Kobra. Deon Meyer

“It is a great tragedy,” sê hy, met net ’n skeut van ’n Teutoonse aksent, en lei hulle na die sitkamer. Die plafon is twee verdiepings hoog. Na weerskante is ’n wye, indrukwekkende uitsig oor berg en vallei.

      Twee vroue staan op toe hulle inkom, die een jonk en aantreklik, die ander ouer – eienaardig, eksentriek.

      “Captain Cupido, captain Griessel, this is Christel de Haan, our hospitality manager,” sê Frank, en vat simpatiek aan die jonger een se arm. Haar oë is rooi agter die byderwetse donkerraambril. Sy klem ’n snesie in haar linkerhand vas en knik net, asof sy nie haar stem vertrou nie.

      “And this is ms Jeanette Louw,” sê hy met ’n infleksie wat net té neutraal is, sodat Griessel skerper fokus en die lyftaal sien. Daar is ’n atmosfeer hier wat nie heeltemal pas nie.

      Louw staan nader en steek haar hand uit. Sy is dalk vyftig, met groot blonde hare uit ’n bottel, bonkig, die kakebeen sterk. Geen grimering nie, en sy dra ’n man se swart ontwerperspak, met ’n wit hemp en ’n rooi-en-swart strepiesdas daarby. “Hallo,” sê sy ernstig in ’n diep rokerstem, haar greep sterk toe sy die speurders groet.

      “Christel and I will leave you now, at ms Louw’s request,” sê Frank. “We will be in my office, when you need us.”

      “No,” sê Cupido, “we need to talk to you now.”

      “Ek wil net eers alleen met julle praat,” sê die blonde vrou met ’n sekere gesag.

      “Please. My office is just here.” Frank beduie in die gang af.

      “No. We don’t have time for this,” sê Cupido.

      “Dit was my mense in die gastehuis,” sê Louw.

      “Hoe bedoel jy ‘jou mense’?”

      “Vaughn, kom ons hoor wat sy sê.” Griessel het nie die energie vir ’n konfrontasie ook nie. En hy het die toon tussen dié mense gesnap. By die verlies is daar wrywing. En spanning. De Haan begin huil.

      Cupido knik teësinnig. Marcus Frank stuur sy gasvryheidsbestuurder besorgd die gang af.

      “Sit, asseblief,” sê Jeanette Louw, en gaan neem self stelling in op een van die hoekige banke.

      Griessel gaan sit, maar Cupido bly staan, vou sy arms voor sy bors. “Wat gaan hier aan?” vra hy, duidelik nie gelukkig met die toedrag van sake nie.

      “Ek is besturende direkteur van Body Armour, ’n persoonlike-sekuriteitsmaatskappy in die Kaap. Ons het die gastehuis bespreek, en ons kontrak met La Petite Margaux sluit ’n NDA in. Hulle het geen …”

      “’n Wát?” vra Cupido.

      “’n Non-disclosure agreement,” sê sy asof sy haar redelikheid met moeite behou.

      “Vir wat?” vra Cupido.

      “As jy my kans gee, sal ek alles verduidelik …”

      “Ons werk teen die horlosie, mevrou.”

      “Ek besef dit, maar …”

      “Ons is die Valke. Ons het nie tyd vir ginnegaap en monkey business nie.”

      “Ginnegaap?” Griessel sien hoe haar beheer begin verdwyn en haar gesig vertrek, ’n versnit van kwaad én rou. Sy sit vooroor, steek met ’n verwytende vinger na Cupido. “Jy dink ek wil ginnegaap terwyl van my mense in daardie gastehuis lê? Los jou houding, en sit, sodat ek vir jou die inligting kan gee wat jy nodig het. Of ek loop, dan kan julle my kom soek as julle lus het.”

      “Ek vat nie orders van ’n …”

      “Asseblief,” sê Griessel skerp.

      Louw sak stadig terug in die bank. Dit duur ’n rukkie voor Cupido teësinnig “O.K.” sê, maar hy bly staan met sy gevoude arms.

