[vii]. Gilbert Gibson

n>

      

      [vii]

      Gilbert Gibson

      Tafelberg

      Die uitleg van gedigte in hierdie digitale uitgawe van [vii] mag verskil van dié van die gedrukte uitgawe, afhangende van die instellings op u leestoestel. Die uitleg vertoon optimaal indien die standaardinstelling op u leestoestel gebruik word. Lesers kan egter eksperimenteer met die instellings vir verskillende perspektiewe op die gedigte.

      [1]

      ek’t ’n hond hy stap

      deur die oop veld naby my

      huis styf teen my been

      neus gevestig op die vreemde

      reuke ver of woes geleë

      soos die son bo-oor bome

      vou hy sy vlerke vir my oop

      skemer tot lig gevalk

      ek laat vir hom ’n dun fluit

      dat ons omdraai

      om onder wolke te vertoef en bly hoop

      ons gaan stap eendag

      deur ’n digte staning doringbome

      voor ’n rant waar die sweem van

      ribbokke in die skaduwee lê

      plek-plek omliggende gras nog

      vars gedou en nat voor die snoet

      en voor ons meedoënloos

      ’n kiewiet sal vlug sy voete verwild

      sy oë rooikring-cokebottelbodems

      in die opkomende

      [2]

      daar lê vanoggend soos ou kos in

      koue kookolie ’n dooie duif

      in die swembad

      glibberig en onverwags

      vasgenes in blare wat te veel

      was vir afskep

      die duif is deur chloor omhul

      soos voetstappe deur ’n klooster

      ek en die kind klim in die kar

      waai vir ma op die stoep sy

      staan so roerloos soos ’n soutpilaar

      soos ’n jetplane is ons leaving

      margaret ons wonder

      are you grieving

      [3]

      verbeel my dat soos ’n wolf sluip

      jou lyf met die blywende onsekerheid

      van roofdiere voor maansverduistering

      na die warmte van lakens die

      skimp van onvermydelike slaap

      daar wag ’n wêreld van bloed en bene

      sonder die rebellie van

      kwade bedoeling

      die slaap slik om jou soos ’n pels

      ons lywe saam soos die bene-

      weling van ledemate

      wat eens die wakker van beweging

      tot uiterste verlamming beding

      daar gaan die arm oor

      in die pols

      die pols oor in die hand

      die wakkerword ’n gewrig

      wat in onwaarskynlike verband

      met die dood van elmboë staan

      daar versamel die arms donkerte

      daar word die nag beraam

      in ’n droom se onderwaterweg

      voel ek hoe jy

      spleetloer na my kyk

      hoe jy sluk en met

      ’n vlymgeskerpte vingernael

      die hare uit jou oë haal

      en omdraai en aanslaap

      rooies die nag is lank en swaar

      siende dat ek my verbeel

      ’n wolf sluip in jou lyf

      die blywende onsekerheid deur

      [4]

      nie majola nie was klara

      twee jaar voor my op skool

      haar rok duime korter

      as die ander meisies

      bruin van netbal

      eenkeer vir my ’n oefeningboek

      met gedigte in gewys haar

      eie handskrif in ’n netjiese

      krul soos haar hare op die jaarbladfoto

      na debat in die donker

      strate teruggestap

      na haar ouma-hulle se huis

      hande sweterig in mekaar en

      lank daarna nog die reuk

      op my vel in die stilte

      van die seunskoshuis

      tot vandag nog goedkoop parfuum

      uit moerdyk se apteek wat my

      terugvat na die leë

      straat voor die skool

      na haar meer gesofistikeerde

      beheersde lag ’n krakerigheid

      in die stem eenkeer het ek haar

      en magda in die boekhouklas sien

      rook in dekadensie jaloers en

      tot opgewondenheid geril

      in hedendaagse terme is sy

      die kaal maag die sigbare

      belly button die tatoe laag

      op die rug

      en alle ander sonde

      wat die hart van hande vind

      iemand vertel my die ander dag

      klara is in johannesburg

      en sy het ’n gestremde kind

      [5]

      van my eerste musiekles net

      die tannie en haar middel c en hoe

      ek by die huis

      met sy groot grasperk af in

      die paadjie pa in die bakkie

      voor in die straat

      en ek voel die pedale onder

      my voete in die anatomiese roete

      van stap ek voel die toon-

      lere deur my roer as ek

      langs jou loop

      en ek voel hoe asemintrek weer

      duiselig word as jy liggies

      aan my raak

      die bakkie se venster is oop

      jis ou seun

      sê my pa

      [6]

      onderkant die huis