tóé al in sy maag, die vae vrees, nee, die eerste wete dat hy dit dalk nie goed gaan hanteer nie.

      Sy skuld. Net sy eie fokken skuld.

      * * *

      Hy weet daar is groot moeilikheid toe hy die drie senior offisiere van die DPMO – die Direktoraat vir Prioriteitsmisdaad-ondersoeke – én genl. John Afrika, Wes-Kaapse hoof van Speurdienste en Misdaadintelligensie, sien sit.

      Die forse brig. Musad Manie, Valke-bevelvoerder, sit in die middel met sy granietgesig. Weerskante is kol. Zola Nyathi, hoof van die Geweldsmisdaadgroep en Griessel se direkte baas, en kol. Werner du Preez, Groephoof van Crimes Against the State (CATS). Afrika is aan die ander kant van die tafel.

      Hulle groet, Manie vra hom om te kom sit. Griessel sien daar lê dossiere en dokumente voor elkeen van die senior offisiere.

      “Jammer ek het jou aand onderbreek, Bennie,” sê die brigadier. “Maar hier’s ’n ding.”

      “Lelike ding,” sê Afrika.

      Kol. Nyathi knik sy kop.

      Die brigadier huiwer met ingehoue asem, asof daar baie is om te sê. Dan bedink hy hom, stoot ’n vel papier oor die tafel. “Kom ons begin hier.”

      Griessel trek die vel nader, begin lees, bewus van die vier se oë op hom.

      [email protected]

      Sent: Saturday 26 February. 16:51

      To: [email protected]

      Re: Hanneke Sloet – julle was gewaarsku

      Dit is vandag presies 40 dae nadat Hanneke Sloet vermoor is. Dit is 40 dae van toesmeer. Julle weet hoekom sy vermoor is.

      Hierdie is my vyfde boodskap maar julle luister nie. Nou dwing julle my. Vandag sal ek ’n poliesman skiet. In die been. Ek sal elke dag ’n poliesman skiet, tot julle die moordenaar aankla.

      As julle nie more in die koerant ’n berig het wat sê julle het die Sloet-saak heropen nie, sal die volgende skoot nie in die been wees nie.

      Geen naam onder nie. Griessel kyk op.

      “Soos jy kan sien, is dit vanoggend gestuur,” sê die brigadier. “En vanaand is konstabel Brandon April deur ’n sluipskutter in die been geskiet by die Claremont-stasie se parkeerterrein. Hier net voor sewe.”

      “Langafstand-skoot,” sê Afrika. “Hulle soek nog na die bliksem se lêplek.”

      “The knee is bad,” sê Nyathi. “Disintegrated.”

      “Jong man,” sê Afrika. “Sal nie weer normaal kan loop nie. Dié mal moer …” en hy beduie na die e-pos in Griessel se hande, “het al vier keer vir my geskryf. Sulke deurmekaar e-posse, die goed maak nie sin nie.” Hy tik op die dossier voor hom. “Jy sal sien.”

      Die brigadier leun vorentoe. “Ons wil aankondig dat jy die herondersoek na die Sloet-saak gaan lei, Bennie.”

      “Ek het persoonlik vir die brigadier gevra of ons dit vir jou kan gee,” sê Afrika.

      “Cloete werk op die oomblik aan die Sondagkoerante, hy sê daar’s ’n kans dat ons iets in die Weekend Argus en Rapport se Kaap-seksie kan inkry,” sê Manie. Cloete is die SAPD se skakeloffisier wat die media moet hanteer.

      “Ons gaan radio toe ook, maar ek weet nie of dit gaan help nie,” sê Afrika.

      “It’s a bit of a mess,” sê Nyathi, sy frons wat verdiep. “To say the least.”

      “As jy kans sien, Bennie. Ons staan agter jou. Ons almal.”

      Griessel plaas die vel papier op die tafel neer, trek sy nuwe, swart, byderwetse baadjie reg en vra: “Hanneke Sloet … dit was die prokureur?”

      3

      “Dis reg,” sê Manie en stoot die dossier oor na Griessel toe. “Middel Januarie. Groenpunt het die saak ondersoek …”

      Griessel vat die dik dokumente en probeer onthou wat hy van die Sloet-moord gehoor het. Daar was ’n klein mediastorm so ses weke terug, sy kollegas het die saak druk bespreek.

