Kobra. Deon Meyer

En klere – ’n baadjie en duur hemde wat hy nie werk toe wil aantrek nie, want hy weet kollegas soos Vaughn Cupido gaan sy siel daaroor uittrek. Om nie eens te praat van die nuwe winter-slaapklere nie. Dis vir hom ’n verleentheid – hy voel soos ’n regte drol op ’n dreskas daarin. Wat is verkeerd met ’n ou sweetpakbroek en ’n T-hemp? Maar toe hy die nuwe pajamas aantrek en daar voor Alexa staan soos ’n idioot, toe sê sy met ’n groot, waarderende glimlag: “Kom hier, Bennie,” en sy druk hom vas en soen hom dat sy knieë lam word …

      Wat sal dit help om dít alles vir Dok te vertel?

      Dis waarom hy die Groot Probleem heeltemal verswyg. Daaroor kan hy hoegenaamd nie met Barkhuizen praat nie. Of met enigiemand anders nie, dis die fokop. Hy sal dit self moet uitsorteer, maar hy kan nie, glad nie – hy weet nie eens waar om te begin nie.

      En asof alles nie genoeg is om sy lewe te kompliseer nie, het Alexa vanmiddag nog ’n dilemma bygevoeg.

      Toe hy klaar gestort het, toe hy staan en vars klere aantrek in hulle slaapkamer, het Alexa op die bed kom sit, opgewonde, asof sy die “verrassing” nie meer kon inhou nie. Sy het gesê baskitaarspeler Schalk Joubert, Griessel se groot held, sou die volgende Vrydagaand saam met Lize Beekman by Die Boer in Durbanville optree. “Maar Schalk moet nou inderhaas New York toe vir ’n gig, en toe sê ek vir Lize: Wat van Bennie? Hy ken al jou musiek uit sy kop uit en hy’s nie net ’n baasspeurder nie, hy het ontsaglik gegroei as musikant. En toe sê sy dis ’n uitstekende plan. Bennie, jy gaan saam met Lize Beekman speel – ek is só trots op jou …”

      Eers was daar die verligting dat die verrassing nie was wat hy vermoed het nie.

      En toe kom die wete dat hy eenvoudig nie in daardie liga is nie, al oefen hy hard saam met Roes, die vierstuk-orkes van amateurveterane. Hulle doen covers van stokou treffers, speel dan en wan op silwer en goue bruilofte, voor middeljarige gehore. Maar dis Lize Beekman dié, die sangeres wat hom, die enkele kere wat hy in haar teenwoordigheid was, elke keer sprakeloos en dom laat met haar ontsaglike talent en haar stille skoonheid en haar aura.

      Wat kon hy doen? Alexa het daar gesit met vreugde en verwagting, gewag dat hy moet reageer op die groot geskenk. Hy het die glimlag geforseer en gesê: “Sjoe,” ’n woord wat hy fokken nooit gebruik nie. Hy het gesê: “Dankie, Alexa, maar ek weet nie of ek goed genoeg is nie,” en presies geweet wat haar reaksie gaan wees.

      “Natúúrlik is jy goed genoeg. Ek sing nie van gister af saam met orkeste nie, Bennie. Jy het só gegroei in jou musiek die afgelope jaar.” Een van haar tipiese kunstenaarsuitlatings wat hy so sukkel om te hanteer. “Lize e-pos vir my die repertoire, en jy moet net ’n paar keer gaan repeteer, maar dis eers volgende week, jy sal mos kan reël by die werk … Trek jou nuwe blou hemp aan, jy lyk so mooi daarin.”

      Toe trek hy maar die hemp aan.

      Hy’s gefok. Op minstens twee maniere.

      * * *

      Hy kry sy spanlede by IMC, die Valke se Inligtingsbestuursentrum.

      “Jy lyk bietjie beter, Benna,” sê Cupido toe hy opkyk van waar hy saam met die ander Geweldsmisdaadspeurders na ’n rekenaarskerm staan en staar. “Nice shirt, partner …”

      Die hele vertrek staar na hom.

      “Ons het die twee-nul-vyf-subpoena vinnig gekry,” sê kaptein Philip van Wyk, IMC se bevelvoerder, met verwysing na die Valke se verpligtinge teenoor artikel 205 van die Strafproseswet om selfoonrekords te bekom. “Lyk my dié ding roer boontoe …”

      “’Cause why dis ’n foreigner,” sê Cupido verwytend.

