Proteus. Deon Meyer

in vreemde lande gaan leer het om vir sy land te veg.

      “En toe kom die boodskap een aand. Die Veiligheidspolisie het vir Senzeni gevat, Grahamstad toe. Hulle het die lewe uit hom uitgeslaan vir agt dae lank. En sy liggaam soos rommel langs die pad gelaat. En toe hoor ons nooit weer van ons kind nie.”

      * * * * *

      Anderkant Touwsrivier skud die pad sy kronkels sorgeloos af en sy gedagtes dwaal vir ’n slag weg van die motorfiets. Hy neem bestek van waar hy is, van moontlikhede en implikasies. Die LCD-strepies van die brandstofmeter wys hy sal moet petrol ingooi. Op Laingsburg. Daarna is dit 200 kilometer tot op Beaufort-Wes, ’n dodelike stuk pad deur die Groot-Karoo, breed en reguit, snikheet in die dag, sieldodend in die nag. Verwagte tyd van aankoms min of meer middernag, miskien ’n bietjie later.

      Van Beaufort-Wes is dit nog 500 of 550 Bloemfontein toe – te veel om voor sonop te haal? Miskien nie, as hy aanstoot, as hy sy petrolstoppe vinnig kan afhandel.

      Hy sal slaap moet kry in Bloemfontein, in die swart woonbuurt inry en iewers rus wanneer die son skyn.

      Die groot vraag bly: Weet hulle al hy het die motorfiets geneem? Het sy versuim om die alarm aan te skakel al implikasies gehad? As die antwoord “nee” is, het hy tyd tot agtuur, nege-uur môreoggend voor die boodskap sal uitgaan. En hulle sal nog moet raai oor sy roete.

      Maar as hulle reeds weet …

      Hy ken die spel. Hy weet hoe vinnig die moontlikhede vir die jagters en die prooi vermenigvuldig. Hy weet hoe hulle sal dink as hulle reeds weet. Sit jou geld op die hoofroete, die vinnigste, kortste pad, wend jou bronne daar aan, want dit is waar die hoogste persentasie van waarskynlikheid lê, al is dit nie veel meer as vyftig persent nie. Daar is te veel langer, mindere roetes, die moontlikhede kan jou van jou sinne af dryf.

      As hulle weet, sal die N1 hul kandidaat wees. Daarom moet hy die donker gebruik. En sy voorsprong.

      Hy klik die straal van die lig op hoog. Swart lint strek voor hom uit. Hy draai die versneller oop, die naald kruip aan, verby 140, teen die lang opdraande op, 150, sy oë meet die baan van lig voor hom, hoe vinnig is nog veilig in die nag?

      Net oor die kruin van die volgende deining in die landskap, as ’n vallei voor hom oopmaak en die GS verby die 160 skuif, sien hy die blou en rooi draailigte van die gereg voor hom in die verte.

      Hy gryp die voorrem, skop die agterrem, die ABS sidder, die drukking op sy arms groot. Hou die koppelaar in. Vir ’n oomblik dink hy hy gaan beheer verloor, en dan stop hy, in die middel van die pad en sy kop sê daar is nog iets wat hy moet doen, nog iets, die ligte, sit af, soek vervaard na die knoppie, kry dit, klik met sy regterduim. Skielik is hy nagblind, alles rondom hom swart. Dit is net hy en die wete dat hulle weet, dat hulle vir hom wag. Alles het verander.

      Al weer.