      Dit neem Louw ’n oomblik om haar emosies in bedwang te kry, dan wend sy haar tot Griessel: “Kan ek eers vra: Hoeveel liggame is daar in die huis?”

      “Twee,” sê Griessel.

      “Net twee?”

      “Ja.”

      Sy knik asof sy dit verwag het. “Kan jy hulle asseblief beskryf?”

      “Middel tot laat dertigs, kort hare, skraal, skoongeskeer, al twee het blykbaar Glocks gedra …”

      Louw hou haar hand in die lug, sy het genoeg gehoor. Haar oë gaan toe, dan weer oop. “Dis al twee my mense. B.J. Fikter en Barry Minnaar.”

      “Ek is jammer,” sê Griessel. En dan: “Jy bedoel hulle het vir jou gewerk?”

      “Ja.”

      “Watse werk presies?” vra Cupido.

      “Hulle was lyfwagte.”

      “Wie was die derde persoon in die huis?” vra Griessel.

      “My kliënt. Paul Anthony Morris.”

      “Wie’s hy dat hy bodyguards nodig het?” vra Cupido.

      “Ek … Hy’s ’n Britse burger. Dis al …”

      “Shit,” sê Cupido, want hy sien die implikasies.

      Louw verstaan sy reaksie verkeerd. “Kaptein, dit is al inligting wat hy bereid was om te gee.”

      “Mevrou,” sê Griessel, “in dié stadium vermoed ons dat hy … vermis word. En hy is ’n uitlander. Dit beteken …” Hy soek na die regte woord.

      “Big trouble,” sê Cupido.

      “Dis reg,” sê Griessel. “Ons het so gou moontlik al die inligting nodig wat ons kan kry.”

      “Dis hoekom ek hier is,” sê Louw. “Ek sal alles gee wat ek het.”

      “Ma’ nie voor die plaas se mense nie? Why?” vra Cupido.

      “As gevolg van die geheimhoudingsklousule het La Petite Margaux geen kennis van wie in die gastehuis was nie. En ek het ’n diskresieverpligting teenoor my kliënt. Dit is waarom ek alleen met julle moet praat.”

      Cupido rol sy skouers.

      “Vertel ons wat jy weet,” sê Griessel.

      Sy knik, en haal diep asem, asof sy haar kragte bymekaarmaak.

      3

      “Verlede Woensdag net voor sestienhonderd-uur het Morris per telefoon met my kontak gemaak, en navraag gedoen oor die aard van ons dienste en die agtergrond van ons personeel. Met ’n … mens noem dit seker ’n Oxford-aksent. Ek het hom na ons webwerf verwys, maar hy het gesê hy het dit reeds bestudeer, en wou seker maak dit is nie net bemarking nie. Ek het hom verseker dit is alles feitelik korrek. Hy het enkele vrae oor die opleidingsagtergrond van my personeel gehad, wat ek beantwoord het …”

      “Hoe is hulle getrain?” vra Cupido.

      “Die meeste van my mense is voormalige SAPD-lyfwagte, kaptein.”

      “O.K. Proceed.”

      “Morris het toe gesê hy het, en ek haal aan so goed as wat ek kan onthou, ‘a need to get out of circulation for a while, and enjoy the benefit of very vigilant, discreet and professional bodyguard services’. En hy het dit vanaf verlede Vrydag nodig gehad. Ek het gesê ons kan hom akkommodeer, en gevra of ek deur die standaardprosedure kon werk om ons diens volgens sy behoeftes te bepaal. Hy wou weet wat die prosedure behels. Ek het gesê dit is ’n reeks vrae oor sy beroep, omstandighede, naasbestaandes wat in geval van nood gekontak kan word, moontlike bedreigings, tydsduur en begrotingsbeperkinge. Sy reaksie was dat daar geen begrotingsbeperking was nie, en dat hy die diens vir ’n paar weke wou gebruik, maar dat hy sou verkies om nie enige verdere inligting te verskaf nie. Ek het gesê ek sal dadelik ’n konsep en kwotasie voorberei, en vir hom e-pos. Hy het verkies om terug te skakel, wat hy ’n uur later gedoen het.”

      Griessel