Wachten. Блейк Пирс

naam op een bezoekerslijst en gaf haar een identificatiekaartje met een klip. Hij vertelde haar dat ze met de lift drie verdiepingen omlaag moest, naar een kleine hoorzaal.

      Toen Riley de hoorzaal had gevonden en naar binnen ging, werd haar een pakketje regels, regelementen en informatie aangereikt dat ze later moest lezen. Ze ging zitten temidden van twintig andere stagiaires die allemaal van rond haar leeftijd leken te zijn. Ze wist dat sommige, net als zij, pas afgestudeerd waren; andere waren bachelorstudenten die in de herfst naar de universiteit zouden terugkeren.

      De meeste stagiaires waren mannen, en allemaal goedgekleed. Ze voelde zich een beetje onzeker over haar eigen pak, dat ze in een tweedehandswinkel in Lanton had gekocht. Het was de beste zakelijke outfit die ze had, en ze hoopte maar dat ze er professioneel genoeg uitzag.

      Al gauw kwam een nette man van middelbare leeftijd voor de stagiaires staan.

      Hij zei, “Ik ben Assistent-Directeur Marion Connor, en ik heb de leiding over de FBI Honors Internship Summer Program. Ieder van jullie mag er wel trots op zijn dat je hier vandaag bent. Jullie zijn een hele exclusieve en uitzonderlijke groep, geselecteerd uit duizenden aanmeldingen…”

      Riley slikte hard terwijl hij zijn felicitaties aan de groep vervolgde.

      Duizenden aanmeldingen!

      Wat vreemd leek dat. Eerlijk gezegd had zijzelf zich helemaal niet aangemeld. Ze was simpelweg voor het programma verkozen zodra ze de universiteit verliet.

      Hoor ik hier wel echt? vroeg ze zich af.

      Assistent-Directeur Connor stelde de groep voor aan een jongere agent – Hoke Gilmer, de trainingsupervisor die Riley gisteren gebeld had. Gilmer sommeerde de stagiaires te gaan staan en hun rechterhand op te heffen om de FBI-eed te zweren.

      Riley voelde zichzelf emotioneel worden terwijl ze de woorden sprak…

      “Ik, Riley Sweeney, zweer dat ik de Grondwet van de Verenigde Staten van Amerika zal handhaven en verdedigen tegen alle vijanden uit binnenland en buitenland…”

      Ze moest haar tranen wegknipperen terwijl ze vervolgde.

      Dit is echt, zei ze tegen zichzelf. Dit gebeurt echt.

      Ze had geen idee wat haar vanaf dit moment te wachten stond.

      Maar ze was er wel vrij zeker van dat haar leven voorgoed zou veranderen.

      *

      Na de ceremonie leidde Hoke Gilmer de studenten een uur lang rond in het J. Edgar Hoovergebouw. Riley was steeds meer verbluft door de grootte en complexiteit van het gebouw, en alle verschillende activiteiten die er plaatsvonden. Er waren verscheidene sportruimtes, een basketbalveld, een medische kliniek, een printwinkel, een heleboel soorten laboratoria en computerkamers, een schietbaan en zelfs een mortuarium en een autoreparatie.

      Haar hoofd duizelde ervan.

      Aan het einde van de rondleiding werd de groep gebracht naar de kantine op de achtste verdieping. Riley voelde zich doodmoe terwijl ze het eten op haar dienblad laadde – niet zozeer van de kilometers die ze net had gelopen, maar van alles dat ze gezien had en probeerde in zich op te nemen.

      Hoeveel van dit fantastische gebouw zou ze kunnen ervaren in de tien weken die ze hier door zou brengen? Ze wilde alles leren dat ze kon, en zo snel als ze dat kon.

      En ze wilde daar ogenblikkelijk mee beginnen.

      Met haar dienblad in de handen op zoek naar een plekje om te gaan zitten eten, voelde ze zich merkwaardig misplaatst. De andere stagiaires waren kennelijk al vriendschappen aan het sluiten en in groepjes aan het zitten, opgewonden kwetterend over de dag. Ze maande zichzelf aan zich bij een paar van haar jonge collega’s te voegen, zichzelf voor te stellen en kennis te maken met een paar van hen.

