Voordat hij ziet. Блейк Пирс

als je even tijd hebt willen Agent Bryers en ik graag iets met je bespreken.”

      Terwijl Ellington dit zei zag Mackenzie een moment van twijfel in het gezicht van Bryers. Nu ze erop ging letten vond ze dat Bryers niet zo op zijn gemak leek. Misschien was dat de reden waarom hij zo timide overkwam.

      “Natuurlijk,” zei ze.

      “Kom mee,” zei Ellington, en gebaarde haar in de richting van de kleine studiezaal aan de achterkant van het gebouw. “Ik trakteer op koffie.”

      Mackenzie herinnerde zich de laatste keer dat Ellington zoveel belangstelling voor haar had getoond; het had haar hierheen gevoerd, dichterbij haar droom om een ​​FBI-Agent te zijn en haar leven in dienst te stellen van de zaak. Hem nu volgen leek alleen maar logisch.

      Terwijl ze dit deed wierp ze een blik op Agent Bryers en vroeg zich af waarom hij er zo ongemakkelijk uitzag.

      *

      “Je bent nu bijna klaar, toch?” Vroeg Ellington toen ze alle drie achter hun kop koffie gingen zitten die Ellington in de kleine koffiebar had gekocht.

      “Nog acht weken,” zei ze.

      “Terrorismebestrijding, vijftien simulatie-uren en nog ongeveer twaalf uur op de schietbaan, toch?” Vroeg Ellington.

      “Hoe weet je dat?” Vroeg Mackenzie bezorgd.

      Ellington haalde zijn schouders op en grinnikte. “Sinds je hier bent aangekomen is het mijn nieuwe hobby om je in de gaten te houden. Ik heb je aanbevolen, dus mijn goede naam staat op het spel. Je maakt een positieve indruk bij iedereen die ertoe doet. Vanaf nu is alles slechts een formaliteit. Tenzij het je lukt om te crashen en alles te verpesten deze laatste acht weken, zou ik zeggen dat je zo goed als geslaagd bent.”

      Hij haalde diep adem en leek zich schrap te zetten.

      “Dat brengt ons naar de reden waarom ik met je wilde praten. Agent Bryers hier zit in een hachelijke situatie en heeft mogelijk jouw hulp nodig. Maar dat kan hij beter zelf uitleggen.”

      Bryers zag er nog steeds ongemakkelijk uit. Hij zette zijn kop koffie neer en het leek alsof hij een paar seconden nodig had om te beginnen met praten.

      “Nou, zoals Agent Ellington al zei, je hebt een goede indruk gemaakt bij belangrijke mensen. In de afgelopen twee dagen heb ik je naam drie keer horen noemen.”

      “In welk opzicht?” Vroeg ze, een beetje nerveus.

      “Ik ben bezig met een zaak maar mijn partner neemt na dertien jaar afscheid van het Bureau,” legde Bryers uit. “Hij heeft bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, dus het is geen verrassing. Ik hou van de man als een broer, maar hij heeft er genoeg van. Hij heeft tijdens zijn achtentwintig jaar als Agent genoeg meegemaakt en wil niet nog een nachtmerrie erbij hebben voordat hij met pensioen gaat. En daardoor ontstaat er natuurlijk een vacature voor een partner, voor iemand die hem wil opvolgen. Het gaat niet om een permanent partnerschap, maar lang genoeg om de huidige zaak op te lossen.”

      Mackenzie voelde kriebels van opwinding in haar buik en wist dat ze deze onder controle moest houden voordat haar behoefte om te behagen en te imponeren het overnam.

      “En daarom is mijn naam genoemd?” Vroeg ze.

      “Dat klopt,” zei Bryers.

      “Maar er zullen toch meer ervaren Agenten zijn die deze rol beter kunnen vervullen dan ik.”

      “Er zijn inderdaad meer geschikte Agenten,” zei Ellington op een zakelijke toon. “Maar voor zover we weten, lijkt deze zaak op meerdere fronten op de zaak van de Vogelverschrikker Moordenaar. Dit, plus het feit dat jouw naam overal genoemd wordt, is waarom de mensen op hoog niveau van mening zijn dat jij een perfecte fit zou zijn.”

      “Maar ik ben nog geen Agent”, zei Mackenzie. “Ik bedoel, met een zaak als deze, is het wel verstandig om acht weken te wachten?"