      “Vyf blokke van my kantoor af, in haar fancy woonstel,” sê Afrika. “Gesteek.” En dan voeg hy byna apologeties by: “Met ’n helse mes.”

      Die brigadier sug. “Hulle het niks gekry nie. Niks. Kyk na die ondersoekdagboek, jy sal sien, hulle het alles opgevolg.”

      Griessel maak die dossier oop by die SAP5-vorm in Deel C, blaai vinnig deur, sien die omvattende, noukeurige aantekeninge.

      “Jy weet hoe dit is sedert die Steyn-saak,” sê Afrika. “Almal maak dubbel seker, niemand vat meer kanse nie. Die Sloet-ondersoek was volgens die boek. Die forensies was goed, die voetwerk was deeglik, hulle het met al wat leef en beef gepraat, daar’s nie ’n motief van ’n uur oud nie.”

      “Except that she was a lawyer,” sê Nyathi filosofies. “Big clients. Big money.”

      “Ook waar …” sê Afrika.

      “Crime of opportunity,” sê Nyathi. “Impossible case.”

      Afrika sug. “Probleem is, sy het die derde Januarie in die woonstel ingetrek, sy’s die agtiende vermoor. Sy was nog nie heeltemal uitgepak nie. Niemand kon vir die Groenpunt-speurders sê of daar iets gesteel is nie.”

      “Ons moenie te veel verklap nie,” sê Manie versigtig vir die generaal. “Ons wil hê Bennie moet met ’n vars oog kyk. Van voor af deur die dossier werk, kyk wat hy kan kry.”

      Afrika knik instemmend.

      Griessel tel die e-pos op. “Brigadier, wat van hierdie ‘toesmeer … julle weet hoekom sy vermoor is’?”

      Voor Manie kan antwoord, sê Afrika driftig: “Dis twak, Bennie, absolute twak. Jy moet na sy ander e-posse kyk. Vreeslike insinuasies. Ons beskerm die kommuniste en die Antichriste en ek weet nie wat alles nie.”

      “The guy is a loony,” sê Nyathi. “White supremacist, hates us, hates the government, hates gay people, hates everybody.”

      “ ’n Terroris, dis wat hy is, ’n terroris wat skuil agter ’n anonieme e-posadres. Untraceable.” Afrika skuif ’n dun lêer voor hom ook na Bennie toe. “Hier is die ander briewe. Jy sal sien.”

      Moet hy die sluipskutter-ding ook ondersoek?

      Die brigadier sien sy onsekerheid, want hy sê: “Jy weet hoe dit is met die malles, Bennie – partykeer fikseer hulle op ’n spesifieke saak. Maar as daar ’n verband tussen die skieter en Sloet is, en ons het dit gemis … CATS gaan die skieter jag, kol. Du Preez is die JOC-leier.”

      “Mbali sal ons ondersoekbeampte wees, brigadier,” sê Du Preez. “Sy’t gister teruggekom uit Amsterdam …”

      “Amsterdam, o, Amsterdam,” sê Afrika kopskuddend maar goedig.

      “Our dear Mbali …” sê Nyathi en glimlag ligweg.

      Die eenheid gons die afgelope week oor “die insident in Amsterdam”. Die gesette Mbali Kaleni, al ses maande lank lid van Du Preez se CATS-groep, was deel van ’n groep speurders wat in Holland gaan kursus doen het. En toe gebeur daar iets met haar, volgens die SAPD-bostelegraaf ’n kwaai verleentheid. Maar ondanks die spitsvondige spekulasie in die wandelgange weet niemand regtig wat plaasgevind het nie. Behalwe die topstruktuur, en hulle swyg soos die graf.

      “Jy gaan jou hande vol hê, Bennie, maar dis belangrik dat jy weet hoe CATS vorder, waarna hulle kyk. En as jy iets kry wat hulle kan help …”

      “Jy weet hoe ons werk, Bennie,” sê kol. Du Preez. “Een groot span …”

      Griessel knik weer.

      Nyathi