Асылташ = Драгоценный камень. Юнысова Асия

йорты-авылын,

      Алай сыман, таулар саклаган.

      Каракорым, Урал, Алатавы

      Һәм һәркайда… Каравыл тавы…

      Кинәт яудан саклап юлга баскан

      Форпост кебек тау-таш маңгае.

      Сагы барның сагы ятар, диләр,

      Авыл йоклый – сагы бар аның.

      Күзен йоммый тауда кизүләре –

      Уяу сагы гамьсез авылның.

      Ыру башы карап-карап алыр –

      Тынычмы соң Каравыл тавы,

      Үрләмиме анда аксыл төтен,

      Килә, диеп, дошманнар явы?

      Таудан тауга утлар ягып шулай

      Каравыллар илне кисәтә.

      Ялкын яктысыннан тизрәк түгел,

      Дошман угын җитез дисәк тә.

      Тик шулай да янгын корымнары

      Авыл-кала торган урында.

      Һәлакәттә татар авыллары,

      «Каравыллар» юкса урнында!

      Таулар исән әле, учак ягып,

      Хәбәр салсак төрки дөньяга.

      Биләмәләр чиге куелган ла

      «Каравыллар» белән тамгалап.

      Татарларга

      Ялгыз этеп, йөгең алга китмәс,

      Башың күтәр инде эштән син.

      Татар акылы уянырга вакыт –

      Тарих сәгатендә төштән соң.

      Түрәләрең кашыкларын ялый,

      Сиңа калды колак кашырга.

      Чүмәләмә тулгач, бер тиештер

      Сабыр савытлары ташырга.

      «Ә» дигәндә «җә» дип, күндәм генә,

      Йә, татарым, кайчан ни оттың?

      Тарих сәгатендә төштән соң ич,

      Уян, татар, синең таң ата!

      Тарих океанында гизгән чакта

      Күтәрелгән дулкын гел булыр.

      Капитаннар штиль ауламаса,

      Безнең җилкәнгә дә җил тулыр!

      Кем якласын?

      Татарстан! Сабый республикам!

      Өч яшь кенә сиңа нибары.

      Хөрлек биреп бераз уйнаттылар,

      Йоклатырлар сине аннары.

      Тугра, әләм ише тәтиләрең

      Бикләнерләр тимер сандыкка.

      Сагынмакка, сакламакка түгел,

      Сынык бәхетеңә сан юкка.

      Әфсен укып йоклатырлар сине,

      Уятуны көтмә өшкереп.

      Тояк тавышлары, ирек җиле

      Калыр бары татлы төш кебек.

      Бишек элеп айсыз мәгарәдә,

      Албастылар төнлә туй итәр.

      Ил ятиме – сабый Татарстан –

      Нәүмизләнеп якты көн көтәр.

      Кем ишетер аның җан авазын?!

      Кемгә тансык, кемгә ялварсын?

      Аны син, мин – без дә якламасак,

      Кайдан килеп, кемнәр якласын?!

      Хәерле көн

      Хәерле көн сиңа, Ватаным!

      Хәерле көн сиңа, башкала!

      Яңа көнгә изге ниятләр

      Ак теләкләр белән башлана.

      Юл-сәфәргә кемдер җыенамы?

      Уңсын, димен, аның сәфәре.

      Өйдәгенең күзе юлда була –

      Килеп торсын сәлам-хәбәре.

      Табын кора ана, ипекәйне

      Уртасына куеп өстәлнең.

      Ипи кадерен белгән баланың

      Ризыгына ризык өстәлсен.

      Үзе тукның күзе ачны күрсен,

      Китекләрнең күрсен күз яшен.

      Ярты бәхет тапсын яртысын,

      Киметмичә