Eens gelokt. Блейк Пирс

brengen. Maar ik heb nog jaren waarin ik wel kan bijdragen aan de maatschappij. Geef me alstublieft de kans om dat te doen.”

      Mullins ging zitten. Zijn advocaat gaf hem een zakdoek aan, en hij veegde zijn tranen af–alhoewel Riley geen daadwerkelijke tranen zag.

      De ambtenaar van de hoorzitting en de casemanager overlegden fluisterend, eveneens als de leden van de commissie.

      Riley wist dat het snel haar beurt zou zijn om te getuigen. In de tussentijd bestudeerde ze Mullins gezicht.

      Ze kon hem zich goed herinneren en vond dat hij niet veel veranderd was. Zelfs toen was hij goed verzorgd en welbespraakt geweest, met een aura van onschuld die om hem heen hing. Als hij al harder was geworden ondertussen, dan hield hij dat goed verborgen achter zijn bedroefde gezichtsuitdrukkingen. In die tijd werkte hij als nanny–of “manny”, zoals zijn advocaat het noemde.

      Wat Riley het meest opviel was hoe weinig ouder hij leek te zijn geworden. Hij was vijfentwintig geweest toen hij naar de gevangenis was gegaan. Hij had nog steeds diezelfde vriendelijke, jongensachtige uitstraling die hij toen had.

      Dat kon niet gezegd worden over de ouders van de slachtoffers. De twee echtparen leken sterk verouderd en gebroken. Riley’s hart deed pijn van alle jaren verdriet en rouw die zij hadden meegemaakt.

      Ze wilde dat ze het vanaf het begin af aan goed had gedaan. Dat wilde haar eerste FBI partner, Jake Crivaro, ook. Het was een van Riley’s eerste zaken als agent geweest, en Jake was een prima mentor.

      Larry Mullins was gearresteerd voor de dood van een kind in de speeltuin. Tijdens het onderzoek kwamen Riley en Jake erachter dat nog een kind onder bijna identieke omstandigheden was overleden in een andere stad, ook terwijl Mullins ervoor zorgde. Beide kinderen waren verstikt.

      Toen Riley Mullins had opgepakt, zijn rechten had voorgelezen en de handboeien omdeed, was zijn grijnzende gezicht vol leedvermaak voor haar genoeg bewijs geweest.

      “Succes,” had hij sarcastisch tegen haar gezegd.

      En inderdaad, zodra Mullins in gevangenschap was hadden Riley en Jake al het succes nodig. Hij had stellig ontkend de moorden te hebben gepleegd. En ondanks Riley’s en Jake’s uiterste inspanning bleef het bewijs tegen hem gevaarlijk zwak. Het was onmogelijk geweest om te bepalen hoe de jongens precies verstikt waren, en er kon geen moordwapen gevonden worden. Mullins gaf alleen toe dat hij ze uit het oog verloren was. Hij ontkende ze vermoord te hebben.

      Riley wist nog wat de officier van justitie tegen haar en Jake had gezegd.

      “We moeten voorzichtig zijn, of de klootzak komt hiermee weg. Als we hem voor alles proberen te vervolgen, dan verliezen we de hele rechtszaak. We kunnen niet bewijzen dat Mullins de enige was die bij de kinderen kon komen toen ze vermoord werden.”

      Toen kwamen de pleidooionderhandelingen. Riley haatte het onderhandelen over schikkingen. Haar haat ervoor was met deze zaak begonnen. Mullins advocaat had het voorstel gedaan. Mullins zou schuld bekennen voor beide moorden, maar niet als moord met voorbedachte rade, en zijn beide straffen zou hij tegelijkertijd mogen uitzitten.

      Het was een waardeloos voorstel. Het was niet eens logisch. Als Mullins de kinderen echt vermoord had, hoe kon hij dan slechts nalatig zijn geweest? Die twee conclusies stonden recht tegenover elkaar. Maar de officier van justitie had geen andere keus gezien dan het accepteren van de deal. Uiteindelijk kreeg Mullins dertig jaar gevangenisstraf met de mogelijkheid tot voorwaardelijke vrijlating bij goed gedrag.

      De families waren gebroken en geschrokken. Ze hadden Riley en Jake de schuld gegeven voor het niet doen van hun werk. Jake was meteen na de zaak met pensioen gegaan, als verbitterde en chagrijnige man.

      Riley had de families van de jongens beloofd dat ze alles in haar macht zou doen om Mullins achter de tralies te houden. Een paar dagen geleden hadden de ouders van Nathan Betts haar gebeld om te vertellen over de hoorzitting. De tijd was gekomen om haar belofte waar te maken.

