Was het maar voor altijd. Софи Лав

maar ik dacht dat je ze misschien wel zou willen hebben. Ze zijn opgesteld door je vader en zijn advocaat, zie je, en ik weet hoe graag je dingen van je vader wilt hebben.”

      “Dat klopt,” stamelde Emily, terwijl ze het papier aanpakte.

      Ze staarde naar de vervaagde potloodtekeningen. Het waren architectenplannen. Ze hapte naar adem toen ze zich realiseerde dat het de bouwtekening voor het hele terrein was inclusief het zwembad in het bijgebouw, het zwembad waarin Charlotte was verdronken. Emily kreeg een brok in haar keel. Ze vouwde het papier snel op en stopte het in haar tas.

      “Bedankt, Trevor,” zei ze. “Ik zal het later bekijken.”

      Ze namen afscheid en Emily voegde zich weer bij Daniel en Chantelle.

      “Wat wilde Trevor?” Vroeg Daniel.

      “Niets,” zei Emily, haar hoofd schuddend. Ze was er nog niet klaar voor om erover te praten; ze was nog steeds aan het bijkomen van de ervaring. Het papier in haar tas leek haar te roepen. Zou het nog stukje van de puzzel kunnen zijn dat de verdwijning van haar vader zou kunnen verklaren?

      Op dat moment begon het aftellen voor het ontsteken van de kerstverlichting. Emily's geest wervelde van herinneringen toen ze hier was als kind, een peuter, een tiener. Het leek erop alsof ze al die vergeten momenten van de afgelopen jaren weer begon te herinneren. Sommigen bevatten Charlotte, levend en glimlachend, maar niet veel; de meesten waren van haarzelf en haar vader, die steeds dieper in zijn depressie leek weg te zinken en steeds onbereikbaarder werd.

      Toen gingen de witte lichten in de boom aan en iedereen begon te klappen en te juichen. Emily was weer terug in het heden, haar hart bonsde.

      “Gaat het?” Vroeg Daniel bezorgd. “Je ziet bleek.”

      Emily knikte om hem gerust te stellen, maar ze beefde. Haar hoofd zat vol en het duizelde haar. Ze vroeg zich af of het plotseling opduiken van al die herinneringen werd veroorzaakt door de ontdekking dat haar vader nog leefde. Het was alsof haar geest had besloten dat ze nu terug kon denken aan haar verleden en ze zich haar vader kon herinneren omdat ze nu niet meer door verdriet verteerd werd. Misschien, als Emily geduldig genoeg was, zou ze een herinnering terugkrijgen die haar zou helpen in haar zoektocht om hem te vinden, iets dat haar zou vertellen waar hij zich precies verborgen hield.

      *

      Zodra ze thuis waren van de plezierige avond brachten Emily en Daniel de uitgeputte Chantelle naar bed. Chantelle vroeg aan Emily of zij haar het verplichte verhaaltje voor het slapen wilde vertellen. Toen het verhaaltje uit was, leek Chantelle hard na te denken over iets.

      “Wat is er aan de hand?” Vroeg Emily.

      “Ik dacht aan mijn moeder,” zei Chantelle.

      “Oh.” Emily voelde een steek in haar buik bij de gedachte aan Sheila die in Tennessee verbleef. “Wat is er met haar, lieverd?”

      Chantelle keek Emily aan met haar brede, blauwe ogen. “Wil je me tegen haar beschermen?”

      Emily's hart kromp ineen. “Natuurlijk."

      “Beloof het,” zei Chantelle met een wanhopige, smekende stem. “Beloof me dat ze niet terugkomt.”

      Emily hield haar stevig vast. Ze kon het niet beloven, omdat ze niet wist hoe de juridische zaak over Sheila's voogdij zou verlopen.

      “Ik zal alles doen wat ik kan,” zei Emily in de hoop dat haar woorden voldoende zouden zijn om het doodsbange kind gerust te stellen.

      Chantelle ging liggen, haar hoofd op het kussen, haar blond haren in een waaier op het kussen en leek te ontspannen. Even later viel ze in slaap.

      Toen Chantelle naar haar moeder had gevraagd, was er iets in Emily wakker geworden. Zij had nog niet zo heel lang geleden met haar eigen moeder, Patricia gesproken, toen Emily had geprobeerd en had gefaald om haar moeder te overtuigen om bij hun in de herberg Thanksgiving te komen vieren. Maar haar moeder weigerde om het huis in Sunset Harbor te bezoeken; ze beschouwde het als een deel van Roy, als een plek waarvan ze was verbannen. Toch vond Emily dat Patricia nog steeds een deel van haar leven was. Het was tijd om door de zure appel heen te bijten en haar te vertellen over de aanstaande bruiloft.

