Ondergang. Terri Blackstock

keel skoon. “Um … Cassandra, ek bel om jou te waarsku dat jy in groot gevaar kan wees. Ek dink jou man het ’n plan om jou te laat doodmaak. Ek weet dit klink ongelooflik, maar maak asseblief ’n plan om weg te kom uit die dorp en moet niemand vertrou nie.” Sy beëindig die oproep en wens haar hart wil ophou hamer teen haar borskas.

      Sy moes meer gesê het. Hoekom kan sy nie vinniger dink wanneer dit nodig is nie?

      Ongevraag styg die ou smagting weer in haar op, die smagting na iets om haar senuwees te kalmeer.

      Dadelik onderdruk sy die gedagte. Nee, sy sal nie daaraan dink nie. Sy is nie meer die slaaf van dwelms nie. Hulle belemmer haar denke, onderdruk haar inhibisies. Hulle het byna haar lewe vernietig.

      Sy is ’n nuwe mens. Maar sy dra nog daardie ou Emily op haar rug. Maak nie saak wat sy doen nie, sy kan dit nie heeltemal afskud nie. Haar smagting of pyn mag haar egter nie keer nie. Cassandra Price se lewe kan dalk van haar afhang.

      Sy druk die skootrekenaar in haar rugsak. Sy sal die toets moet los. Sy kry koers na die parkeerterrein en klim in haar ma se motor. Sy skakel dit aan en besef toe sy moet ten minste vir dr. Ingles bel.

      Soos met almal wat sy vandag probeer bel het, antwoord sy stemboodskap. Sy wag vir die sein. “Dr. Ingles, dit is Emily Covington. Ek wil u laat weet dat verdere ontwikkelings van vanoggend se gebeure my sal verhinder om twaalfuur die toets te skryf. Ek hoop u sal my weer ’n kans gee.” Haar stem breek. “Ek is regtig jammer, dr. Ingles. Ek praat later weer met u.”

      Sy lui af en vee oor haar gesig. Sy weet hy sal haar nie glo nie. Hy sal dink sy het nie voorberei nie, dat sy net verbeeldingryke verskonings uitdink; net effens beter as die hond het my huiswerk opgekou of my ouma is dood.

      Dit maak nie saak nie. Sy is nie die hoofsaak nie. Sy moet Cassandra eerste stel. Sy moet Birmingham toe gaan en Cassandra se lewe red.