Crazy tiktik. Nakakatawang tiktik. StaVl Zosimov Premudroslovsky

ng St. Walang pera sa badyet hanggang sa matapos ko ang pagbuo ng kubo. Aba, naiintindihan mo ako?

      – At mula sa cash desk ng aking Strongpoint? Pumili ako ng kaunti dito sa mga multa mula sa mga kolektibong magsasaka.

      – At maraming?

      – Oo, sapat na iyon sa unang pagkakataon.

      – Okay. Kunin ito mula sa account. Kung malutas mo ang problema, babayaran ko ang mga gastos ng mga resibo sa pagbebenta, ngunit hindi?! Hindi para sa akin ang magpasya, dahil pampubliko ang pera.

      – Mabuti, Eximendius Janis oglu Snegiryov. Siyempre, kakaunti lang ang oras ko, ngunit may sasabihin ako. – Inihiga ni Ottila ang telepono at nahiga ang mesa, pinalawak ang mga braso.

      – Narito ito, isang bagong negosyo! Ngayon ay malalaman nila ang tungkol sa akin sa Petrovka 38.

      Ang pintuan ay bumagsak, at ang napakalawak na sukat ni Isolde Fifovna, ang kanyang pangunahing kalahati, ay lumitaw.

      – Kakain ka ba? – mahinang tanong niya, – at hindi lumapat sa mesa, pinunasan ko rin ito.

      – Maghanda na ako ng agahan dito!

      – Ano ang ibig sabihin DITO? Ako ba ay tulad ng isang waitress o kung ano? Pumunta sa kusina at kumain tulad ng iba. Hindi ako madadala.

      – Gusto ko, ngunit dapat tawagin ako ni Marshall.

      – Mariskal? Sasabihin ko ito. Pagkatapos maghintay. Dadalhin ngayon ng anak kung ano ang naiwan. At bumaba sa mesa, Sherlock Holmes… Hahaha … – tumawa siya at pumasok sa ikalawang kalahati ng kubo.

      Ang pintuan ng kalye sa harap ay bumagsak, at ang Koponan ng Incephalopath ay lumitaw sa pintuan.

      – Maaari ba akong magkaroon ng isang kartutso?

      – Halika at umupo… May negosyo tayo… Bukas pupunta kami sa St. – Tumayo si Ottila, lumingon at umupo sa isang upuan.

      – Bakit?

      – Humingi ang ninakaw na monumento sa ilong ni Gogol.

      – Aaaaa … – Ang encephalopath ay pumasok at umupo sa isang upuan para sa mga subordinates at mga bisita, na itinapon ang isang paa sa isang paa. – Naaalala ko, Bos…

      APULAZ 2

      Si Harutun Karapetovich ay mukhang payat at mahaba. Ang mukha ay isang pangkaraniwang Caucasian. Ang buhok ay kulay-abo, mahaba ang mga balikat, kahit na dayami. Sa Tiechka mayroong isang solidong pagkakalbo na nakuha mula sa nakaraang trabaho bilang isang tagapag-ayos sa mga bisita na manggagawa. Noong nakaraan, nagtrabaho siya bilang isang cattleman, pagkatapos ng sampung taon sa bilangguan, bilang isang bilanggong pampulitika. Sinabi ng anekdota tungkol kay Lenin, ang pinuno ng proletaryado, at maging ang mga baboy, sa auditor sa konseho ng nayon, at kumulog ito. Mas madaling mag-reaksyon si Lenin, natawa lang, ngunit ang mga lokal na awtoridad doon – hindi. Ngunit ito ay sa post na panahon ng Sobyet. At samakatuwid, sa paglaho ng sistema ng Sobyet, nawala din ang talaang kriminal. Na-rehab at nabigyan siya ng mga benepisyo sa gas. Ngunit sa kanyang pagretiro, nais niyang maging kapaki-pakinabang para sa lipunan, at pagkatapos ay ang asawa ng bagong pulis ng distrito ay nakintal sa kanyang mga asul na mata at… ang natitira ay HACK… Kaya, sa palagay ko, hindi nagmumura… Kaya’t napunta siya sa korporasyon sa sa opisyal ng pulisya ng distrito, at ang ranggo ay nanatili mula sa serbisyo ng hukbo.

      Nagustuhan niya ang Ingles na detektib na Poirot at samakatuwid ay naninigarilyo siya ng isang pipe tulad ng Holmes, nalilito lamang niya ang mga ito. Nagsusuot siya ng isang sumbrero at bigote, tulad ni Elkyl, ang Georgian lamang. Kahit na ang isang tubo ay bumili ng isang katulad na isa at isang tailcoat mula sa mga manggagawa sa Mariinsky Opera at Ballet Theatre para sa isang kahon ng moonshine. Ang mga sapatos ay ginawa upang mag-order ng isang kapitbahay na nagsisilbing tagagawa ng tagabaril sa zone. Pinakawalan niya pa rin sila ng mga pin at kapag naglalakad siya, lalo na sa aspalto, nag-click siya tulad ng isang kabayo o isang batang babae mula sa Broadway. Ang kanyang ilong ay tulad ng isang agila, at ang kanyang malaking mata ay katulad ng isang limon.

