Feniks. Deon Meyer

stem is sag maar dringend. Die seun draai om. Sy kyk terug na die speurders.

      “We’re from the police,” sê Joubert.

      “You’d better come in,” sê sy, maak die deur heeltemal oop en begin haar voorskoot afhaal.

      Mevrou Margaret Wallace huil met die oorgawe van hulpelose smart – hande op die skoot, skouers effens vooroor. Trane haak op die geel wolstof van haar somertrui vas en glinster in die helder lig van haar sitkamer se kandelaar.

      Joubert en Griessel staar na die mat.

      Joubert fokus op die bal en klou van die koffietafel se poot. Hy wil in sy stoel by die huis wees, met die slapbandboek op sy skoot en ’n bier in die hand.

      Die seun kom in die gang af. Agter hom is ’n dogter, iewers tussen agt en tien.

      “Mom?” Sy stem is bang en klein.

      Margaret Wallace trek haar skouers terug en vee met haar palm oor haar gesig. Sy staan waardig op. “Excuse me.” Sy neem die kinders aan hul hande en lei hulle in die gang af. ’n Deur gaan toe. Die stilte is oorverdowend. ’n Kreet klink op. Dan is dit weer stil.

      Hulle kyk nie na mekaar nie, want dit sou ’n erkenning wees. Eindelik kom sy terug. Haar skouers is steeds fier, asof sy haar emosies fisiek kan beteuel. Maar hulle weet.

      “I’ll have to call my mother. She lives in Tokai. She can help with the kids. I’m sure you have many questions.” Haar stem is neutraal, soos dié van ’n slaapwandelaar.

      Joubert wil vir haar sê hulle sal loop en later terugkom, hulle sal haar laat met haar pyn. Maar hy kan nie.

      Sy kom minute later terug. “My mother is coming over. She’s strong. My dad … I’ve asked the maid to make us some tea. I take it you drink tea?”

      “Thank you, but …” Joubert se stem is effens hees. Hy maak keel skoon.

      “If you’ll excuse me, I want to stay with the kids until she arrives.” Sy wag nie op ’n antwoord nie en stap in die skemerte van die gang af.

      Joubert se sakradio maak ’n biepgeluid. Hy kyk na die vloeikristalboodskap op die skermpie: SKAKEL ADJ. LOUW. Daar is ’n telefoonnommer by.

      Hy het Louw en drie ander speurders na die hotel gestuur, omdat die kamers op die parkeerterrein uitkyk. Dit was nadat die patoloog oor die lyk gekloek het. En voor Bart de Wit opgedaag het en ’n mediakonferensie aangebied het oor ’n moordsaak waaroor hulle geen inligting het nie. Hy en Bennie het gevlug, na Oxfordstraat, net nadat dit begin het.

      “Die man is ’n nar,” het Griessel op pad gesê. “Hy sal nie hou nie.” Joubert het gewonder of die bevelvoerder die onderoffisiere ook een-een gaan inroep. En of De Wit weet van Griessel se drankprobleem.

      “Basie soek my,” verbreek hy die neerdrukkende stilte van die sitkamer en staan op. Hy stap na die vertrek waar Margaret Wallace netnou gebel het. Hy hoor die huishulp in die kombuis met die breekgoed.

      Dit lyk na ’n studeerkamer. ’n Lessenaar, met ’n rekenaar en telefoon daarop, staan in die middel. Teen die agterste muur is ’n boekrak met hardebandlêers, ’n paar boeke oor sakebeginsels en ’n tiental bande Reader’s Digest Condensed Books in hul oordadige nagemaakte leeromslae. Die muur langs die deur is behang met foto’s en sertifikate. Daar is ook ’n groot spotprent in die styl van Fred Mouton. Dit beeld James Wallace uit – dik swart hare, welige snor, effense bolwange. Die karikatuur het ’n netjiese pak klere aan. In een hand is ’n aktetas waarop WALLACE QUICK-MAIL geskryf is. Die ander arm knyp ’n krieketkolf onder die blad vas, die hand hou ’n vlaggie vas met die woorde WP CRICKET daarop.