      Maar ze wist dat het niet eenvoudig zou zijn.

      Riley had zich altijd een beetje een buitenbeentje gevoeld, en vrienden maken en erbij horen was nooit een natuurlijk gave geweest.

      En op dit moment voelde ze zich schuwer dan ooit in haar herinnering.

      En beeldde ze het zich in, of waren een paar van de stagiaires naar haar aan het gluren en over haar aan het fluisteren?

      Ze had net besloten om in haar eentje te gaan zitten toen ze een stem naast haar hoorde.

      “Jij bent toch Riley Sweeney?”

      Ze draaide zich om en zag een jonge man op wie haar oog in de hoorzaal en tijdens de rondleiding al was gevallen. Ze kon er niet omheen dat hij er bijzonder knap uitzag – iets groter dan zijzelf, hard en atletisch, met korte krullen en een vriendelijke glimlach. Zijn pak zag er duur uit.

      “Eh, ja,” zei Riley, die zich plotseling nog meer verlegen dan eerder voelde. “En jij…?”

      “John Welch. Leuk kennis met je te maken. Ik zou je de hand schudden, maar…”

      Hij knikte naar de dienbladen die ze beiden droegen en lachte wat.

      “Zou je het goed vinden om bij me te zitten?” vroeg hij.

      Riley hoopte maar dat ze niet bloosde.

      “Ja hoor,” zei ze.

      Ze gingen aan een tafeltje tegenover elkaar zitten en begonnen te eten.

      Riley vroeg, “Hoe weet je hoe ik heet?”

      John glimlachte ondeugend en zei, “Dat is vast een grapje?”

      Riley was ontsteld. Ze kon zichzelf ervan weerhouden om te zeggen…

      Nee, dat was geen grapje.

      John haalde zijn schouders op en zei, “Zo’n beetje iedereen hier weet wie je bent. Je kan waarschijnlijk wel zeggen dat je een reputatie hebt.”

      Riley keek naar een paar van de andere studenten. En ja hoor, enkele van hen wierpen nog steeds steelse blikken op haar en fluisterden tegen elkaar.

      Riley begon te beseffen…

      Ze weten duidelijk wat er in Lanton gebeurd is.

      Maar hoeveel wisten ze?

      En was dit goed of slecht?

      Ze had er niet bepaald op gerekend dat ze een “reputatie” zou hebben tussen de stagiaires. Ze voelde zich vreselijk opgelaten door dat idee.

      “Waar kom je vandaan?” vroeg ze.

      “Hier uit DC,” zei John. “Ik ben deze lente afgestudeerd met een BA in criminologie.”

      “Welke school?” vroeg Riley.

      John bloosde een beetje.

      “Eh – George Washington University,” zei hij.

      Riley voelde haar ogen opensperren bij de vermelding van zo’n dure universiteit.

      Hij moet rijk zijn, dacht ze.

      Ze voelde ook aan dat hij zich daar nogal ongemakkelijk over voelde.

      “Goed zeg, een graad in criminologie,” zei ze. “Ik heb maar een psychologiegraad. Je hebt een stevige voorsprong op me.”

      John lachte.

      “Op jou? Dacht ’t niet. Ik bedoel maar, je bent waarschijnlijk de enige stagiair in het programma die daadwerkelijk veldwerk heeft verricht.”

      Daar had Riley werkelijk niet van terug.

      Veldwerk?

      Ze had wat in Lanton gebeurd was niet onder het kopje “veldwerk” geplaatst.

      John ging verder, “Ik bedoel maar, je hebt gewoon geholpen met een echte seriemoordenaar op te sporen en aan te houden. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moest zijn geweest. Ik benijd je echt.”

      Riley fronste en viel stil. Ze wilde het niet zeggen, maar afgunst leek een behoorlijk ongepaste emotie om te voelen over wat ze had doorgemaakt.

      Wat dacht John dat er zich tijdens die vreselijke weken in