      «Kaya,» sabi ni Ottila, at umupo sa isang espesyal na upuan. Sinampal ni Izya ang pinto at pumasok sa opisina. Sa isang tray ay nagdala siya ng piniritong itlog na may mga isda at ang kanyang paboritong sariwang kinatas na juice ng bawang. – lumapit nang mas mabilis, kung hindi, ang python ay nagmumula na.

      – Fuuuu! – grimaced Incephalopath, – paano mo ito inumin? Maaari kang makapagpahinga…

      – Ano ang iyong maiintindihan sa katangi-tanging gourmet? Huwag uminom. Ako mismo ang nagustuhan nito. -ulk.. – kumuha ng isang paghigop ng Ottila at.., – Uhhh, – inilubog ito sa gilid. Tumalon siya at tumakbo papunta sa malayong sulok ng opisina. Ang isang gulp ng mga foggy na hugis na tubers ay umalis sa lalamunan ng presinto at kaagad, tulad ng luha gas, binaha ang buong silid. Si Arutuna ay naagaw sa isang hika ng asthmatic at kapag siya ay nag-isahan, hindi siya hanggang sa kasanayan.

      – Mapapahiya ba o kung ano?! Angkop ako para sa iyong mga ama.

      – O baka isang ina? – Nakakaranas si Ottila ng mga piniritong itlog at, na may isang bibig, na naglalabas ng mga mumo, mahigpit na naipit: – Ang bawat isa ay may sariling panlasa, sabi ng Hindu, bumaba mula sa unggoy at pinupunasan ang kanyang titi ng isang dahon ng saging. Gusto mo sa mata?

      – Oh! Paumanhin, patron, nakalimutan ko ang isang bagay … – Napahiya si Arutun Karapetovich at umupo sa isang upuan.

      Biglang isang pintuan ng pintuan ng kalye ang bumagsak at isang matandang babae na halos isang daang taong gulang ay pumasok sa opisina.

      – Sino ang hindi nagsara ng pinto??? Busy ako, lola!!! – Bug Klop at choke…

      Narinig ng asawa ang ubo at tumakbo sa kanya ng isang sheet at pen, upang magsulat siya ng isang kalooban. Ngunit nang makita ang kanyang walang kabuluhan, bumaluktot at sinampal ang kanyang asawa sa mga bony blades na balikat. Si Ottila harked at spat out ang pula.

      – Uh, Harutun, isang lumang cartilage, bakit hindi mo nai-lock ang pinto sa likod mo pagdating mo? At ikaw, lola, lumabas, mayroon kaming pulong.

      – Bilang? tanong ng bingi sa lola.

      – Grunt! darating pagkatapos ng hapunan!! – malakas na sabi ni Klop.

      – Kumain, kumain, matamis na may marigold… maghihintay ako. – ngumiti ang lola at nag-squat down, dahil wala nang mga upuan, at hindi kaugalian na magbigay ng puwang dito, at walang nagmula sa isipan.

      – Anong uri ng tanghalian? Huh? Nag-agahan na ako… At pagkatapos ay sa agenda: magtrabaho kasama ang mga subordinates. – Inalog ni Ottila ang kanyang kamay at, may hawak na kutsara na may isang piraso ng itlog, hinila ang bruise nang diretso sa mata ni Harutun, – at ikaw? – tumalon sa isang upuan, – hindi nagpapasalamat sa pamamamagitan, – pagkatapos ay tumalon sa talahanayan, – makakain ka lamang ng buwan, at matalo ang mga mukha sa bawat isa. Hindi ako lalakad tulad ng isang coyote.. – at tulad ng isang akrobat, gamit ang isang somersault, tumalon ako mula sa mesa hanggang sa sahig, – at sumama sa iyo.. Sumulat ng isang pahayag at iyon!

      – Anong pahayag? Ano ang iyong yelling? «Sinamantala siya ni Isolde Fifovna sa isang daing ni King Kong.»

      – Ah? – nagsimula ang dwarf sa isang panimula.

      – Ano ang iyong yelling? – tinanong niya nang mas mahinahon at tahimik, – hindi mo ba nakikita, matagal na siyang natutulog.

      – Kaya, narito, ngayon, isang magdamag na pananatili? Sa gayon, ilabas ang pensioner na ito – Bumawi si Ottila sa isang bag at umakyat sa isang upuan upang maghanda pa.

      – Ako ay isang Incephalopath, isang patron, hindi Incifalate. – naitama ang Koperal at nagtungo sa natutulog na matandang babae. Banayad na hinatak siya ng isang tubo, tulad ng Poirot o Watson. – Mahal, lahat?! – lumingon sa Boss, na nakaupo na sa hapag at sa isang kampeon.

      – Boss, siya, sa palagay ko, ngumisi.

      – Ano? Rape-rattle.

      – Well,. Hindi humihinga.