Czarny świt. Paulina Hendel

nie była twoja wina – dodała, kiedy postawił ją na ziemi. – Myślałam, że siedzisz.

      – Wczoraj wieczorem mnie wypuścili. Z braku dowodów. – Wyszczerzył w uśmiechu wszystkie zęby.

      Wszyscy wokół byli nieco podenerwowani, ale zadowoleni ze swojej małej akcji ratunkowej. Jednak Feliks nie podzielał ich entuzjazmu. Może i jego rodzina wygrała tę potyczkę, ale to żadne rozwiązanie.

      – Nie mogę pracować w takich warunkach – stwierdził w przestrzeń.

      – A nie mówiłam, że będą szukać kozła ofiarnego? – sarknęła Janina. – Ale nie, głowy rodu to się nie słucha.

      Żniwiarz podniósł na nią spojrzenie. Od kiedy to tak się tytułowała?

      – Spokojnie, przejdzie im – zapewniła Emilia.

      – Jak mam zabijać demony, kiedy za każdym rogiem czają się ludzie żądni krwi?! – wybuchnął.

      – Proponuję ich zastraszyć – odezwała się Magda.

      – Zdurniałaś?! Przecież my tu mieszkamy!

      – Nie mówię o nas – powiedziała pustym głosem, po czym wskoczyła na ławkę, położyła jedną stopę na oparciu i powiodła wzrokiem nad głowami tłumu.

      Jej sylwetka stężała, oczy się rozszerzyły; wyglądała jak pies tuż przed złapaniem tropu.

      Feliks poderwał się na równe nogi, ale nic nie dostrzegł.

      – Magda… – zaczął.

      – Wszyscy do baru – poleciła, nawet nie patrząc na rodzinę.