      Joubert skakel die nommer. Dit is die hotel s’n. Hy vra om met Basie te praat en wag ’n paar oomblikke.

      “Kaptein?”

      “Ja, Basie.”

      “Ons het iemand gekry, kaptein. Vroumens, blondine. Sy sê Wallace was by haar in die kamer. Maar ons het niks meer gevra nie. Ons wag tot jy kom.”

      “Sal julle by haar bly? Ek en Bennie gaan nog ’n rukkie hier wees.”

      “Geen probleem nie, kaptein.” Louw klink gretig. “O, en daar was nog ’n doppie. Onder die lyk.”

      Wanneer Joubert by die studeerkamer uitstap, kyk hy weer na die spotprent teen die muur. En hy weet die nietigheid van die lewe is net so hartseer soos die finaliteit van die dood.

      “He started the business on his own,” sê Margaret Wallace. Sy sit op die punt van die groot, gemaklike stoel, haar hande voor haar op haar skoot, haar stem egalig en sonder infleksie, beheers.

      “He was awarded the contract to mail the municipality’s accounts. It was tough at first. He had to import an addressograph and a computer from the USA, but in those days every letter had to be inserted in the envelopes by hand, then sealed. I helped him. We worked through the night. Often. He sold seventy percent of the shares to Promail International two years ago, but they stuck to the original name. He is still on the board, and acts as a consultant.”

      Joubert hoor sy praat nog van haar man in die teenwoordige tyd. Maar hy weet dit sal verander, môre, ná die nag.

      “Was your husband involved in politics?”

      “Politics?”

      “Mrs Wallace, the gun that fired the fatal shot …” Joubert hoor die amptelikheid van sy taal, die eufemismes. ’n Kuns, dink hy. Die kuns van weduwees toespreek. “Certain radical groups are known to use this model.”

      “Politics?” sê Margaret Wallace weer, totaal onbegrypend.

      “Was Mr Wallace a member of a political party?” vra Griessel.

      “No, he …” Haar stem raak weg. Hulle wag.

      “He was … apolitical. He didn’t even vote. He says all politicians are the same. They only want power. They don’t really care about people.” Die frons is nog diep op haar voorkop.

      “Was he involved in the townships? Welfare work?”

      “No.”

      “His company?”

      “No.”

      Joubert probeer ’n ander koers. “Were you aware of any tension at work recently?”

      Sy skud haar kop effens en die rooibruin hare beweeg. “No.”

      Die onpaar oë knip. Sy veg om beheer, weet Joubert. Hy help haar: “We’re sure there must be a logical explanation for this terrible thing, Mrs Wallace.”

      “Who could have done such a thing? Haven’t we had enough death and destruction in this country already? James wasn’t perfect, but …”

      “It could have been an accident, Mrs Wallace. Or a robbery. The motive for this sort of thing is usually money,” sê Griessel.

      Of seks, dink Joubert. Maar dit moet maar wag tot later.

      “Do you know if anybody owed your husband money? Any other business ventures, transactions …”

      Sy skud weer haar kop. “James was so responsible with money. He didn’t even gamble. We went to Sun City last year, with the people from Promail. He took along R5 000 and said when that was gone, he would stop. And he did. We have no debts. The house doesn’t have a mortgage, thank the Good Lord …”

      Griessel maak keel skoon. “You were happily married.” ’n Stelling.

      Margaret Wallace kyk na Griessel en frons. “Yes. I would like to think so. We had the usual little squabbles. James loves cricket. And sometimes he comes home a bit tipsy after a night out with the boys. And sometimes I’m too sensitive about it. I can be moody, I suppose. But our marriage works, in its own strange way. The kids … Our existence revolves around the kids these days.” Sy kyk in die rigting van die slaapkamer, waar haar ma nou die trooswerk moet doen.

      ’n