      Emily stond op van het bed van Chantelle, wikkelde zich in een sjaal en liep de veranda op. Ze ging op de schommelstoel zitten, stopte haar benen onder haar billen en wierp een blik op de stralende maan en de sterren. Iets in hun twinkelende licht gaf haar moed. Ze scrolde door de contacten in haar mobieltje en draaide het nummer van haar moeder.

      Zoals altijd, antwoordde Patricia kortaf toen ze de telefoon opnam: “Ja?”

      “Mam,” zei Emily, ze ademde diep in en probeerde haar moed vast te houden. “Ik moet je iets vertellen.”

      Het had weinig zin om te doen alsof ze een beleefd gesprek aan het voeren waren. Geen van beiden wilden dat. Ze kon net zo goed meteen ter zake komen.

      “Oh?” Zei Patricia vlak.

      Emily had het afgelopen jaar al enkele aanvaringen met haar moeder gehad. Over het verlaten en verkopen van haar huis in New York, en omdat ze na zeven jaar haar relatie met Ben had beëindigd, en omdat ze was gevlucht naar Sunset Harbor om een Bed and Breakfast openen, en omdat ze daar dolverliefd was geworden op Daniel, en omdat ze ermee in had gestemd om zijn kind op te voeden. Het was duidelijk dat haar moeder alle keuzes van Emily had afgekeurd. De kans dat ze de verloving zou accepteren was klein.

      “Daniel heeft me gevraagd om met hem te trouwen,” wist Emily uiteindelijk te zeggen. “En ik heb ja gezegd.”

      Het bleef even stil, zoals Emily al had voorspeld. Haar moeder gebruikte stilte als een wapen en gaf Emily altijd voldoende tijd om zich zorgen te maken over wat er als antwoord zou komen.

      “En hoe lang ga je al met deze man uit?” Zei Patricia ten slotte.

      “Nu bijna een jaar,” antwoordde Emily.

      “Eén jaar. Als je er ongeveer vijftig jaar tegemoet gaat die je samen door moet brengen.”

      Emily slaakte een diepe zucht. “Ik dacht dat je gelukkig zou zijn. Ik ben me eindelijk aan het settelen. Je hebt me altijd met plezier ingewreven hoelang jij al getrouwd was toen je zo oud was als mij.” Emily hoorde de toon van haar eigen stem en kromp ineen. Waarom bracht haar moeder altijd het oorlogvoerende kind in haar naar buiten? Waarom gaf ze zoveel om haar goedkeuring, terwijl Patricia zelf zo weinig om haar dochter leek te geven?

      “Ik veronderstel dat hij een moeder nodig heeft voor dat kind van hem,” zei Patricia.

      Emily sprak met haar kiezen op elkaar. “Ze heet Chantelle. En dat is niet waarom hij het vroeg. Hij vroeg het omdat hij van me houdt. En ik heb ja gezegd omdat ik van hem hou. We willen voor altijd samen zijn, dus je zult er maar aan moeten wennen.”

      “We zullen zien,” antwoordde Patricia op een monotone manier.

      “Ik wou dat je gewoon blij voor me kon zijn,” zei Emily met onvaste stem. “Je wordt tenslotte de moeder van de bruid. Mensen verwachten dat je trots en blij bent op de bruiloft.”

      “Wie zegt dat ik kom?” Snauwde Patricia terug.

      Die woorden raakten Emily als een klap in haar gezicht. “Wat bedoel je? Natuurlijk kom je, mam, het is mijn bruiloft!”

      “We zullen wel zien,” antwoordde Patricia. "Ik zal een beslissing nemen wanneer ik de uitnodiging voor de bruiloft heb ontvangen.”

      “Mam …” Stamelde Emily.

      Ze kon haar oren niet geloven. Zou haar moeder echt niet komen om haar te kwetsen? Wat zouden de mensen wel niet denken? Waarschijnlijk dat Emily een weeskind was, zonder de aanwezigheid haar vader of moeder. En geen zus. In veel opzichten was ze ook inderdaad een wees. Het was alleen zij tegen de rest van de wereld.

      “Goed,” zei Emily, plotseling met vaste stem. “Doe wat je wilt. Dat heb je toch altijd al gedaan.” Daarna hing ze de telefoon op, zonder afscheid te nemen.

      Emily wilde niet