      “… maar dis drie seltorings se data wat relevant is,” sê Van Wyk. “En naweke is spitstyd in Franschhoek. Dit gaan tyd vat om alles te ontleed.”

      “And I can tell you now, daar gaan baie international calls wees,” sê Cupido. “Helfte van daai wynplase is in die hande van die foreigners.”

      “Die internet-diensverskaffer van La Petite Margaux se logs wys daar was sewe rekenaars en drie iPads op daardie IP-adres sedert Vrydag. Ons sal die plaaspersoneel se rekenaars en verkeer moet identifiseer en isoleer voor ons weet wat Morris se aktiwiteite was.”

      Griessel probeer onthou wat Van Wyk hom geleer het. “Dit beteken ons sal hulle rekenaars moet gaan haal.”

      “Asseblief.”

      “Hulle gaan nie daarvan hou nie.”

      “Ek kan vir Lithpel soontoe stuur. Dis dalk minder ontwrigtend, en dit behoort nie baie lank te vat nie.”

      “Maybe vir Ulinda ook, want daai foreigners gaan nie ’n woord verstaan wat Lithpel sê nie,” sê Cupido.

      “I’m right here,” sê Reginald “Lithpel” Davids, die lispelende rekenaargenie wat Van Wyk onlangs by Forensies gaan steel het. Davids is klein en tengerig, met die gesig van ’n skoolseun. Hy skud sy groot Afro-haarstyl verontwaardig. “Dith partykeer athof ek nie vir julle exthitht nie.”

      “I rest my case,” sê Cupido.

      “Ek bel solank Franschhoek toe,” sê Radebe en reik na ’n telefoon. “This is new, ek was nog nooit ’n Engelse interpreter vir ’n coloured outjie nie.”

      “Jithith,” sê Lispel, maar hy vat sy gehawende rugsak met rekenaartoerusting en staan op.

      “Enigiets oor Paul Anthony Morris?” vra Griessel.

      Een van Van Wyk se navorsers sê: “Ons het met Google begin, kaptein. Dit is ’n redelik algemene naamkombinasie, en daar is heelwat verwysings wat nie foto’s by het nie. Maar ons werk daaraan.”

      “En die slang op die doppies?”

      “Dis ’n moeilike een om in die rekords-databasis te isoleer,” sê Van Wyk. “Die navraag loop nog, ons sal dit dalk moet verfyn. Maar niks tot dusver nie.”

      Nyathi kom ingestap en die vertrek raak stil. “Bennie, the Brit-ish consul general’s office just called. She has news about the passport, we can go and see her now.”

      Wenkbroue lig. Cupido kyk na sy horlosie. “Twintig oor sewe in die aand? Maybe is hierdie Morris royalty of iets.”

      * * *

      In die motor sê Nyathi: “I spoke to your sponsor. Thanks, Bennie. I hope you understand.”

      En hy sê: “Of course, sir,” want hy verstaan. Die Valke is ’n spanomgewing. Die swakste skakel bepaal die sukses. En dis wat hy op die oomblik is.

      “Everything else O.K.? Your health? The family?”

      “Yes, thank you, sir.”

      Die kolonel knik sy kaal kop stadig en nadenkend soos ’n man wat ’n treetjie nader aan insig en die waarheid gekom het.

      Hulle ry in stilte tot op die N1. “Cloete has his hands full with the media,” sê Nyathi. “We need a break. Quickly.” En dan: “Do you think it’s a ransom thing, Bennie?”

      “Yes, sir.”

      “Have you investigated a kidnapping involving a ransom before?”

      “Three or four times, sir. But not where there’s a foreigner involved.”

      “I’ve never had one,” sê Nyathi.

      “They’re all bad news, sir.”

      Hulle parkeer in Riebeeckstraat en moet eers soek vir die ingang na Norton Rose House, ’n toringblok wat verlate is dié tyd van die aand.

      Die Britse konsulaat, met koeëlvaste glasdeure en ’n deeglike sekuriteitstelsel, is op die vyftiende verdieping – Griessel en Nyathi moet hulself eers identifiseer voor ’n vrou hulle kom haal en na die konsul-generaal se kantoor neem.

      Die waardige middeljarige vrou stel haarself voor as Doreen Brennan. Sy is nie alleen nie. By haar is ’n jonger vrou met donker kortgeknipte hare, ’n swartraambril en ’n mooi mond.