ĈE LA TAGO. Humura vero. СтаВл Зосимов Премудрословски

esti kompreneblaj, ĉar Patro Serafim jam estis dudek jaroj mona, o, de nememoreblaj sovetiaj tempoj kaj eĉ sidis en la zono, por krimuloj, por religiaj kredoj. Kaj la patro de Fion deĵoris sur la sankta kampo dum malpli ol dek du jaroj, sed nur lastatempe ricevis ĉi tiun tonon de ĉi tiu ekstravaganca monako Seraphim, de la Kieva Pechersk-Lavra, de kie li estis plantita reen en la konsilio, kaj li komencis vagadi ĉirkaŭ mona monejoj kaj preĝejoj. Kiel Seraphim plurfoje diris, ke lia animo jam delonge estas en la ĉielo, sed la karno ankoraŭ ne povas trankviliĝi kaj morti. Kaj ĉi tiun horon li atendis ĉiun vesperon, preĝante antaŭ ol enlitiĝi. Ilia Dio ŝajne ankaŭ komprenis, ke ili ne estis feraj, ĉar ili adoris la ĉefan vespermanĝon de celibato, ne ekigis ĝin, kaj ĝenerale ne atentis virinojn rilate al intimeco. Kaj ilia mono estis elspezita sen laboro kaj malaperis ĝuste kiam ili venis.

      En Nochlezhka ili tuj faris multajn falsajn amikojn, trinkantaj kunuloj, kaj la mona monoj, pere de kaptiteco, fariĝis speco de pano por iuj parazitoj, kiuj sklavigis la handikapulojn kaj maljunulojn de sia planko, same kiel senhelpajn malriĉajn samideanojn estantajn egaligitaj kun ili, ilia ĉiutaga subaĉeto. Sed la mona monoj iom post iom preterrigardis ĉi tiun libertempon siaflanke kaj decidis ŝanĝi la rondon de kontaktoj kaj la lokon por pasigi la nokton, alvokante al kontakto al mi kaj pasigante la nokton en la kelo de la dormoĉambro de la Seminario de Aleksandro Nevskij Lavra, kie Aleksashka Nevzorov iam studis. Mi ankoraŭ ne perdis la lertojn kaj spertojn pri stratbatalado kaj ĝuis specialan aŭtoritaton inter la ŝtelistoj. Ili vokis min sen turo kaj kelkfoje ne kuraĝis argumenti. Mallonge, mi ne estis kontaktita, kaj mi post aŭskultado al Serafim kaj Fiona, kiuj sciis pri mia aŭtoritato vere, kaj ne per famoj, pri komunikado kaj enspezoj, prudente konsentis. La funda linio estis, ke mi estas speco de sekureca monujo. Ili, vestitaj kun kakao, eniris en iun ajn butikon kaj proponis preĝi por la sano de siaj parencoj, la antaŭan tagon, supozeble, forirante al iuj Pskov-kavernoj. Unu nomo valoris denove en la kvanto de dudek rubloj. La mono estis transdonita al mi, kaj la kvitancoj prenitaj en la Kazana Katedralo estis forbruligitaj sub ilia preĝservo. Mi, male al ili, estis vestita per civilaj vestoj, sed kun barbo. Ĉi tio okazis se la poloj kaptis nin, tiam mi estas la maldekstra, kaj ili ne havas centonon en sia ĉeesto. Kaj ĉio iris perfekte. En la tago, kiam ni “hakis”, tio estas, ke ni ricevis tiel, ne mil rublojn ĉiun kaj post la laboro ni vagis ĉirkaŭ la tavernoj, kie ni verŝis cent gramojn, ebriigante la aspekton de porko. Kaj ili vagis al siaj ĉeloj, la seminaria gastejo, ĉe la Aleksandro Nevsky Lavra, bone nutrita kaj ebria, feliĉa kaj laca, de la tago pasinta, sed la vojo hejmen estis kaj danĝera kaj malfacila. Vekiĝis alimaniere, tio okazis en la sentoksiĝo. Kaj jen ni denove estas sufiĉe ebriaj al la policejo. Fiona estas tute nebula. Li estis maldika, tre afabla, bone legita kaj naiva. La esprimo sur lia vizaĝo, precipe la ebria, estis kiel la vizaĝo de senbrida virŝafo kun mallaŭtaj okuloj. La serafo, kontraŭe, estis svelta kaj dika, kiel porko, avida kaj ruza. Li senĉese devis esti traserĉita, ĝuste ĝis la anuso, kie kutime estas kaŝitaj heroino, kokaino kaj herboj. Vere, la patro de Fiona grimpis en la anuson, li ankaŭ estis la iniciatinto de la serĉado de ĉiuj laŭvice, kompreneble krom mi, ĉar mi havis la monon, kaj mi povis tranĉi ĝin sur la deklivo aŭ sur la hepato, pro konfido kaj fido al miaj vortoj, do ili ĉiam kredis je mia specifeco. Kaj post la malkovro de banknotoj, Patro Serafim pentis kaj petis pardonon, ekgenuis, surprizante, kiel ili ruliĝas tien, murmurante:

      – Sed kiel ili alvenis tien?

