Onse Vaders. Karin Brynard

dis tannie Rea.” Sy val sommer meteens weg: “Wat ek nog wou gevra het, sal jy nie asseblief ’n ogie kan hou nie?”

      “Mevrou... ”

      “Noem my sommer op my naam, jong. Of tannie. Ek is nie vol nonsies nie.”

      “Tannie, met groot respek. Ek moet regtig vandag in die pad spring.”

      “Wat dan van ons, Albertus? Moet ons nou maar... ” Sy haal diep asem. “Ons moet nou maar opsnork. Balthie sou ons gehelp het. Ek wéét hy sou. Want hy’t gewéét hoe dit voel. Hy’t dit aan sy eie bas gehad. Die... die... magteloosheid! Jy weet nie hoe dit voel nie. Om so... uitgelewer. En die mense wat jou moet beskerm, is on-... on-... met een woord, onbevoeg! En dit kan hulle nie skeel nie, want ons is wit!” Sy begin huil.

      Hy wag tot hy hoor sy bedaar. Dat sy hom kan hoor.

      “Tannie Rea, ek kán nie doen wat tannie vra nie. Ek mag nie privaat werk doen nie. Ek kan geskors word... ”

      “Malan sal jou betáál!”

      “Laat hy liewer dan ’n professionele privaat speurder kry wat hom kan bystaan. Iemand soos... Piet Byleveld. Hy’s mos nou afgetree en doen privaat werk, dan nie? Dis wat ek... ”

      “Dit het nie tóé gewerk nie, Albertus. Met die student. En dit sal nou ook nie. Met haar moord was daar privaat speurders vir Afrika, mense skoon uit Amerika. Maar die polisie het steeds die boyfriend in die tronk probeer stop. En... en... die wáre moordenaar, dié loop nóú nog rond. En nou het hy... Nou’t hy wéér toegeslaan!”

      “Tannie Rea, eerlikwaar: As ek by magte was, het ek regtig gehelp. Maar ek mag nie betrokke raak nie.”

      “Nie eens as vriend van die familie nie?”

      “Maar tannie, ek ís nie juis... ” Sy gee hom nie kans nie.

      “Ék beskou jou as ’n vriend van die familie, Albertus. Balthie het baie van jou gepraat. Hy’t altyd vir my gesê jy was vir hom soos die seun wat hy nooit gehad het nie.”

      Beeslaar vóél hoe sy hart vuis maak, teen sy ribbes aan stamp.

      Hy sug, en sê hy sal ’n draai kom maak by haar voor hy waai.

      “Onthou dat jy by Willem Bester se huis aanklop, direk links van my seun se huis. Hy huisves ons tydelik. Willem is beide gesinsvriend en my seun se prokureur.”

      Dis ’n mooi oggend en Beeslaar besluit hy stap sommer Julian’s toe. Volgens sy gasvrou is dit naby genoeg.

      Sy foon lui. Tertia: “Albertus, goeiemôre. Jammer... e... Jammer ek pla so vroeg.” Sy klink verwese. “Mynhardt en ek... Ons het gewonder of jy nie wil saamkom vir die... Om my pa se as te strooi nie?”

      Mynhardt. Dit sal die skoonseun wees.

      “Ek was eintlik vandag op pad terug huis toe,” antwoord hy versigtig, maar sy hart krimp. Blikkies het net die een kind gehad. Wat in haar grootwordjare tien teen een veel minder van hom te siene gekry het as Beeslaar en die res. Want die oukêrel was net altyd dáár: “Noem my maar die straatveër,” het hy dikwels vir blougatte gesê. “Want ek is op aarde gesit nét vir een ding: om die robbiesj uit die strate te vee. Ek en my bybie: Miss Darling Deadly.” Dan het hy sy hand op sy Z88 gesit, wat hy altyd onder die regteroksel gebêre het. Want hy was links.

      “Ek dink... Ek dink dit sou... ”

      Beeslaar gaan staan om beter te hoor. Haar aarselende stem raak al hoe sagter en om hom raas die verkeer. Sy kop voel of dit onder ’n padroller beland het. Hy kyk op sy horlosie. Dis nog te vroeg vir apteke. Maar miskien sal daar in die Mall ’n plek wees wat Panado’s aanhou.

      “Mynhardt dink ook... ook dit sou vir my pa baie beteken het. Ons het nie eintlik gister kans gekry om bietjie... bietjie te gesels nie. Hy was so geheg aan jou, my pa.”

