Córka nazisty. Max Czornyj

      Nasze uśmiechy wśród przerażonych szarych twarzy wydawały się grymasem szaleństwa. Natychmiast zrobiło mi się głupio, że śmiałam przerwać śmiertelną powagę chwili. Chłopiec również spoważniał i ponownie chwycił mnie za rękę. Popatrzył na mnie błagalnie.

      – Też chciałbym napisać list. Pozwolisz mi?

      Wyrwałam z zeszytu kartkę i podałam mu ołówek.

      – Proszę. Tylko zastanów się, w jaki sposób go wyślesz. Myślę, że mogą być problemy z dostarczeniem do adresata.

      – Nie będzie – bąknął chłopiec.

      W tym momencie mój wzrok napotkał smutne spojrzenie mamy. Uśmiechnęła się do mnie blado i zrozumiałam, że cieszy się, że rozmawiam z tym chłopcem. Była ze mnie dumna, jakby ta chwila rozmowy stanowiła w ogóle jakąkolwiek moją zasługę.

      – Już. – Malec podał mi kartkę i oddał ołówek. – Wyślesz go?

      – Jasne. Poleconym? – zapytałam nieco zbyt głośno i kilka stojących w pobliżu osób łypnęło na mnie z niechęcią. Jakby je drażniło to, że staram się nie załamać. Że mogę silić się na normalny ton.

      Przysunęłam się do ściany i wsunęłam papier w szczelinę. Mimo że nie chciałam podglądać, mój wzrok mimowolnie padł na nagryzmolone koślawym pismem słowa.

      KOCHAM CIĘ MAMO

      ZAWSZE

      ARON

      Wypchnęłam list na zewnątrz, a emocje nagle ścis­nęły mi gardło. Pogłaskałam chłopca po głowie i z trudem powstrzymałam płacz.

      – Dziękuję – odezwał się i zaczął z powrotem przepychać się do kąta, z którego przyszedł. Był tak drobny i mały, że niektórym przechodził pomiędzy nogami. A może tylko mi się to wydawało? W końcu zniknął mi z oczu.

      Wiedziałam, że nie zobaczę go już nigdy więcej.

      Za wszelką cenę starałam się nie rozpłakać, żeby mama niczego nie poznała. Chciałam być silna dla niej. Ale to było zbyt trudne… Zresztą w jej oczach również widziałam łzy. Łzy to żaden wstyd.

      Nogi i kręgosłup bolały mnie tak mocno, że z trudem stałam. Ludzie opierali się o siebie. Po kolejnych godzinach podróży byłam cała zdrętwiała. W końcu ból gdzieś odpłynął, a w jego miejscu pojawiła się obojętność na wszystko. Byłam gotowa zemdleć i już nigdy się nie obudzić.

      W wagonie zrobiło się piekielnie gorąco. Chusteczką ocierałam pot cieknący po twarzy mamy. Robiłam to mechanicznie, jakbym ścierała kurz z lalki. W końcu chusteczka stała się cała mokra. Mama miała półprzymknięte oczy i zaczerwienioną skórę. Oddychała powoli, jakby nabieranie powietrza sprawiało jej ogromną trudność.

      – Odwróć się do ściany – powiedziałam. – Tam jest trochę cugu.

      – To bez znaczenia.

      – Nie mów tak.

      Mama powiodła wokół pustym spojrzeniem i złapała mnie za dłoń. Przymknęła oczy. Zachwiała się, lecz nie upadła.

      – Jeżeli… – odezwała się tak cicho, że musiałam przysunąć ucho niemal do jej ust. Głowa opadała jej na pierś. Nigdy nie wydawała mi się stara, ale teraz miałam wrażenie, że w nocy przybyło jej dziesięć albo dwadzieścia lat.

      – Mamo…

      Zamrugała. Ze wszystkich sił starała się skoncentrować na tym, co mówi. Otworzyła usta, lecz przerwał jej ostry gwizd lokomotywy.

      – Jeżeli nas rozłączą… – powtórzyła, gdy ustał. Nabrała powietrza i oblizała suche wargi.

      Nie powiedziała nic więcej. Jeszcze mocniej zacisnęła palce na mojej dłoni i żałośnie pokręciła głową. Nie chciała sobie wyobrażać, co będzie, gdy nas rozłączą. Ja też nie chciałam o tym myśleć. Choć nie miałyśmy pojęcia, dokąd jedziemy, czekało nas tylko jedno.

      – Kocham cię – odezwałam się, ledwie obracając językiem.

      Mama nie odpowiedziała. Zamknęła oczy i bezwładnie na mnie opadła. Chwyciłam ją, ale nie miałam siły trzymać jej ani chwili dłużej. We dwie poddałyśmy się bezwładnemu ściskowi.

      W tym samym momencie rozległ się kolejny gwizd lokomotywy i pociąg zaczął zwalniać. Stukot kół stawał się coraz bardziej miarowy, aż w końcu przemienił się w pisk hamulców.

      Dotarliśmy do celu.

      Tym razem się rozpłakałam, tak jak wielu innych.

      Nie miałam siły na nic więcej.