ĈE LA TAGO. Humura vero. СтаВл Зосимов Премудрословски

senhejmulo. Ili donis al mi ŝkonar, tio estas lito, kiun mi batis dum duonmonato de lokaj ebriuloj-aŭtoritatuloj, enirintaj dek kvin en la hospitalon antaŭ ol ili forlasis min. Trofeoj estis matracoj. Mi amasigis naŭ el ili. Mi stakigis ilin unu sur la alia kaj dormis preskaŭ ĉe la plafono. Estis iuj malfacilaĵoj: flatado estis tre normala, kaj mi apogis min sur ligna ŝtuparo. La vivo aranĝis sian normalan kurson: matenon – vesperon, tagmanĝon – necesejon, kaj tiel plu ĉiutage. Ili pagis al mi kaj al mia kamarado kormorano Lyokha Lysy, kiu plenumis du superajn edukojn en la zono dum dek kvin jaroj por la trankvila stato de nia dua etaĝo. Li ne diferencis en la vido kaj havis siajn dek ok ruĝajn laŭ siaj vortoj. Kaj ĉar estis malfacile akiri okulvitrojn kun tiaj okulvitroj, li faldis sin de la disponebla, aldonante tri kadrojn kun okulvitroj kaj kunligis ilin per kupra drato. Do li atingis cent-procentan vizion. Kaj mi komencis dignigi lin per ŝerco el ok okuloj. Ni loĝis kun li en familio, kiel en la zono, mallonge, ni havis radikojn kaj dividis panon per bakado, tamen ial li donis al mi pli grandan pecon, ĉu respektis min aŭ nutris min pro malsataj sieĝaj tempoj, por plilongigi mian vivon per absorbo mia karno Ĉiumatene mi, vekiĝante, trovis sur mia tablo provizojn por la tuta tago aŭ pli. Maljunuloj kaj loĝantoj de aliaj aĝoj, ĉiuj preskaŭ sidantaj en lokoj ne tiel malproksimaj kaj ne tro mallongaj: la plej malgranda havis ĉirkaŭ dek kvin jarojn, propravole dividis kun ni siajn raciojn, akiritajn diversmaniere de malgrandaj ŝteloj kaj manplatoj de pli riĉaj sekcioj de la loĝantaro, la tiel nomata hejmo.. Mi ĉiam kontraŭis kaj resendis ĉi tion, kaj tial ili pagis omaĝon kiam mi dormis. La kalvo ĝojis pro ĉi tiu atento kaj ankaŭ komencis manĝi grason.

      Unu frosta mateno mi vekiĝis. Neĝo falis ekster la fenestro. Leviĝi kiel kutime estis mallaboremo, kaj ne estis planoj aĉeti monon, precipe ekde hieraŭ, kaj mia kapo haltis. La kalva viro, kiel kutime, legis ion en lia menso, movante sin nur per sia malsupra lipo. Kaj ĉio ĉi daŭrus, se ne pro la apero de la maljunega sepdekjara kormorano-recidivisto, maristo de longdistanca naĝado, pensionano kaj la senhejma Metodio kun finnaj radikoj. Mi volas konstati, ke kondamnitoj kutime komunikiĝas kun kastoroj, kiel ĉi-kaze. Kaj li parolis pli kun kaŭkazo ol kun finna akcento.

      – Nu, parazitoj, ni havas gaseton? li komencis de la ŝultro. Mi turnis min, Kalva lasis la libron. Minuto pasis.

      – Kion vi bezonas, maljuna? – demandis Kalva kaj entombigis sin en romano.

      – Ĉesu rigardi la dosieron, prenu la orajn volvaĵojn, tio estas mi, kaj iru plumpe. Dum kvar jaroj mi ricevis pension.

      Post liaj vortoj pasis ĉirkaŭ du minutoj kaj freŝa neĝo estis krianta sub niaj piedoj. En la malproksimo, estis vendejo kun ŝlimo de ia kartvela. Ni eniris ĝin kaj mendis ducent. En teda kaj tostita Metodo

      – Tatroj ne vivas sen paro! – ni mendis alian centon. Tuj poste, post la malnova tostado:

      – Dio amas la trincon! – ni ankaŭ malplenigis ĉi tiujn glasojn. Poste ni parolis en silento, ĉiu kun si mem kaj nur Metodo ne silentis kaj rakontis kiel la unua termino ricevis de la kvin disponeblaj. Ni ne estis senpagaj aŭskultantoj.

      – Nia ŝipo venis kun Kyuubi. Mi iris al la vilaĝo de mia frato. Ni trinkis dum unu semajno. Do matene ni kuniĝis al la dommastrino, post la denatura substanco kaj preteriris la domon, kie estis la geedziĝo. Mi gratulis ilin, kaj ili sendis al mi tri leterojn… Mi ĉirkaŭrigardis kaj vidis amason da brikoj malantaŭ mi, dum mia frato iris por lunbrilo kaj hakilo, mi prenis ĉiujn ŝtonojn en la kabano, estis vundo, jes, la novedzino estis rekte en la frunto. Poste, li komencis skui la fenestrojn. La amaso ne havis tempon fini, kiam mi jam estis enprizonigita dum tri jaroj. Kion plian vi trinkos? – li finis kaj iris al la trinkejo de konsumvaroj.

      Ni trinkis multe kaj dum longa tempo eĉ manĝetis. Vespere, la tegmento de Lysy detruiĝis kaj li ekkuris al aliaj. Mi rigardis ĉi tiun bespontovoe-lecionon kaj kondukis la ebriajn flankon al la kabano. Kaj Metodo tiutempe, ricevinte de Lisujo, hazarde aŭ ne, sub lia okulo, dormetis sur la tablo, starante sur la planko.

