[vii]. Gilbert Gibson

jou kan ontbreek nie

      dit hou die turflande mildelik terug

      die grond leeg soos ’n lidwoord

      op ’n ysterpaal sit ’n kraai

      en wag vir opvlieg

      voordat jy jou oë kan knip

      voordat jy kan sluk

      daar is cochenille wat aanpak

      om jou keel daar

      is ’n grensdraad om jou vingers

      en al wat ek verwag is

      voorspelbare droogtes en swartryp

      die liefde word ’n leë plaashuis

      ’n taktiek om jou lyk langs

      my neer te lê

      daar sal niks jou ontbreek nie

      ek behou die teenwoordigheid van

      gees om ’n donkerbril

      op jou koue voorkop te sit die

      verenigde front van cool

      snags nog is ek verras

      as ’n tortelduif begin roep

      die wanhopige sooie is nou agter ooglede

      die opstanding is uit die dood

      vanaand slaap jou lyf teen my

      aan soos ’n outydse stoel

      ek word jou waghond jou

      plaasaanval jou psalmis

      onderkant die huis is ’n prieel

      daar sal niks jou

      [8]

      ek dra water hier

      waar geen fontein of gras

      newel voor duiselige kamele nie

      ek dra ou klere ek word

      sanderig en het nie meer

      nut vir multitools of iphones

      nie ou koeie word begrawe

      doelbewus teen droogte en wind

      staangemaak tot langs ons

      waar duine wag nie in

      gematigde oker nie maar grys

      nes ’n vloed skooltruiwol

      en die duine word my arms

      word die geweer in die hand

      word die vinger op die sneller

      ek dra water hier ek dra

      jou saam sout na die see

      [9]

      ’n uniform is jou skouers jou arms

      vou om my soos werksdrag

      jou lippe veiligheidstewels oor ’n onbeskutte

      my vinger oor jou wang

      soos bloed teen ’n deurpos

      jou tong in my mond

      onwaar soos koue fusie

      asem uit jou keel betoog

      oor my nes die oortuiging van

      jehovasgetuies jou hande neem my in

      haweloses om ’n vierenveertiggellingdrom

      jou nek is ’n beloofde wond

      jou ore die eindige roete

      van ’n labirint

      jou lyf die soeke

      in die klere van vind

      [10]

      na die droogte kom die toegif en rus

      in die oorweldigende kalmte

      van maer vee en stoppellande

      stilte voor die storm

      in die son wat wil

      weerkaats in ’n leë krip

      weet ek nou jy kan die reën

      manipuleer water stuur

      van hoek tot kant

      as ek my asem ophou

      sal rietspruit bly vloei

      met dieselfde oordrewe ywer

      as wind

      [11]

      daar’s ’n stilte wat om jou

      drapeer soos ’n langbroek met ’n goeie snit

      jou heupe die heilige muur

      ek betree jou

      sonder aankondiging met hande

      wat in jou soek soos woestyndiertjies na water

      die asem deur jou tande vlug

      rondom jare se fluoried

      die bloed in jou lyf

      met vaste voorneme

      ek smeer spoeg aan jou kuiltjie

      dik nes kwik

      die liefde klam soos potplantgrond

      daar’s ’n stilte wat om jou

      drapeer in die beskutting wat struike bied

      jou hart is ’n plant

      bewaar in vermikuliet

      [12]

      beoordeel my aan sluimering

      so oordadig daar’s ’n inval

      in irak ek’s mans genoeg

      gesluipskutter en bomonskadeliker

      ek’t net genoeg asem vir

      don’t go gentle into that en

      al daardie net

      nag genoeg

      dat jy kan slaap

      [13]

      pieter het ’n sleutel of iets aan

      die punt van ’n lang tou

      en die gedoente wirr-wirr

      bokant sy kop plaasskoolgewapen totdat

      die lyn breek daar trek die sleutel

      toe attie en willie die tweeling mekaar

      met pendorings in hulle windties

      skiet en sy pa attie moes

      vashou dat hulle dit met

      ’n tang kon uittrek

      by die van rooyens se lyndraad vertel

      hansie reynecke oor sy perd net een spring

      sanet pieter se sussie teken saam

      met orna pouses op die bord

      die skooltjie se voorstoep buig onder klere

      en voete wat soos voëlneste

      van ons maer lywe hang

      die nagels van port nolloth slenter huis

      toe oor verskroeide aarde

      die haastige wip van ’n kwikkie

      wat net so vinnig verdwyn soos

      ek die kind en die sleutel

      aan pieter se tou se punt

      [14]