Crazy tiktik. Nakakatawang tiktik. StaVl Zosimov Premudroslovsky

Sa likuran niya ay nakatayo ang isang fat na bandila sa isang uniporme ng pulisya at ngumunguya ng isang hard burger.

      – Nnnet.

      – Bakit? Om yum yum.

      – At pera, apchi, – Nalito si Harutun sa mga saloobin at, iniunat ang kanyang hintuturo, hinahanap ang mga mag-aaral, itinuro niya ang pintuan ng post ng pulisya. – At ang pera mula sa aking, apchi, chef, doon, sa monkeyclip mula sa Klop.

      – Ano ang isang bug? Iyon ba ang isang palayaw?

      – Hindi, ang kanyang apelyido, apchi, siya ay nakakulong hanggang natukoy ang kanyang pagkakakilanlan.

      – Ahhh! Om yum yum., Kaya’t umalis tayo, kunin ang pera mula sa kanya, na para bang sa iyong sarili, at ibigay sa akin.

      – Ahhh. Mayroon siyang, apchi, isang kard.

      – Paumanhin. – At ang pulis ay nagretiro sa kailaliman ng forecourt.

      Makalipas ang isang linggo, pinakawalan ang Bedbug mula sa ika-78 istasyon ng pulisya. Ito ang ikalimang sangay nang sunud-sunod, nagsisimula sa mga istasyon ng mga istasyon at saan man siya naghugas ng mga banyo. Walang sinumang nauna sa kanya ang pumayag dito. At kinailangan niyang hugasan ang taunang dumi.

      Pagod na pagod si Harutun sa paghihintay sa kanya sa istasyon ng isang linggo, magandang tag-araw. Nakontak niya ang lokal na gopot at ang mga walang tirahan. Ang kanyang damit ay naging basahan ng basahan. Ang kanyang namamaga na mukha mula sa «yelo» – isang ahente para sa paglilinis para sa mga baso ng ethanol na lasing sa mga walang bahay at katulad – ay naging pula tulad ng asno ng chimpanzee. Ang kanyang mga mata ay napuno ng luha, hindi lamang mula sa kalungkutan, kundi pati na rin mula sa isang kahila-hilakbot na hangover. Nakaupo siya sa daanan ng Moscow Metro Station. Ang kanyang sumbrero ay baligtad at nahiga sa sahig. Ang isa ay maaaring makakita ng isang dime sa loob nito: isa, lima, at sampung mga barya. Umupo siya sa tuhod at humikbi ng bahagya. Halos hindi napalampas ng luha ang mga daliri.

      – Harutun? Tumawag si Ottila, «ano ang bagay sa iyo?»

      – Ah? Apchi, – ang korporasyon ay nakataas ang kanyang mga mata nang marahan.

      – Tumayo ka, nakaupo ka ba dito? – Ang bug ay dumating at itinaas ang kanyang sumbrero.

      – Huwag hawakan, apchi. – Sinigaw ni Harutun ang halimaw at hinawakan ang kanyang sumbrero. Ang ilang maliit na bagay ay tumalon papunta sa sahig na gawa sa marmol at umalingawngaw. Ang singsing ay narinig ng mga walang tirahan na nakatayo sa malapit. Mukha silang disente at mas bata.

      – Hoy bata, well, bumaba ka sa pagkabagot. – sigaw ng isa sa kanila

      – Huwag mo siyang abala upang kumita ng tinapay, schmuck. – natakot sa pangalawa.

      – Vali, Vali. – suportado ang pangatlo, – habang buhay.

      – Sinasabi mo ba sa akin ang mga kabataan? – ang lokal na tiktik na Pangkalahatang Klop ay binuksan ang kanyang mga mata sa sorpresa.

      – Oh? Oo, hindi ito isang bata.

      – Ito ba ay isang dwarf?!

      – Oo, at ang Negro. Heh. – At nagsimula silang lumapit sa Bedbug.

      «Isang kartutso,» Harutun whimpered, lumuhod. – tumakas, boss. Antalahin ko sila. Parehas, pinalo nila ako at pinapahiya ako.

      – Hindi ssy, ipapaliwanag ko sa kanila sa Sarakabalatanayaksoyodbski na hindi mo masasaktan ang matatanda. Tiwala na sagot ni Ottila at igulong ang kanyang mga manggas.

      – Oh, Zyoma, nagpasya siyang tumakbo sa amin, – para sa bastard, ang pinakamalusog sa kanila at ang kalbo ng isa.

      – Grey, i-drag ito sa balde. – suportado ang manipis at sa mga tattoo, na tumuturo sa ihi.