      Matene min vekis milda sono kaj furioza tumultado de Kalva. Rezultis, ke li dormis, kolerigita Metodio flugis en la ĉambron kun lipo kaj trafis dormantan Lyokha kun kraketo rekte sur la frunton. Li supreniris sur la liton kaj falis sur la plankon, leviĝis kun mato kaj piedbatis sur la malnovan. Poste mi memoras tra naŭzo, okazis lukto, ĝis ili disiĝis. Rezultis, ke kiam mi forprenis Lysy de la taverno, la ebria Metodio perdis la konscion. Li estis elĵetita kulture sur la strato antaŭ ol fermiĝi, kaj li rampis hejmen, fidante sian instinkton.

      – Vi jxetis min, Kalva!! – Bokita kiel gramofono kaj ĉesanta burdiĝi kaj mensogi, avo, jam kuŝanta sur la planko, kun la dorso malsupren.

      – Kiel? – demandis, kaptante la gorĝon de Metodio kaj sidante kiel porko, Kalva kun la ostoj de la manoj.

      Tiutempe, la maljuna kormorano, provanta rampi el sub la mezaĝa kormorano, malŝlosis sian maldekstran orelon kaj elpremis plumon el lia nazo. La kalva viro respondis sen liberigi la manojn, blovante al li kapon.

      – Bone, afable. – Mi provis trankviligi ilian junan kormoranon, mi volas diri. – He, senhejmuloj, malŝparu ilin sur la litoj. Diru al mi, Metodo, kio komencis brui?

      – Mi!! – ne lasante sin kalva, la avo komencis pravigi. – Mi dormas, bonkore, mi sentas, ke iu pikas sprite, mi malfermas la okulojn – neĝas. Mi movis min kaj komencis ellitiĝi. Mi turnas min, kaj antaŭ mi estas onklino kaj tramo, dek centimetrojn de mi. La nokto estas malvarma, kun ŝvebado, kaj ankaŭ Lysy, la brutaro, ĵetis ĝin, ah!! Jes!! Jes!! – trifoje ekkriis Metodo.

      – Jes!! Jes!! Jes!! – Trifoje Lysy trafis lin en la okulon.

      Post duonhoro, ni jam mendis ducent gramojn kaj tuj pravigis niajn miskomprenojn. Kaj tiel tutan monaton, dum Metodo ne malriĉiĝis. La bona afero estas banka karto. Ekonomie…

      noto 5

      Flava neĝo

      – Estis, en tiuj malproksimaj sen juraj tempoj, kiam la tundro estis viro. Levu la akselon de la tundro-viro, duonan tagon, malsupreniru la akselon de la tundro-viro, duonan nokton. Kaj pedikoj vivis sur ĝi. Kaj por rigardi cent procentan vizion, ĉi tiuj tute ne estis pedikoj, sed mamutoj, polusaj ursoj, cervoj ĉe la fino kaj porkoj. Tiam ĉiuj nomis la “Chukchi” homojn, ĉar ili estis la sola raso vivanta en la tundro. Iel tundra viro marŝas kun akselo levita kaj skrapanta ĝin, dum la Chukchi ĉe la yaranga postvivas teruran ŝtormon. La akselo ĉesis razi la tundran homon, kaj la ŝtormo malleviĝis. Kaj la Chukchi forlasis siajn hejmojn en la tundro kaj tuj dankis lin pro la pura blanka neĝo per sia flava urino. Kaj la tundro fariĝis kiel manko de vitamino en la korpo, kiel akno sur la korpo. Kaj ĉio ĉi aperis kaj ĉiuj komencis danci, sed kviete la flavaj ikuloj komencis malaperi, iu ŝtelis ilin kaj lasis truojn. Kaj tiam la loka Chukchi senhejma Serezha, kiun ĉiuj nomis “flava neĝo”, daŭrigis sian rakonton, la tundra viro ordonis al li trovi ŝteliston kaj gudri ĝin krude. Ĉiuj Chukchi entombigitaj en la neĝotruoj kaj, rigardante, ili atendis kaj estis surprizitaj. Rezultas, ke iliaj infanoj rezultis ŝtelisto, kiu konsideris ĉi tiujn ikonojn por kokoj, kiujn ili vendas en la bazaro. Kaj ĉar la bebo naskiĝas, ili diras al li:

      – Ne manĝu, bastardo, flava neĝo!! – kaj batu lin, batu lin anticipe, precipe sur la kapon.

      Ĝenerale Serezha-Flava Neĝo aspektis juna, dudek sepjara, la resto tute similas al tiu de Chukchi. Li iris al la Centra Biblioteko kaj kolektis botelojn laŭ la vojo. Unufoje li komencis malaperi dum tagoj. Ĉiuj estis malsamaj, sed scivolemaj. Kiam li aperis, li estis pridemandita. Li silentis. Sed iam li ebriiĝis kaj Serezha Flava Neĝo akceptis, ke li edziniĝos baldaŭ.

      – Kaj sur kiu? – sekvita de demando.

      – Jes, estas unu duono de mia koro, ŝi loĝas en la regiono, kvankam ŝi havas jam sesdek unu jarojn, pro tio ŝi ne bezonas fari infanojn, estas jam ok. Ĉi tie mi nutras ilin kaj edukas, kiel mia patro kreskigis min, kaj lia patro patro, kaj patro – patro, lia patrino ĉar estis senpatro. – Seryozha ĉirkaŭpremis sin en sian nazon, rulis la kapron, rigardis ĝin kaj manĝis ĝin. – Mi amas Chupa-chups, tamen ĝi donas lertajn pensojn. Nu, antaŭ ne longe mi trovis la domon de neniu. Li grimpis tien, rigardis, estis sufiĉe da loko por ĉiuj: lia edzino kaj mi kaj la infanoj.