Писари иблис Наримон. 8. Некрӯз Назирзода

Наримонро ба оғӯш гирифту гуфт:

      – Ташаккур! – ӯ ба чашмони Наримон нигоҳ карду суханашро давом дод—Ту иблис нестӣ! Дар қалби ту хислатҳои инсонӣ ҳастанд, некӣ ҳаст. Ин хислат одамиро нишон медиҳад!

      Ӯ давида ба баромадгоҳ рафта ҳуштак кашид, ки як аспи норанҷии болдоре парида омад. Мӯй ва думи асп сафед буд. Аида ба асп савор шуда, ба Наримон бори дигаре нигоҳ карду парида рафт. Наримон баромадгоҳро пӯшид ва дид, ки Сафия омада истода буд. Ӯ ба девор часпида, ба болои пайроҳа баромад. Сафия Наримонро надид, аммо пӯшидашавии баромадгоҳро дид. Сафия он ҷоро аз дигар кушоду аз қафои Аида баромада рафт. Наримон ба поён фаромаду аз пайроҳа ба ақиб баргашт. Дар поён ҳама иблисҳо бо кори худашон, Авранг дар ҳузури худаш хотирҷамъ ва бепарво нишаста буд, ки гӯё чизе содир нашуд. Аммо Наримон худашро намефаҳмид. Ӯ дар кадом ҳолат будагиашро намедонист. Ӯ ба хонаи худаш даромад. Ба назди ӯ Самеъ омад ва савол дод:

      – Чӣ шуд? Оё Аидаро ба тӯдаи Флунҳо партофт?

      – Не— ҷавоб дод Наримон —Ман намондам. Ӯро аз баромадгоҳ баровардам. Дар бораи ин ҳеҷ кас надонист.

      – Оё ҳуши ту дар ҷояш аст? – гуфт Самеъ —Агар дониста монанд ҳаётатба нуқта мемонанд. Барои дигарон ҷони худро дар хатар мондан чӣ зарур? Мурад, мурдангирад.

      Наримон ба Самеъ нигоҳ кард ва гуфт:

      – Барои дигарон худро қурбон кардан. Ин хислати иблисҳо нест, ҳамин тавр?

      – Бале— гуфт Самеъ.

      – Самеъ— гуфт Наримон бо овози хомӯшӣ —Як савол диҳам.

      – Бидеҳ.

      – Некӣ ва қалб чист?

      – Намедонам— ҳайронона ҷавоб дод Самеъ —Аз куҷо шунавидӣ ин гапҳоро?

      – Аида гуфт— ҷавоб дод ӯ оҳиста ба замин нигоҳ карда —Гуфт, ки дар ман хислатҳои инсонӣ ҳаст ва дар қалбам некӣ вуҷуд дорад. Гуфт, ки ман иблис нестам!

      – Дар ҳақиқат— гуфт Самеъ —Ту ба иблисҳои дигар монанд нестӣ. Рӯзе инро ман ба падарам низ гуфтам ва ӯ туро…

      Самеъ гапашро то охир нарасонид.

      – Маро чӣ? – пурсид Наримон ба чашмони ӯ нигоҳ карда.

      – Туро ҳаромхун номид— ҷавоб дод Самеъ.

      – Ҳаромхун? – Наримон дар ҳайрат монд —Авранг Аидаро ҳамин тавр номид. Аз ин бармеояд, ки мо бо Аида якхела будаем. Хуни ман ҳам омехта аст? Падарам ба ман модарат иблис ва ӯро одамон куштаанд гуфта буд.

      – Наримон, ту ин гапро аз ман нашунавидӣ. Фаҳмо! – гуфт Самеъ —Ман рафтам.

      Самеъ баромада рафт.

      Ҳама гапҳои Аида, Авранг ва Камар як ба як ба пеши назари Наримон меомад:

      «Ту иблис нестӣ!,«Дар қалби ту одамигарӣ ҳаст, некӣ ҳаст», «Ин воқеаи нахустин дар Тирагоҳ нест», «Агар маро падарам гӯӣ, ин гапҳоятро дигар нагӯ», «Модар», «Бубахш», «Маро куш, ӯро сар деҳ»

      Наримонро чизе азоб медод, ва мехост, ки бо овози баланд дод бизанад.

      Фасли чаҳорум

      Вазифа ба Самеъ

      Дар тарафи дигари Тирагоҳ бошад, Авранг ва Бадир меистоданд. Сафия ҳоло наомада буд ва онҳо аз гурехта рафтани Аида бехабар буданд.

      – Чаро, ки Сафия ҳоло бар нагашт— гуфт Авранг —То устухони ҳамон