      Kondukinte nin al la sekva policejo, la oficiro deĵore ordonis, ke ni fermu nian bandon en la simio-domo, kie du turmenoj kaj maldolĉa, senhejma skemulo, vestitaj vintre, estis jam vestitaj, kvankam la varmego superis tridek, kaj li ankaŭ portis vintran ĉapelon. Kaj li diras sen postulo, ke estas malvarme matene de fiŝkaptado, kaj li tondas aŭ la ŝultrojn, poste la nukon, poste la kolon, poste la akselon, aŭ la plandon, sen demeti siajn ŝuojn, poste la groŝon kaj aliajn lokojn. Kaj estas vero.

      Ni enirigis Fiona en la akselon en kaĝo kaj metis lin sur atendan benkon. Li retiriĝis al sia dorso kaj ronkis, malfermante la buŝon plej multe, kion mi ne volas, el kiu salivo malrapide elfluis kaj konfuziĝis, ŝvelita de la haroj de barbo kaj lipharoj. Kaŝiĝante sur la muko, la muŝoj estis gluecaj, kiel venena muŝfolio el moskitoj. Seraphim sonoregis dum la sidado. Kaj mi provis kaŝi la restaĵojn de mono en la plando, kie mi enkonstruis monujo-kaŝmemoron. Subite la krado malfermiĝis kaj la plej sana, probable de la tuta Centra Interna Direkto, eniris en la internon, androido kun pafilo sur la ŝultro. Li malrapide, manĝante la okulojn, ekzamenis la kiron, poste, dum la aglo rigardis la aziajn ĝemelojn de diversaj epokoj, ili jam fiksiĝis de la okuloj de la gardisto al la muro, malfermante mallarĝajn okulajn fendojn al kvin rublo-moneroj, vokis niajn lernantojn kaj rigardis la dormantan Fiona, kiu tiam svarmo de muŝoj ĉirkaŭkuris en lia buŝo, similante al la funelo de tornado. Seraphim malfermis sian maldekstran okulon kaj diris:

      – Komandanto, finis lin! – kaj tiuj deĵore ĉe la trinkejo, ŝprucantaj ne alportis salivon en rondo, ridante. La ruĝbruna korpa kiraso trankvile, kriante kun la ostoj de la cervika vertebro, turnis sian kapon, ne burĝonante kaj falsete, tio estas per voĉo kiel knabineto, li ekblovis:

      – Vi, saĝa ulo, kun aferoj por foriri.. Rapidu!!

      Seraphim malrapide balancis la kapon por kapti la okulojn de la gardisto kun siaj pupiloj, malrapide leviĝis kaj forlasis la veturadon.

      – Nomo. – demandis la oficisto.

      – Mi?! Patro Seraphim! – la maljuna mona mono fiere respondis kaj karesis sian barbon.

      – Mi diris, plena nomo!! – alvenis la deĵora oficiro. – Aŭ iru al la fotilo por tri tagoj.

      – Brutaro Sergey Baituleuoviĉ. – insulte nomata lia nomo Seraphim. – Mi malbenas ĝin. li flustris.

      – Kio?? – demandis la policisto.

      – Mi diras, ke mi portis ĉi tiun nomon antaŭ longa tempo, antaŭ tonaltado kaj adopto de celibana vespermanĝo. li deklaris kaj fajfis denove. – Mi malbenas ĝin.

      – En la pasinta tempo mi veturigos vin inter kluboj. – ekkriis la dua, staranta sur la dorso de la patro de la sanktulo. – Ĝuste, estas jam nokto?!

      – Matene – brutaro kaj vespere.. – sidis apud li aldonis.

      – Tiel ne estas; mi jam fidis dudek jarojn. – Mi komencis dolori kiel infano, kies sukeraĵo estis forprenita.

      – He, Seraphim, li estas Redneck..

      – Li estas Chikatilo. – Interrompinte, li aldonis sanan policiston.

      – Ĉu vi vidis la relikvojn de viaj tesoj?

      – Jes, ho, estro!

      – Ho kiel! – la deĵora oficiro ridetis. – Kaj ŝtelis oston? – ĉiuj ridis. – Kaj li venis al Sankt-Peterburgo por vendi ĝin pli ofte?! – la krio intensiĝis.

      – Ne blasfemu, Antikristo, Herodo, la regxo de la cxielo, alie mi damnos vin ĉiujn!!!! – Seraphim eligis siajn okulojn kaj neintence tiris malmodestulon.

      – Sed ne necesas plu. – rimarkis la oficisto.

      – Jes, li malbenas tiel. – aldonis la polico staranta en la dorso. Seraphim pli kaj pli malkaŝis siajn deklivajn okulojn, kies pupiloj estis: unu estas malhelverda, kaj la alia malhelbruna.

      – Ĉu vi volas, ke mi malbenu vin nun? – demandis la sanulo per pafilo. – mallonge vi eliros, la kanopeon en nia grenejo en nia departemento nun por purigi.

      – Kaj mi plendos al la prokuroro nome de la Ortodoksa Eklezio. – Kamarado Brutaro sulkis.

      – Forveturita, akvomelono, ĉu vi estas el okcidenta Ukrainio? Stepan, fermu ĝin malantaŭen.

      Matene ni estis liberigitaj, kaj ni restis sen Seraphim, li estis devigita purigi la necesejon. Post tagmanĝo, li kaptis nin kaj ni preĝis kaj direktis sin al la videblaj ellasejoj…

      noto 8

      Mi ankaŭ servis laŭ la kontrakto…

      Mi ankaŭ servis laŭ la kontrakto, kvankam in absentia, el la vortoj de la loĝantoj de ĉi tiu Nochlezhka kaj por ne konfuziĝi en la rakontoj kaj eventoj,