      Kom dit weer: die skop van sy hart.

      “Nou wanneer het julle gedink om dit te doen?”

      “Sondag?”

      Hy sug. Wat maak hy dan tussen vandag en Sondag?

      “Kyk,” sê hy. “Ek wil baie graag, maar... Kan ek jou dalk terugbel? Ek het soort van... Ek moet eintlik teruggaan noorde toe. En... e... ek sal kom groet voor ek ry.”

      Hy begin weer aanstryk. Dalk help die brekfis vir sy babbie. Sy laaste vastigheid gister was ’n koeksister by die begrafnis. Die nagkos by die drinkplek tel nie. Dis klaar weer uit. En die restaurantkos van vroeër gisteraand tel nie. Hy’t skaars geëet.

      Die oggendlug is koelerig en hy rek sy treë om hitte op te bou. Hy is heeltyd bewus van die berge rondom die dorp. Seker oor daar nie werklike hoë geboue is nie, reken hy. In Merriman draai hy regs af, soos die gastehuis hom beduie het. Dis ’n besige straat, vol karre en taxi’s. Mense op pad werk toe. Hier en daar sien hy mense wat kinders wegbring skool toe: mooigemaakte mammies in groot viertrekwaens, die verpligte selfoon teen die oor. Nuuskierige voorkoppie van ’n kleuter wat eensaam agter uit ’n karstoeltjie opdobber.

      Hy loop tot by ’n besige kruising met Andringa, draai links af.

      Quebeka sit al, sien hy van buite af. Hy haas hom deur die klein tafeltjies buite op die sypaadjie – vir die rokers.

      “Ek het solank vir jou bestel,” sê sy toe hy oorkant haar inskuif. “Fullhouse-brekfis. En ’n jumbo-koffie. En ’n paar Panado’s.”

      Hy sit.

      “En? Hoe voel jy?” Haar gesig is ernstig. Hy kan dit nie lees nie.

      Hy haal sy skouers op. “Sorrie oor gisteraand,” mompel hy skaapagtig. Hy moes moer dronk gewees het, want hy onthou net sy was daar. Het hy dalk die een of ander stommiteit aangejaag? Of erger nog, het hy haar probeer opchat?

      Sy kyk oor haar neus na hom, gooi suiker by haar cappuccino en begin roer. Sy’t slanke hande, die naels lank en bloedrooi geverf. Geen ring aan die trouvinger nie.

      “Ek weet nie wat presies jou rol by die Du Toit-familie is nie,” sê sy en proe aan die koffie, “maar ek wil jou vroegtydig waarsku: Ek duld geen loslappies op my ondersoeke nie. Veral nie as jy die familie teen my gaan opklits nie.”

      “Wát? Ek?” Hy onthou die uitbarsting van die ouma gister. “Ek is op pad huis toe, kaptein. Ek moet nog net ’n paar mense groet, dan skedaddle ek.”

      Sy sê niks, kyk hom uit. Dan lig sy die koppie stadig na haar mond, neem ’n klein slukkie en vee die fyn wit streep op haar bolip weg.

      “Kaptein, regtig. Ek meng wragtag nie in nie. Want ek weet hoe voel dit.”

      “Ek wonder of jy werklik weet,” sê sy, vat nog ’n sluk.

      Sy sit die koppie stadig neer. “Jy dink nie ek gaan die pyp rook nie, nè?” Daar’s ’n fyn glimlag om haar mondhoeke, maar haar oë glinster gevaarlik.

      “En as jy wil weet, ek het klaar vanoggend se koerante gesien,” gooi sy agterna.

      “Die familie met die media gepraat?”

      Sy knik.

      “En gesê hulle glo nie hulle sal goeie behandeling kry nie?”

      Nog ’n knik.

      “Sy’t my gebel, vanoggend. Die gôgô. Sy wil hê ek moet ’n onafhanklike ondersoek lei.”

      “En jy’t wat gesê.”

      “Ek sal daarlangs kom, voor ek huis toe ry.”

      Sy knik, skynbaar tevrede, maar dan verras sy hom: “Ek sal nie so haastig wees nie... ”

      “Hoe bedoel mevrou nou?”

      “Jy is tóg op verlof, nie waar nie?”

      “Ek werk weer môre.”

      Sy lig ’n wenkbrou. “Ek sou nie ry nie. Jy’s vir alle praktiese doeleindes