      – Sinabi ko kaagad, kalmado ang mga kabataan, binabalaan ko kayo sa huling pagkakataon. – mabait na tinanong kay Klop, na tumingin sa mga mata ng isang malusog. Dinala niya ito sa kanyang malaking brush sa pamamagitan ng kwelyo at, itinaas ito, dinala sa kanyang mga mata. Ngumiti siya ehidno at halatang humina ang kanyang hininga. Ibinuka niya ang kanyang mga mata, na parang may tibi at pinalaki ang kanyang bibig, na parang nais niyang ilagay ang bombilya ni Ilyich. Pinakawalan ng goon ang brush at yumuko, hinawakan ang kanyang singit sa parehong mga kamay.

      – Ahhhhh!!!! – nalunod ang lahat sa paligid.

      Sumakay si Ottila sa kanyang mga paa at, pagluhod, nagdulot ng pangalawang suntok sa mga bola, ngunit sa kanyang kamao.

      Tinalo niya ang shot gamit ang kanyang mga fists ng isang minuto, napakabilis na mahirap makilala ang kanyang mga kamay at, sa huli, tumama ang sakong sa mansanas ni Adan na may isang sakong tumalon. Dahan-dahang bumagsak ang redneck at nahulog sa sahig ng marmol gamit ang kanyang noo, dinurog ang lahat na nakadikit sa kanyang sarili. Nag-bounce si Ottila sa isang tabi, nawawala ang pagkahulog. Ang kanyang mga homies ay tinatangay ng hangin. At sa pangkalahatan, ang paglipat ay nalinis ng lahat ng mga uri ng freeloaders – mga lasing.

      Tumayo si Ancephalopath, nakasandal sa balikat ng chef.

      – Salamat, apchi, patron. Akala ko, apchi, mamatay ako dito.

      – Paano ka nakarating dito? Sinara nila ako ng isang linggo? At lumubog ka na.

      «At ang kanyang sarili?!» Akala ni Harutun, ngunit wala namang sinabi. Tumingin ulit si Ottila sa korporasyon at bumagsak.

      – Oh, Yoshkin pusa, ano ang ginawa nila sa iyong tabo?

      – Oo, okay, apchi, – Pinawi ni Harutun ang kanyang kamay at tinalikuran ang kanyang disfigured na mukha: isang nasirang ilong, dalawang mga daliri sa ilalim ng kanang mata at tatlo sa ilalim ng kaliwa at hindi isang ngipin sa harap. Ang malupit na mundo ng mga walang tirahan at maawain sa isang tao. Napakahirap para sa matanda na mabuhay sa mundong ito sa ilalim.

      – Mdaa… ngunit hindi mo ba sila tinanong tungkol sa kanilang ilong?

      – Hindi, hindi man lang umisip.. – Harutun ay humina nang marahan sa likuran ni Boss at ngumunguya ng kanyang wika tulad ng dati, – kahit na, huminto! – siya exclaimed, -yes, narinig ko na siya ay pitted sa tanso sa pinakamalapit na pagtanggap, at mga – namatay sila sa isang antigong tindahan.

      – Sino, mga? – Tumigil si Ottila.

      – Well, mula sa punto ng pagtanggap ay ipinasa nila sa isang antigong tindahan.

      – At sa alin?

      – At sa gitnang isa, sa likod ng Kazan Cathedral.

      – Tayo na. At saka, bigla na lang nila nabenta ito?

      Lumabas pa sila ng Mos. Bana sa Nevsky Prospect. Dvizhuha. Nagpunta si Ottila sa tiyahin na nakatayo sa bangketa at tinanong:

      – At kung saan ang magkantot. Katedral Kazan?

      – Nah?

      – Iyon ay: matatagpuan.

      – Hindi ka ba Russian? panauhin o manggagawa sa panauhin?

      – Hindi. Ako ay isang presinto.

      – Nakita ko. Maglakad kasama ang Nevsky, patungo sa Palace Square at sa kaliwang bahagi makikita mo ang Cathedral.

      – Salamat. Kalusugan sa iyo at sa iyong mga anak … – Bago ang Bedbug nagpasalamat at sumama sa Incephalopath sa kahabaan ng sidewalk.

      Ang kaso ay matagumpay na nakumpleto. Ibinalik ang monumento sa lugar nito at inilagay sa ilalim ng alarma at pagsubaybay sa video.

      Ang Bedbug at Incephalopath ay natanggap mula sa pasasalamat ng Marshall sa anyo ng isang premyo at kahanda na mag-asahan ng isang bagong negosyo.

      Ang Bedbug ay nakaupo sa kanyang tanggapan at, nakikipag-usap kay Incefalapat, kasama ang kanyang asawa at mga anak, pinag-uusapan ang mga pakikipagsapalaran, tinatanggal ang mga detalye ng mga kahihiyan na naganap sa panahon ng pagsisiyasat. Siyempre, ang mga malungkot na bagay ay tinanggal at pinalitan ng mga bayani na gawa ng kathang-isip… Sa madaling sabi, nagtawanan sila ng isang bang…

      KASO