      Het geroezemoes stopte. Voorzitter Julie Simmons keek naar Riley.

      “Ik begrijp dat FBI Agent Riley Paige een verklaring wil afleggen,” zei Simmons.

      Riley ademde diep in. Het moment waar ze zich vijftien jaar op had voorbereid was gekomen. Ze wist dat de commissie het bewijs al kende, incompleet als het was. Het had geen zin om dit weer te bespreken. Ze moest een meer persoonlijke oproep doen.

      Ze stond op en sprak.

      “Als ik het goed begrijp, wordt Larry Mullins misschien vrijgelaten omdat hij een ‘modelgevangene’ is.” Met een hint van ironie, vervolgde ze, “Meneer Mullins, gefeliciteerd met deze prestatie.”

      Mullins knikte. In zijn gezicht was geen emotie af te lezen. Riley ging verder.

      “‘Goed gedrag’–wat betekent dat precies? Het lijkt mij dat het niet zoveel te maken heeft met wat hij heeft gedaan, maar met wat hij niet heeft gedaan. Hij heeft geen gevangenisregels overtreden. Hij heeft zich gedragen. Dat is alles.”

      Riley had moeite om haar stem stabiel te houden.

      “Om eerlijk te zijn, ben ik niet verbaasd. Er zijn geen kinderen in de gevangenis om te vermoorden.”

      De ruimte vulde zich met geschrokken geroezemoes. Mullins’ lach veranderde in een harde blik.

      “Sorry,” zei Riley. “Ik ben me ervan bewust dat Mullins nooit schuld heeft bekend voor moord met voorbedachte rade, en dat de aanklagers die uitspraak nooit hebben nagestreefd. Maar hij heeft hoe dan ook schuld bekend. Hij heeft twee kinderen vermoord. Er is geen manier waarop hij dat gedaan zou hebben met goede bedoelingen.”

      Ze pauzeerde even, en koos haar volgende woorden bedachtzaam. Ze wilde Mullins verleiden om zijn woede te tonen, om zijn ware aard aan het licht te brengen. Maar de man wist natuurlijk dat als hij dat deed, hij zijn dossier van goed gedrag zou verpesten en nooit vrij zou komen. Haar beste kans was om de commissie de harde realiteit van zijn acties te laten inzien.

      “Ik zag Ian Harters levenloze vierjarige lichaam de dag nadat hij vermoord was. Hij zag eruit alsof hij sliep met zijn ogen open. De dood had alle uitdrukking van hem afgenomen, en zijn gezicht was slap en vredig. Toch kon ik de doodsangst in zijn levenloze ogen zien. Zijn laatste momenten op aarde waren gevuld met angst. En dat was hetzelfde voor kleine Nathan Betts.”

      Riley hoorde dat beide moeders begonnen te huilen. Ze vond het vreselijk om deze verschrikkelijke herinneringen op te halen, maar ze had gewoonweg geen keus.

      “We mogen hun angst niet vergeten,” zei Riley. “En we mogen niet vergeten dat Mullins amper emotie toonde tijdens zijn rechtszaak, en al helemaal geen spijt. Zijn spijt kwam veel, veel later–als het überhaupt echt was.”

      Riley nam een lange, diepe ademteug.

      “Hoeveel jaren van leven heeft hij van die jongetjes afgenomen als je het optelt? Veel, veel meer dan honderd lijkt mij. Hij heeft een straf van dertig jaar. Hij heeft pas vijftien jaar uitgezeten. Het is niet genoeg. Hij zal nooit lang genoeg leven om al die verloren jaren terug te betalen.”

      Riley’s stem trilde nu. Ze wist dat ze zichzelf onder controle moest houden. Ze kon niet in tranen uitbarsten of gaan schreeuwen van woede.

      “Is de tijd gekomen om Larry Mullins te vergeven? Dat laat ik aan de families van de jongens over. Deze hoorzitting gaat niet om vergeving. Dat is niet het punt. Het belangrijkste is het gevaar dat hij nog steeds vormt. We kunnen de kans dat meer kinderen door hem sterven niet riskeren.”

      Riley zag dat een paar mensen in de commissie op hun horloge keken. Ze raakte lichtelijk in paniek. De commissie had vanmorgen al twee andere zaken gehad, en ze moesten er nog vier afhandelen voor het middaguur. Ze werden ongeduldig. Riley moest dit onmiddellijk afronden. Ze keek hen recht aan.

      “Dames en heren, ik smeek jullie om geen vroegtijdige vrijlating te geven.”

      Toen zei ze, “Misschien wil iemand nog voor de gevangene spreken?”

      Riley ging zitten. Haar laatste woorden hadden verborgen intentie. Ze wist donders goed dat er hier niemand