      “We gaan niet wachten,” zei Ellington. “En met het risico om pompeus te klinken, dit is geen aanbod wat het Bureau aan iedereen geeft. Ik durf te wedden dat iedereen in die klas die je zojuist verlaten hebt een moord zou doen om een kans als deze te krijgen. Het is ongelooflijk onorthodox en een paar belangrijke mensen kijken een beetje de andere kant op.”

      “Het lijkt gewoon ... onethisch,” zei Mackenzie.

      “Dat is het ook,” zei Ellington. “Het is technisch gezien op verschillende fronten zelfs illegaal. Maar we kunnen niet voorbijgaan aan de overeenkomsten tussen deze zaak en de zaak die je in Nebraska hebt opgelost. Het is of nu meteen onder de radar verdwijnen, of drie of vier dagen verspillen en hopen dat Agent Bryers tegen die tijd een nieuwe partner heeft gevonden. En tijd is van essentieel belang.”

      Natuurlijk wilde ze de kans, maar het voelde te snel. Het voelde gehaast.

      “Heb ik tijd om erover na te denken?” Vroeg ze.

      “Nee,” zei Ellington. “In principe laat ik na deze ontmoeting de dossiers bij je thuis afleveren zodat je deze kunt bestuderen. Ik geef je hiervoor een paar uur de tijd en dan nemen we aan het einde van de dag contact met je op voor een antwoord. Maar Mackenzie ... Ik raad je met klem aan dit aanbod.te accepteren.”

      Ze wist dat ze het zou doen, maar wilde niet te gretig of te ingenomen met zichzelf lijken. Bovendien begon er een zekere nervositeit te ontstaan. Dit was niet niks. En een ervaren Agent als Bryers die haar hulp wilde ... nou, dat was gewoon geweldig.

      “Hier is waar het in het kort om gaat,” zei Bryers met zachte stem, leunend over de tafel. “Tot nu toe hebben we twee lijken gevonden op dezelfde stortplaats. Beide waren van jonge vrouwen; de ene was tweeëntwintig, de andere negentien. Ze waren naakt en vertoonden overal blauwe plekken. De meest recente vertoonde tekenen van molestering maar geen spoor van lichaamsvloeistoffen. De lichamen zijn met een tussenpose van ongeveer tweeënhalve maand gevonden, maar het feit dat ze op dezelfde stortplaats zijn aangetroffen en met dezelfde soort blauwe plekken ... “

      “Geen toeval,” zei Mackenzie en dacht erover na.

      “Nee, waarschijnlijk niet,” zei Bryers. “Dus vertel me ... laten we zeggen dat dit jouw onderzoek was. Het is je net overhandigd. Wat is het éérste wat je zou doen?”

      Het kostte haar minder dan drie seconden om een ​​antwoord te bedenken. Toen ze het gaf, voelde ze zichzelf in een soort zone glijden, een gevoel dat ze wist dat ze gelijk had. Als er enige twijfel was geweest of ze deze kans zou accepteren ja of nee, dan werd het antwoord hierop gegeven toen ze haar antwoord gaf.

      “Ik zou beginnen bij de stortplaats,” zei ze. “Ik zou het gebied met eigen ogen willen zien. Daarna zou ik met de familieleden gaan praten. Waren de vrouwen getrouwd?”

      “De tweeëntwintigjarige,” zei Ellington. “Ze was zestien maanden getrouwd.”

      “Ja,” zei Mackenzie. “Ik zou bij de stortplaats beginnen en daarna met de echtgenoot gaan praten.”

      Ellington en Bryers keken elkaar veelzeggend aan. Ellington knikte en trommelde met zijn handen op de tafel. “Doe je mee?” Vroeg hij.

      “Ik doe mee,” zei ze, niet in staat haar opwinding veel langer onder controle te houden.

      “Goed,” zei Bryers. Hij stak zijn hand in zijn zak en schoof een stel sleutels over de tafel.

      “Geen zin om tijd te verspillen. Laten we gaan.”

      HOOFDSTUK DRIE

      Het was half twee in de middag toen ze bij de vuilnisstortplaats aankwamen. De dertig graden Celcius versterkten de stank van de stortplaats en de vliegen waren zo luid dat het deed denken aan een bizarre vorm van muziek. Mackenzie had gereden terwijl Bryers op de passagiersstoel had gezeten en haar de details van de zaak had verteld.

      Tegen de tijd dat ze uit de auto gestapt waren en de stortplaats op liepen, had Mackenzie zich een goed beeld over Bryers kunnen vormen. Hij was een man die